ձև տամ իբր գրելու եմ

[մարդ եղած վախտ]

Էս քանի օրը լռվել եմ նրա վրա, որ Իմանբեկը Գրեմմի վերցրեց։ 19-20 տարեկան լակոտը Ղազախստանի իրանց գյուղում երգ ա լսել, էդ երգի վրա բզբզացել ա մի քիչ, տժժալիք ա սարքել ու հիմա ես աշխարհի լրիվ ուրիշ ծերում տժժում եմ իրա ռեմիքսած երգի տակ ու մտածում, թե այ ինչի՞ Հայաստանից չի դուրս եկել տենց մի հատ 3րոպեանոց, ոչ ռազմահայրենասիրական, ոչ ապու պապու արյամբ ծծված, ոչ հայու գենին արժանի, ոչ վրեժով լի, ոչ Կոմիտասի ազգին վայել, այլ տենց ցածր արվեստոտ, բայց թեթև սրտով տժժոցի, որ մի 10000կմ-ի վրա էլ ինչ-որ խմած լակոտ մարմինը կուզի շարժել դրա տակ, ու կասի էս ո՞վ ա էս Գագոն կամ Լիլոն։

[մարդ եղած վախտ]

Եկանք իմ տուն միասին, որտև որոշել էինք խոտ ծխել։ Դրանից առաջ որոշել էինք փսիխոդելիկ թրիփ անել, բայց էդ մնաց հետո։ Առաջին անգամ էր իմ տանը լինելու։ Քայլելուց առաջ ասեց, որ հետաքրքիր ա մարդկանց տունը տեսնելը։ Ի՞նչն ա հետաքրքիր - հարցրի։ Հետաքրքիր ա գրքեր կան թե չէ, տունը լիքն ա իրերով, թե մինիմալիստական ա, պատերին ինչ-որ բաներ կպցրած են թե չէ… էլի բաներ ուներ ասելու, բայց տագնապեցի։ Արի գնանք է։ Գնացինք։ Տանս գրքեր կան, պատերին պոստերներ։ Ինչ-որ պահի ասեց ապշած ա ինչքան քիչ բան ունեմ։ Տունս դատարկ ա։ Բայց լցված ա մտքերով, մեկ մեկ էնքան, որ տեղ չկա շարժվելու։
Գիտեմ, ինքը շատ իրեր ունի, բայց իրա տանը շարժվել լինում ա հաստատ։
Ձգվում եմ իրա պարզությանը։ Մտքի։ Ներսում օդ կա շնչելու։ Զարմանում եմ, որ մարդիկ աշխարհում կարան գոյատևեն նաև տենց պարզ մտքով ու ինտելեկտի մասին չի խոսքը, այլ ավելի շուտ հույզերի, բայց նաև ասելը որ էդ հույզերի պարզություն ա, էլի ազնիվ չի։ Ազնիվ ա, եթե ասեմ որ խցանված չի։ Հույզերով ու մտքերով։ Էդ խցանման մեջ ամեն նոր հույզը - ինչ ուզում ա լինի - ավելանում ա արդեն եղածի պոչից ու ծանրացնում ա։ Լրիվ աղիքների խցանման նման։ Եթե խցանված ես, ինչ-որ պահի էլ ուտել չես ուզում, սիրտդ խառնում ա, մինչև էդ բոլոր կերածներդ զզվելի են թվում ու էդ սաղ դուրս հանելուց մի բան կարող ա պատռվի։ Ու տենց, կան մարդիկ, որ խցանված չեն, ու չես իմանում որ տենց էլ ա կարելի, մինչև չես տեսնում։ Իրա մոտ հույզը առաջացավ - դուրս եկավ, միտքը առաջացավ - դուրս եկավ ու վերջ, ներսում լիքը տեղ կա նոր մտքեր ու հույզեր սարքելու։
Էդ ներսի թեթևությանը ձգվեցի։
Տենց… բանը… առողջ ա։
Ծխեցինք։ Հանգիստ էր պատուհանի մոտ։ Հարևանների լույսերին էինք նայում ու ամպերի հետևում մեկումեջ թաքնվող լուսնին։ Մոտ էինք իրար մարմնով։ Կարա՞մ գրկեմ - հարցրի։ Ահա։ Գրկեցի։ Չգիտեմ ինչի հետ ես հանգիստ - ասեցի։ Հանգիստ եմ - ասեց։
Գնաց տուն ու գրեց թե ինչը սիրեց, թե ինչ ա ուզում։ Ու վերջ իրա մոտ։
Ինձ շաբաթներ են պետք մի օրը մարսելու համար, գուցե ավելի։

[մարդ եղած վախտ]

Երջանկության մեջ իմ իմացած սիրո կարիքը չկա: Երբ ամեն ինչ լավ ա ինչ-որ մեկի հետ, կարիք չունես իրան '’սիրելու'’: Կարելի ա ուղղակի միասին լինել, ապրել էդ պահերը առանց մոտալուտ վերջի, առանց գցել-բռնելու, թե ինչ ա քո ապրածի անունը: Սերը մեյդան ա գալիս, երբ չկա էդ ուղղակի միասին լինելը: Սերը խտացում ա, որ ուղեղդ ծնում ա, որ պաշտպանի էն ինչ ունեք: Չկա՝ վտանգ, չկա՝ սեր: Ուզում եմ կարիք չունենամ ոչ մեկի սիրելու:

[մարդ եղած վախտ]

2 տարի առաջ երեկ չէ առաջին օրվանից

նամակ նրան, ում սիրում եմ

Ես չգիտեմ քեզ ինչ առաջարկեմ։ Այսինքն վախենում եմ քեզ առաջարկել։ Ես քո կարիքները լսում եմ, երբ իրանց ձևակերպում ես, ու թող համարձակվեմ ասել, որ քո կարիքները գիտեմ։ Ու գիտեմ, որ էն ինչ ունեմ քեզ առաջարկելու, մեզ ավելի շուտ կբաժանի։ Բայց ես եզրի վրա եմ, ես վախենալու բան չունեմ, կորցնելու բան չունեմ, ու առաջարկում եմ քեզ, լսի։ Ես չգիտեմ մենք երբևէ միասին կկարենանք լինել թե չէ։ Չգիտեմ, եթե մենք միասին լինենք, մարդիկ մեզ կթողնեն ապրել, թե մեզ էնքան կատեն, որ մեզ կսատկացնեն ֆիզիկապես ու կամ բարոյապես։
Մենք հիմա, հենց հիմա միասին չենք կարա լինենք, կամ կարանք լինենք, եթե ես իմ հուսալի կյանքի հնարավորությունը, անձնական բլա֊բլա֊բլա֊ները մի կողմ դնեմ։ Ու էդ էլ ա հնարավոր, բայց արի չքննարկենք էդ էս պահին։
Մենք էս պահին միասին չենք կարա լինենք։ Մենք հլը երկաաաաար ժամանակ միասին չենք կարա լինենք ու շաաաատ չհերիքող ժամեր կարանք գրկենք իրար։ Ամեն անգամ իրար նորմալ չտեսած բաժանվելու ենք էլի, հազիվ սկսած ենք լինելու նորմալ շնչել, երբ էլի ճզմվելու ենք իրար կարիքից։ Մեր մարմինները իրարից զոռով ենք պոկելու, ինչ զահրումար ասես չենք զգալու գիշերները մենակ պառկած։ Ուզելու ենք մեռնենք, որտև մեր համար երջանկություն չկա, բայց համ էլ ուզում եմ հավատամ, որ չենք մեռնելու։
Ուզում եմ չմեռնենք ու երբ անցնեն էս տարիները, միասին լինենք։ Լսի, մենք կարող ա երբեք միասին չլինենք, բայց ես կառչում եմ էդ պուճուր շանսից, ոչ որտև հիմար եմ կամ միամիտ։ Ես ուզում եմ երջանիկ լինեմ ու չեմ վախենում ձախողվելուց, երջանիկ չլինելուց չեմ վախենում, բայց նաև իմ կամքով չեմ հանձնվելու։ Ես վախ չունեմ ընկնելուց, բայց չեմ շտապում ներքև թռնել։ Ու լսի, ես չեմ սպառվում, իմ ներվերը պողպատից են։ Քո ներվերը պողպատից չեն, դու համարյա հանձնվել ես։
Բայց լսի ֊ չէ, գրողի ծոցը։ Արի փորձենք։ Մնա կախված։ Մնա հետս։ Կարող ա անցնենք սրա միջով։ Արի եթե ջարդուխուրդ ենք լինելու, ապա մենակ որտև մեզ շպրտել են կամուրջից, ու միասին։ Ասում եմ հավատա ինձ, ես մնում եմ։ Մնա հետս։
Ու լսի, երբ մենք վերջը միասին լինենք, հոգնելու ենք իրարից ախր։ Զզվելու ենք իրարից։ Քո ամեն բառը ներվերս սղոցելու ա, ու իմն էլ քոնը։ Չես ուզելու ինձ տեսնես, գլխիդ ես տալու, ափսոսալու ես բոլոր օրերը, որ անցկացրել ես միասին լինելուն սպասելով։ Միասին լինելու անիմաստությունից ցնդելու ես, միասին լինելու անիմաստությունից ցնդելու եմ։ Քո մարմինը սովորական ա դառնալու ինձ, իմ մարմինը սովորական ա դառնալու քեզ, ու չենք ձգվելու էլ իրար։ Իրիկունը ուզելու ես մի տեղ փախնես, իմ մոտ չգաս։
Լսի, ես ուզում եմ հենց քեզնից զզվեմ ու քեզնից հոգնեմ։ Ուզում եմ քո՛ ամեն բառը իմանամ, ուզում եմ հենց դու՛ էնքան սովորական լինես, որ չզարմացնես։ Ու հենց դու՛ ես էն, ում էդքան զզվելուց հետո, կուզեմ չկորցնեմ ու ինչքան էլ զզվելուց լինեմ, տուն գամ քո մոտ։ Ես ուզում եմ քո՛ հետ անցնեմ դրա միջով։ Սրանից պակաս սերը չի դիմանա ախր։

[մարդ եղած վախտ]

Հասկացա, որ հեծանիվից, ու առհասարակ տրանսպորտային միջոցից իմ հաճույք ստանալը մոդելավորվել ա գազելի շոֆերներից։ Հիշեցի, որ շատ տարիներ առաջ ուղղակի գժվում էի նայելու համար, թե ոնց են մեքենա քշում, ու ամենահասանելին գազելի շոֆերներն էին։ Վարորդներ կային, որ լրիվ ձուլված էին իրանց տեխնիկային, էդ քանդված ավտոյի ամեն հըռն ու դըռը զգում էին։ Հիշում եմ վարորդներին, որ սեմուշկա էին չրթում քշելուց ու թքում դուրս։ Ու թքած սաղ աշխարհի վրա։ Կոպեկ վերցնելը, զդաչի տալը, սկոռուստ փոխելը, սկոռուստի ցնցվող գլխիկը բռնելը (որ էդ ցնցվելուց չպոկվի թռնի), սեմուշկեն բերանը դնելը, արանքում հաջողացնել-չրթելը, կոպեկը, սեմուշկեն թքելը, սկոռուստը… էս պրոցեսի օրգանիկության համար գժվում էի։ Էդ անթրաշ, անտաշ, փնթի (ոչ միշտ իհարկե) մարդիկ կյանքից հաճույք ստանալ գիտեին իրանց տեխնիկայի միջոցով, ու հիմա կյանքի ամենապարզ հաճույքներից ա մեկ-մեկ հեծանիվիս վրա ինձ մարշուտնու շոֆեր զգալը։ Մերսի ձեզ ձյաձկեք։

[մարդ եղած վախտ]

Ինչ֊որ պահի սենց ստացվեց ֊ հանդիպեցինք կանգառում, գնացինք տուն, նստեցինք սեղանի մոտ։ Ասեց ո՞րն ա սիրածդ կենդանին։ Եսիմ որն էր։ Ասեցի քոնը՞, ասեց ալպական։ 3 նախադասություն փոխանակեցինք ալպակայի մասին, գերմանական ռեպի տակ սեքս արեցինք, գնաց տուն։ Հեշտ էր ու էժան, ոնց որ մակդոնալդսը։ Գնում ես, քո մի երկու մանեթանոց բուրգերը վերցնում, ուտում, գնում ես տուն։ Մեկ մեկ նրբահամ խորտիկի հավես չկա։

Երկու տարուց լավ ընկերներ դառանք։

[մարդ եղած վախտ]

Մի երջանիկ պահի սեղանիս դաշնամուր էի նվագում, երբ մեկ էլ սկսեցի մատներս սեղանից բարձացնել մյուս ձեռքի մատներով բռնած, ու հիշեցի, որ դաշանամուրիս դասատուն էր երբեմն տենց բարձացնում մատներս երբ նոր բան էի սովորում, կամ նոր էի սովորում։ Ձեռքը ինձից էր ստացվում, նվագը՝ իրանից։ Հաճելի էր երբ փոքր ձեռքդ տալիս էիր մեծին, ու մեծը քո ձեռքով ինչ֊որ սիրուն հնչյուններ էր ստանում։ Հետո ինչ֊որ պահի մի բան լավ չէի անում, մի բան էդ պուճուր դոդգլուխս չէր մտնում, ու սկսում էր մատներս ուժեղ սեղմել ստեղներին, հետո ավելի ուժեղ, երբեմն մատս հակառակ էր ծալվում, երբեմն ուղղակի խփում էր մատս ստեղնին, բայց, ոչինչ, նորմալ էր, իմ սխալն էր, ինքը մեծն էր։ Հիմա երբ մտածում եմ դրա մասին, մտածում եմ չէ, չեմ ուզում մեկը տենց մատներս ցավացնի, ոչինչ որ արդեն մեծ դոդգլուխս բան չի մտնում, ոչինչ որ թամբալ եմ։ Համաձայն չեմ, որ ինձ ցավացնելով մի բան սովորացնեն։ Ու տենց մտածում եմ մարդիկ մեծանալուց հետո էլ չեն համաձայնվում, որ իրանց ինչ֊որ բան սովորացնեն, որտև սովորացվելը նշանակում ա պետք ա մատներիդ տան, ասեն՝ դոդ ես, քթի տակ մրթմրթան, ու դու դրան արժանի ես։ Տենց երևի հասարակության հաջողվածության ինչ֊որ նշան ա էն, թե մեծահասակները ինչքանով են համաձայն, որ ինչ֊որ մեկը իրանց ինչ֊որ բան սովորացնի։

[մարդ եղած վախտ]

Էս քանի օրը լռվել եմ նրա վրա, որ Իմանբեկը Գրեմմի վերցրեց։ 19-20 տարեկան լակոտը Ղազախստանի իրանց գյուղում երգ ա լսել, էդ երգի վրա բզբզացել ա մի քիչ, տժժալիք ա սարքել ու հիմա ես աշխարհի լրիվ ուրիշ ծերում տժժում եմ իրա ռեմիքսած երգի տակ ու մտածում, թե այ ինչի՞ Հայաստանից չի դուրս եկել տենց մի հատ 3րոպեանոց, ոչ ռազմահայրենասիրական, ոչ ապու պապու արյամբ ծծված, ոչ հայու գենին արժանի, ոչ վրեժով լի, ոչ Կոմիտասի ազգին վայել, այլ տենց ցածր արվեստոտ, բայց թեթև սրտով տժժոցի, որ մի 10000կմ-ի վրա էլ ինչ-որ խմած լակոտ մարմինը կուզի շարժել դրա տակ, ու կասի էս ո՞վ ա էս Գագոն կամ Լիլոն։

Մի 10000 կմ֊ի վրա մարդիկ լացակումած մակիաժն են մաքրում, արջուկավոր պիժամայով ձվածեղ են սարքում, էլ չասած բանից բեխաբար իրանց առևտուրն են անում, մեկ ու մեջ էլ երևի հարցնում են ֊ էս ո՞վ ա էս Ռոզա Լինը ։) հաճելի ա

[մարդ եղած վախտ]

Հարավցի 2րդ մոտեցում կամ անփառունակ պատում սխալ պատճառների մասին

Մի շրջան չէր ստացվում հանդիպելը. մեկ ես էի զբաղված, մեկ ինքը։ Էդ ընթացքում ահագին քիչ էինք խոսում ու հանգիստ էի, որ անընդհատ կոնտակտ չէր պահանջում, բայց խոսելուց էլ առօրյա, ձանձրալի փոխանակություն էր, առանց ոգեւորության, առանց հետաքրքրության։ Մի օր հերթական ձանձրալի փոխանակության ընթացքում հարցրի թե որ պաղպաղակի խանութն էր գնացել ընկերոջ հետ (անկապ էլի, պաղպաղակները վեջս չեն իրականում), ասեց - կարող ա՞ չասեմ, որ էլ արդարացումներ չգտնես հետս չհանդիպելու համար, ու մի օր միասին գնանք( :devil )։ Լավ ջղայնացա էդ "հումորից", ասեց հումոր էր, վատն էր, կներես. գցում բռնում էի ինչքան կարևորություն տամ դրան ու ինձ պետք ա թե չէ…

Երկուշաբթի առավոտ ընկերներով խոսում էինք ծնողների, երեխեքի մասին ու հիշեցի, որ մի օր ծանոթներիցս մեկը պատմեց, որ տենց 3-4 տարեկանից հիշողություն ունի, որ մի օր իրանց հյուրասենյակում հոր ու մոր ներկայությամբ քսվում էր իրանց տան դիվանին… լրիվ նորմալ մանկական վարք… 3-4 տարեկանում… Հայաստանում 3-4 տարեկանում ամեն սրբազան ցեղի աչոնիկ (ու մանչու՞կ) արդեն շատ լավ գիտի, թե որտեղի որ տեղերի տեղը պետք ա չիմանա, առավել ևս ծնողների մոտ, առավել ևս հոր մոտ… ու չի էլ հիշում, թե ոնց ա էդ տարիքում արդեն տենց լավ սերտել ազգի հարատևման բանը։

Ես էլ դե ոնց կարգն ա, տենց մինչև մի 20 տարեկան իմ տեղերի տեղը չգիտեի. այսինքն գիտեի, բայց թաքուն, ինձնից էլ թաքուն, մի քանի շերտ վերմակի, ջինսի, հեծանիվի սիդելնիկի, ամոթի, մեղքի, Ջեյդի ու Լուկասի ավազոտ ժարիտների, ավտոբուսի մատոռների, շունիկներով թումբանի վրից կամ տակից։
Ու պատկերացրի, թե ոնց են տվել, թե ոնց են տալիս երեխեքի ձեռքերին, երբ իրանք դեռ բարուրում են, ոնց են ամոթը պոռթելով խոթում երեխեքի դոնդողանման ուղեղը, ու տենց սերնդեսերունդ ասծու օրշնանքով արմատախիլ են անում պոռնիկին հենց բարուրից։ Որ երեխեն մեծանա լավաշ դառնա։ (Հայերենում վուլվան ամոթույք ա ախր)

Տենց եռացող ուղեղով մտածում էի, թե ոնց են իմ սեռականությունը փորձել ինձնից կտրել, իմ մեջ ամոթ մտցնել աշխարհի ամենանորմալ երևույթների նկատմամբ, ու իբր էդ մեծ գործ ա… ոնց են մարդիկ իրանց իրավասության մեջ համարում երեխուց վերցնել էն ինչ իրան բնությունից ա տրված… ո՞րն ա դրա ճիշտը (հա, հա, գիտեմ, հայեր, թուրքեր, բռնաբարություն, դարեդար, բլա, բլա)

Տատս դառավ էս անտակ կատաղությանս թիրախը։ Տատս ճշտակռել ա մորս, մերս ճշտակռել ա ինձ… թե բա լավ աղջիկ… թե բա անաղարտ… ժամեր շարունակ սեքսածոր ֆանտազիաներով դրախտում կամ դժոխքում տատուս կուպեն էի պղծում… (ախչի, հերիք ա պղծես, գնա յա)

Էս անհավասարակշիռ տրամադրությամբ հարավցուն գրեցի, չնայած՝ ինքը ոչ մի մեղք չուներ։ Ասեց - ի՞նչ պլաններ ունես։ Ասեցի՝ ինչ պլաններ ունեմ։ Ասեց - կարող ա՞ նաև ընթրենք միասին։ Հետաքրքրված չէի ընթրելով ու գործեր ունեի։ Մտածեցի կարող ա՞ օգտագործում եմ իրան։ Կարծեմ օգտագործում էի իրան. զզվեցի ինձնից. գնացի իրա տուն։ Քաղաքային գորշ ճանապարհներ էին տանում իրա տուն, կանգառում տղա ու աղջիկ նստած՝ իրար բդերին էին ճլտացնում։ Մտածեցի՝ ինչ էլ հավես ունեք։ (բա ես ի՞նչ հավես ունեի)
Իրա տունը գտնելուց չսիրեցի ոնց էր բացատրում։ Մտա ներս, օտար մարդ տեսա, օտար մարդ էր ինքը։ Լարված էր։ Տունը՝ մաքուր, նոր, թարմ հավաքած, միանգամից չէր զգացվում, որ մարդ ա ապրում ըտեղ։ Նստեցինք։ Լույսերը շատ էին, խնդրեցի՝ պակասացրեց։ Մի քիչ խոսեցինք։ Առանց կայծի, առանց էական մտքի։ Բառերը բերանից դուրս էին գալիս ադի-բուդիի պես։ Ճայթոցով կրակում էր անսպասելի պահերի իրա անհնարին ակցենտով։ Ասեց - կուզե՞ս երաժշտություն դնես։ Ոգևորվեցի, parra for cuva - elara-ն միացրի։ Հանգստացնում ա սովորաբար էլեկտրոնային երաժշտությունը։ Հետո էլի իրա ձեռքերը պատահեցին։ Կարճ կտրած, մաքուր եղունգներով, փափուկ, սիրուն ձեռքեր։ Եթե երբևէ պոռնո նկարելու լինեի, էդ վիդեոներում մենակ ձեռքեր կլինեին ու էն ինչ մեր ձեռքերն անում էին էդ երեկո էլեկտրոնային երաժշտության տակ կարային լինեին էդ վիդեոներում։ Մենակ ձեռքեր, կիսամթում, երաժշտության հետ շարժվում, կպնում, գալարվում, ձուլվում, բաժանվում, բռնում, հալվում։ Դատարկ էի մտքերից ու բառերից։ Ինչ-որ պահի լռությունը խախտեց, ասեց շատ հանգիստ ա իմ հետ, ես միշտ հանգիստ եմ, ինքը անհանգիստ ա, տագնապային ա, իմ հետ հանգստանում ա, թուլանում ա, թերապևտիկ ա իմ հետ լինելը։ Իրա տոնում ադի բուդիին փոխարինում էր գարեջրի բանկա բացելու փսսոցը ու ճռթոցը, մի քիչ ավելի սպասելի ու պակաս պայթող։ Էլ ավելի շատ մեղքի զգացում ունեցա, թե ոնց եմ հասել ըտեղ, թե ինչի ա էդքան կարևորում իմ ներկայությունը, թե ոնց ա ուզում կապվի, թե ինչքան լավ ա իրան։ Նաև ասեց՝ կուզի մի օր ինչ-որ տեղ գնանք միասին, ասենք՝ համերգ։ Չէր օգնում։ Թվաց՝ շատ եմ ցավացնելու իրան։

Ինչ-որ պահի հարցրի՝ բա ուրիշ մարդկանց հանդիպում ա՞։ Ասեց - էս հարցը թակարդ ա՞։ Ասեցի՝ չէ։ Ասեց նախորդ ամիսներին հանդիպած աղջիկներից մեկին ա հանդիպել։ Թեթևացա մի քիչ։ Ես նոր մարդու չէի հանդիպել, բայց ասեցի՝ կարող ա մի աղջկա հանդիպեմ մի քանի օրից (անհավանական էր, որ կհանդիպեի, բայց իմ արևին մեր միջև տարածությունը մի քիչ մեծացրի)։
Ահագին անցակցրել էինք ձեռքերի վրա կենտրոնացած, ուշ էր։ Ասեցի՝ եթե ուզում ենք ուրիշ բան անել, արժի հանվել։ Հանվեցինք։
Էլի մաշկ, ձեռք, պաչ, շոյ, յեեե, ուուու, բլա, բլա… հետո ինչ-որ պահի սկսեցի բացատրել, թե ինչ եմ ուզում անի։ Լesbian 101 դրեցի էդ կուրսի անունը, լկտիաբար ասեցի՝ հետո մի օր շնորհակալ կլինես։ Մեխանիկա էր։ Ձախ, ձախ, աջ, աջ, ձախ… էս մակարդակի։ Ընկերուհուս հիշեցի, ու պատկերացրի, որ կարող ա ինքն էլ էդ կուրսը ուրիշ մեկին ա պատմում, խանդից շունչս կտրվեց։ Ոնց էին էն օրերի էմոցիաները դառել էսօրվա մեխանիկա. արժեզրկված։ Բայց հիմա ես հաստատ էդ կուրսը պատմում էի. արժեզրկող։
Ասեցի՝ գնամ։ Ասեց - կարաս մնաս։ Ոչ մի ձև չէի կարա մնայի։ Ասեց - ուրիշ օր եթե ուզես, կարաս մնաս… ոգևորված էր, ջերմությամբ լի…
Գնացի զուգարան, փայլում էր, ոնց որ հյուրանոց լիներ, ամեն ինչ դասավորած, լիքը տարբեր խնամքի միջոցներով։ Էդ ու կարճ, մաքուր եղունգները ջեքփոթ թվացին… ուղղակի չէի սիրում, երբ խոսում էր… ու դե զգլուխս ոնց որ լվացքի մեքենա լիներ՝ լրիվ լցված նասկիներով։
Գնացի տուն։
MGMT - when you die-ը սազեց ճանապարհին։

[մարդ եղած վախտ]

Մադլեն

Պրոֆիլում գրել էր, որ բի ա ու միայն հուքափ ա փնտրում կանանց հետ։ Մի նկար ուներ, էն էլ մեջքից։ Թվաց՝ հետաքրքիր մարդ կլինի (հողերս հետաքրքրասեր գլուխդ, հա․․․), որտև տենց այլ մեկի չէի պատահել։ Դեկտեմբերին գրեցի, ու մինչև հիմա փորձում էինք հանդիպել։ Երկուշաբթի օրը հազիվ հարմարվեց, սկզբում առաջարկեցի դրսում հանդիպել, տեսնել իրար, հետո երբ հարցրի բա ո՞րտեղ հանդիպենք, ասեց ֊ քո տանը։ Մի քիչ տհաճություն զգացի, որտև սովորաբար ես եմ առաջարկում մյուսի տանը հանդիպել ինչ֊որ պրակտիկ հաշվարկներից ելնելով, ասենք՝ թող ինքը տունը հավաքի, կամ՝ թող իմ հոտը իրա տանը կպնի, ոչ թե իրա հոտը՝ իմ։ Ընդունեցի։ Ամբողջ շաբաթ-կիրակի տունս մաքրեցի, հավաքեցի, լարվեցի, ուզեցի չեղարկել, հույս ունեցա, որ ինքը կչեղարկի ու էդ պայմանվորվածությունից ինձ մաքուր տունը օգուտ կմնա․․․ Ինչ֊որ պահի հարցրի կարող ա՞ այնուամենայնիվ դեմքով նկար ուղարկի․ առանձնակի էքսթրիմ թվաց առանց դեմքը տեսնելու հանդիպելը։ Որոշեցինք իմ տան շրջակայքում մի տեղ հանդիպել, քայլել մինչև տուն գնալը, մի քիչ հանգստացա։

Երկուշաբթի

Հանդիպեցինք, ինձնից մի քիչ մեծ էր մարմնով, էդ առաջին բանն էր, որ նկատեցի։ Շատ բաց աչքեր ուներ, հյուսիսային արտաքին, ինչ֊որ փափկություն կար դիմագծերում, իմ ընկերներից մեկին հիշացրեց, ջերմությամբ լցվեցի, խառնվեցի ամենասկզբից, չգիտեմ ինչ էի սպասում, բայց հավանեցի։

Հետո հարցրի՝ կարա՞մ հարցնեմ ինչով ա զբաղվում ու կարա՞մ առհասարակ անձնական հարցեր տամ (երբ ես մենակ հուքափ եմ փնտրում, չեմ ուզում ոչ մի բան իմանալ ու չեմ ուզում ինձնից պատմել)։ Ասեց՝ կարաս ինչ ուզում ես հարցնես։ Հմ․․․

Ասեց՝ հոգեբան ա, ու էդ պահից ամեն հաջորդ բառի հետ զգացի, թե ոնց եմ խրվում․․․ ասեց հոգեկան խնդիրներով երեխեքի հետ ա աշխատել ու հիմա գործը փոխել ա, բանտում ա աշխատում որպես հոգեբան։ Ես գլխումս գլուխկոնծի ու սալտո էի տալիս ոգևորությունից, ապշածությունից ու տրիգերներից, ու երևի մի քանի վայրկյան լրիվ ապուշի տեսք ունեի, երբ փորձում էի հասկանալ, թե ոնց տեղավորեմ էդ ինֆորմացիան գլխումս։ Երևի էպիկ պատմություններ կունենար։

Հետո ինքը սկսեց հարցնել ու մի ահագին ժամանակ ինձ հարցերի մեջ աքցանված էի զգում։ Քայլեցինք իմ տուն։ Ճանապարհին երաժշտությունից խոսեցինք, մեր՝ նման հոբբիներից, գրքերից․․․ Տանը էլի շատ մեծ թվով հարցեր տվեց, շատ անձնական, հիմա հետ նայելուց թվում ա իրա՝ հոգեբանի գործիքներով ինչ֊որ ապահովություն էր ստեղծում հարցերով։ Հայելային հարցերին պատասխանում էր, բայց նաև ահագին արագ անցնում էր հաջորդ հարցին։ Անսովոր դինամիկա էր, ինքն էր խոսակցությունը տանում։ Էս՝ դիրքի փոփոխությանը հետաքրքրությամբ էի հետևում․ սովորաբար հանդիպումների ընթացքում ես ավելի շատ եմ խոսակցությունը ուղղորդում։ Կամ գուցե ուղղակի շատ հանգիստ միջավայր էր ստեղծել խոսելու համար, ես էլ խոսում էի, փիլիսոփայում էի, "խելացի" էի, 13 տարեկան սիրահարված տղուկի պես ոգևորված, դժվար ա ասել։

Մի քիչ նվագեցինք։ Նվագելուց մեր դերերը փոխվեցին։ Ասեց` ինքն էլ գործիք կառնի։

Տեղափոխվեցինք անկողին։ Շարունակեցինք շատ անձնական թեմաներով։ Հարցրեց կարա՞ պաչի։ Կարար։ Սկսեց պաչել առանց դադարի։ Ինչ֊որ պահերի հետ էի քաշվում, ուզում էի նայել իրան։ Հսկայական բիբեր ուներ կանաչամոխրագույն աչքերում, սիրուն էր։ Շարլոտ Կարդինին էր նման: Տագնապում էր էդ պահերից, երբ կտրվում էի շրթունքներից ու նայում էի իրան։ Ասեցի, որ սիրուն ա, ու ուզում եմ նաև տեսնեմ իրան։ Ասեց` անվստահ (insecure) ա զգում էդ պահերին։

Սեքս արեցինք։ Լույսերը վառ էին մի ահագին ժամանակ, երաժշտություն չկար։ Սեքսի ժամանակ երաժշտությունը ինձ համար, ոնց որ այլ մարդկանց համար`ալկոհոլը, աչքիս։ Հարբում եմ ու մեկ մեկ առանց դրա չի լինի։ Ասեց` լավ էր իրան։ Ինձ էլ՝ լավ էր ու հատկապես որտև ինչ֊որ տիպի կապվածություն զգացի։ Անմիջապես հետո հարցրեց` վերջերս կանանց հետ եմ սեքս ունենում թե տղամարդկանց․․․ կանանց եմ ավելի շատ հավանում թե տղամարդկանց․․․ Առաջին կինն էր նախկինիցս հետո, ասեց՝ մեծ պատիվ ա։ Հա՞ որ։ Ասեց՝ վաղուց սեքս չէր ունեցել։ Բա էդ պատիվ ա՞։ Եսիմ։

Ասեց ֊ ոչի՞նչ որ գնամ, գնաց։ Գնալուց ասեց - լավ երեկո էր, կապի մեջ լինենք։

2 ժամ 30 րոպե հանդիպեցինք։ Ո՞նց էր հնարավոր 2.5 ժամում էդքան կապ ստեղծել։ Լիքը բան կատարվեց։

Ամբողջ գիշեր ականջումս իրա խավոտ, փխրուն ձայնն էր, որ լիքը կարագով ֆրանսիական պեչենի էր հիշացնում։

Առավոտ արթնացա սիրահարված, հոգնած, տագնապած, թե բա հիմա՝ ի՞նչ։ Երեկոյան գրեցի, որ կուզեմ էլի հանդիպենք, եթե հետաքրքրված ա։ Ասեց - երեկ հաճելի էր, բայց հուքափից ավել բան չեմ փնտրում հիմա, լավագույնս, բլա բլա։ Հետո էլ ֊ անձնական պատճառներ ունեմ հիմա ավել բան չուզելու։

Ապշեցի։ Ինձ վաղուց չէին մերժել։ Համարյա մոռացել էի, որ տենց էլ ա լինում։ Լրիվ մոռացել էի, որ երևի իմ մերժելուց էլ ցավում ա (կամ հիշում էի միայն տեսականորեն)։ Մտածեցի՝ տեղն ա, կակ ռազ հիշեցի։ Մեկ ա չսիրեցի՝ ոնց էր մզզում։ Ու իհարկե, եթե ինձ հավաներ, հաստատ կուզեր հանդիպել։ Ուրեմն իմ հետ մի բան էն չէր, տանս հետ մի բան էն չէր, հաստատ զգաց, որ ֆաքափ եմ, երևի իրան տարածք չտվեցի, երևի սխալ բաներ ասեցի, երևի շատ էի նայում իրան, երևի հանգիստ չէր իմ հետ, երևի ծածկոցս վաղուց չէի լվացել, հոտ էր գալիս, կամ շատ էի կպնում իրան, կամ նյարդային ծիկեր էր նկատել, երևի խոսալուս ձևը չհավանեց, երևի հավեսս չուներ․․․ ու ինչ insecurity ունեի սկսեց փաթաթվել վզիս ու սեղմել։ (Բայց իհարկե ոչ՝ էդ մարդն ընդամենը հուքափ էր փնտրում, էդ ամենասկզբից էլ պարզ էր)
Ու էս ընթացքում նաև մտածում էի էն մարդկանց մասին, ում հավեսը չունեի, ում հոտը չէի հավանել, ում միմիկաները չէի հավանել, ում մերժել էի։ Մերժված լինելը շատ անարդար էր թվում, ու չէի կարողանում էդ անարադրությունը համադրել էն արդարության հետ, որ ես էի զգում այլոց մերժելուց։ Ես գնում եմ տուն ու ուզում եմ մարմինս ու գլուխս լրիվ մաքրվի էդ մարդու հետ կոնտակտից, մտքերից, հիշողություններից ու ո՞նց էր հնարավոր, որ ուրիշ մեկը ուզում էր նույն կերպ իրա գլուխը մաքրել իմ հետ կոնտակտի մտքերից ու հիշողություններից։ Բայց իրա բառերի տակ հենց էդ մաքրվելու անհամբերությունն էի կարդում։ Էդ մերժման հակառակ կողմում հայտնվելը անպատկերացնելի էր, լրիվ մոռացել էի, որ տենց էլ ա լինում։
Հա, ու ախր․․․ մենք խոսակցություններ ունեցանք, ախր հարցեր տվեց․․․ ախր ինձ բացեց տուփի պես, ու տենց թողեց, գնաց, ու ասեց՝ էդքանն էր ․․․ ախր լավ էր իրան ․․․ ախր ես էմոցիաներ ունեցա։ Անարդար էր․․․․ բայց համ էլ անարդար բան չկար։ Մարդը չէր ուզում… Նույնն էլ ես էի անում․․․

The sunscreen song֊ի մեջ ասում ա. Don’t be reckless with other people’s hearts, and don’t put up with people who are reckless with yours. Սրա հետ էր երևի։ Մտածեցի՝ ի՞նչ սովորեմ էս փորձառությունից։ Չուզելով եմ սովորելու։ Հարմար էր reckless լինելը։

Էս ուզեցի ու մոբիի extreme ways֊ը։

Մտածեցի՝ էս թեմայով the school of life֊ը հաստատ լավ անիմացիաներ սարքած կլինի, ու իսկապես․ էս արվեստի գործը պատահեց, հրաշք էր, բառեր ու գործիքներ տվեց։

Ասում են, երբ պատանդ ես հայտնվում, կենդանի մնալու շանսերդ մեծանում են, եթե պանտանդառուին անունդ ասես։ Առանց իրա հարցնելու էլ։ Ուղղակի ասա ֊ անունս Էսինչ ա։ Հետո ընթացքում քո կյանքից անկապ փաստեր կարաս կիսես տարբեր պահերի, ասենք՝ էլեկտրիկ եմ։ Տենց դու իրա համար սկսում ես որպես մարդ ուրվագծվել։

Մեր զրույցի ամբողջ ընթացքում ֊ չատում ու անձամբ, ոչ մի անգամ անունս չասեց։ Հանդիպման ընթացքում մտածում էի անունս չֆիքսելը հեշտացնելու ա ինձնից սառնասրտությամբ ազատվելը։ Ես իրա համար պատմություն էի, ոչ՝ մարդ։

Այվին ասում ա ֊ նարատիվն ամեն ինչ է։ Մտածում եմ՝ ո՞նց սա կոնստրուկտիվ նարատիվի մեջ փաթեթավորեմ֊ճամփեմ ու շտապում եմ պատմել֊ազատվել, չնայած գիտեմ, որ սենց դեպքերում շտապելը ոնց որ մոլախոտ պռճոկել լինի, երբ ժամանակ չես տալիս, որ ուժը բաշխվի արմատներով ու լրիվ բույսը հողից հանելու փոխարեն ուղղակի հողի վրայի կանաչ հատվածն ա մնում ձեռքումդ։ Պռճոկեցի։

[մարդ եղած վախտ]

Հենրի

Արտաքինից նորմալ տղու տպավորություն թողեց․ ես էլ չգիտեմ էդ որն ա, բայց ինձ թվաց` երբ տատս ասում էր ֊ քեզ տենամ մի տղու ձեռ բռնած գաս, նոր մեռնեմ ֊ հենց իրան նկատի ուներ։ Առանց երկար-բարակի գրեց ֊ գնա՞նք ամառային մի բան խմելու։

Հանդիպեցինք: Ջերմ ժպտաց, գրկեց, ու աչքի տակով վերևից ներքև չափեց։ Օծանելիք էր ցանել ։) Ինչ֊որ հղկվածություն կար խոսելու, շարժուձևի մեջ։ Փափուկ ու հանգիստ ձայն ուներ։ Հանգստացնող էր։

Ասեց, որ բիզնես դպրոցն ա ավարտել ու հիմա մի քանի ընկերներով ընկերություն են հիմնել, կինոներ են նկարում։ Բիզնես դպրոցը տատուս ճաշակով էր, բիզնես դպրոցի հետ եկած հղկվածությունը ու էն, որ կինոարտադրությամբ էր զբաղվում՝ իմ։ Խոսեցինք, թե ինչքան անվստահ ա պարբերաբար զգում իրան ու թե ինչ կարգի գաղափար չունի՝ ինչ ա անում ։) ուժեղ imposter syndrome ուներ։ Հետաքրքիր էր տեսնել էդ ուրիշ ոլորտում։

Քննարկեցինք թե ով ոնց ա ապրում։ Ես՝ մենակ, ինքը՝ ընկերոջ (friend) հետ։ Ասեց՝ չի պատկերացնում իրան մենակ ապրելուց ու չի էլ ուզում մենակ ապրի։ Մի քիչ նախանձեցի կարծեմ, որտև երբեմն ուժեղ կարիք եմ ունենում, որ կողքերս ուրիշ շունչ էլ լինի, կամ որ տուն գնալուց տունը դատարկ չլինի։ Ասեցի ֊ պատկերացնում եմ, որ մենակ ապրելու վերջը կարող ա լինի ընկերոջ կամ զուգընկերոջ հետ ապրելը, չնայած հիմա երկուսն էլ անհավանական են։

Հետո հարցրի՝ ինչ ա փնտրում դեյթ անելուց։ Խառնվեց իրար, ասեց՝ բաց հարաբերության մեջ ա հիմա ու մոտը նենց տպավորություն ա, որ երկրորդ դեռահասություն ա ապրում ու ինքն էլ չգիտի՝ ինչ ա փնտրում։ Ես էլ, ասեցի, էս պահին կոնկրետ բան չեմ փնտրում։ Էդ օրը առավել ևս կոնկրետ բան չէի փնտրում։

Ինչ֊որ պահի ասեցի, որ հիմա մենակ եմ ու ես ու ընկերուհիս բաժանվել ենք մի քանի ամիս առաջ։ Հետաքրքրվեց թե ինչի ենք բաժանվել։ Հետո հետաքրքրվեց, թե ոնց ենք միացել։ Էդ պատմությունը շատ եմ սիրում, ու ահագին ոգևորված պատմեցի, ամբողջ ընթացքը վայելեցի, ինքն էլ ահագին զվարճացավ ու տենց տպավորություն ստեղծվեց, որ իրան պատմում էի ոնց մոտ ընկերոջ կպատմեի։ Հաճելի հարազատ վիճակ էր ու թվաց՝ սեռականության հարցը մեր միջև փակվեց։ Տատս նեղվեց։

Հետո իրա հարաբերությունից հարցրի։ Ահագին գունավոր պատմեց իրա ընկերուհու նախկին հարաբերությունների պատմությունը, ու թե ոնց են միանգամից հանդիպել֊սիրահարվել, ոնց են որոշել հարաբերությունը բացել ու թե ինչքան խառն ու նոր ա հիմա ամեն ինչ։ Ասեց, որ հիմա մեկ֊մեկ նույնիսկ բիսեքսուալ մտքեր ա ունենում ու չգիտի դրանց հետ ինչ անի, որտև իրա ներսում դեռ նստած ա 18 տարեկան լակոտը, որ գեյերի մասին հումորներ ա անում։ ։)

Էս երկրում ընկերներ գտնելուց խոսեցինք, շփվելու հեշտություն֊դժվարությունից, մեր ընկերներից ու պատկերացրի, որ իրա հետ լավ ընկերներ կլինեինք։

Հետո սկսեցինք խոստովանել, թե ամենքս ինչ անկապ չափանիշներով ենք երբեմն մարդկանց դատում։ Ամաչելով ահագին բաներ բարձրաձայնեցինք, լիքը խնդացինք։ Էդ բարի մյուս մարդկանց հերթով քննարկեցինք, զվարճացանք (պատկերացնում եմ կողքի մարդկանց համար ինչ անտանելի էինք ։) )

Որոշեցինք էլի հանդիպել։ Մտածեցի՝ ինչ հանգիստ էր, որ ֆիզիկական կոնտակտի հարց չկար ու որոշում կայացնելու կարիք էլ չկար։

Հանդիպման գնալու ամբողջ ճանապարհին գլխումս արմագեդոն էր ու հանդիպման գնալը՝ անիմաստ, որտև կյանքումս մի աղետ անխուսափելի էր ու կյանքս պրակտիկորեն վերջացած։

Փաստերի դաշտում ոչ մի բան չփոխվեց, բայց սրա տրամադրությամբ գնացի տուն ու տարբերությունը 3 ժամ էր։

[մարդ եղած վախտ]

Թոմաս

Բոյով, նիհար, թափթփված մազերով, մագլցող, արշավների գնացող, ինչ-որ ստերեոտիպիկ nerd-ի տեսք ուներ նկարներում, ոնց որ գրքից լիներ։ Նոյեմբերին գրել էր, փետրվարին էի տեսել, ու որոշել էինք մարտի վերջին հանդիպել։

Երբ մարտի վերջը եկավ, լավ սպառված էի կյանքումս ամեն տեսակ ակտիվություններից, բայց որոշեցի ամեն դեպքում հանդիպել։ Հանդիպման նախորդ օրը հարցրեց՝ որտեղ կնախընտրեմ։ Զգացի, որ հոգնած եմ ինքս ինձնից, ինձ էս պահին շրջապատող ամեն ինչից, ու իրականում ուզում եմ պոկվեմ։ Մտածեցի՝ կարելի ա քաղաքից դուրս գնալ, քայլել: Առաջարկեցի գնալ ուրիշ քաղաք ու վերադառնալ ոտքով մի 10կմ (սենց խառը դեյթ անելու լավը էդ ա, որ մտքովս ինչ անցնում ա կարամ ասեմ)։ Ասեց` շատ լավ ա։

Գնացքում պարզվեց ռոբոտաշինության ընկերությունում ա աշխատում։ Սկսեցինք խոսել ռոբոտների ավտոնոմիայից, ու ինչ֊որ պահի ասեցի, որ էդ թեմաները ինձ հետաքրքիր են, բայց արժի որոշենք՝ ուզում ե՞նք ըտեղ խորանալ թե չէ, որտև կարող ա ամբողջ օրը դրա վրա ծախսենք։ Ասեց հա, նորմալ ա (բայց և դժվար եմ մտաբերում թեմա, որի շուրջ խորանալուց տրամադրությունս պակաս սեռականացված լինի)։ Տենց ամբողջ ճանապարհին իրանց ընկերությունից, ԱԲ֊ից, էթիկայից, գիտակցությունից, պատճառահետևանքային կապերի մոդելներից խոսեցինք։ Մի գիրք էի կարդում վերջերս, էդ գրքից մտքեր էի ունեցել, պարզվեց՝ կարդացել ա, քննարկեցինք։ Դուրս եկավ, որ կարելի էր իրա հետ էդ տիպի մտքեր քննարկել։ Լսում էր, մտածում էր, արձագանքում էր։

Սկսեցինք քայլել։ Լրիվ արշավական պատրաստություններ էր տեսել։ Հսկա ուսապարկ, խնամքով սարքած լանչ, ջուր։ Ես ինձ էի տարել ու ջուր, որը տենց էլ չխմեցի կարծեմ։ Մտածեցի՝ պրակտիկություն (կամ պատրաստվածությու՞ն) կարելի էր իրանից սովորել։

Քայլելուց շարունակեցինք էդ թեմաներով ու ինչ֊որ պահի ասեց՝ ուզում ա իմաստալից գործով զբաղվի։ Խորացաաաանք իմաստով։ Երբ էդ թեմաներից հոգնեցինք, հարցրեց՝ ինչ եմ մտածում UBI (universal basic income)֊ի մասին (իբր էդ դեյթի համար լավ թեմա էր էլի)։ Մի ժամ էլ դրա շուրջ խորացանք։

Արդեն քաղաք էինք հասնում, վերջապես հարցրի՝ ինչ ա փնտրում դեյթերի գնալուց։ Ասեց՝ կապ, որի մեջ կկարողանա էներգիա դնել։ Լավ բան ա ֊ մտածեցի։

Ինչ֊որ պահի հասանք նրան, որ երկու ընկերուհի եմ ունեցել․ շոկ ապրեց։ Նաև որ իրան էի հանդիպել, ու որ երկու սեռից էլ մարդկանց հանդիպում եմ։ Վաղուց տենց շոկ չէին ապրել։ Մտածեցի՝ կարող ա՞ իսկապես տարօրինակ ա։ Հետո էլ ավելի շոկ ապրեց երբ ասեցի, որ ընկեր չեմ ունեցել։ Ահագին բզբզեց, թե՝ ինչի։ Ասեց՝ ինքը լրիվ հետերո ա իրա իմանալով։ Ասեցի՝ փաստորեն դու էլ ընկեր չես ունեցել։ Ասեց՝ չէ ու էդ հարցը որպես վիրավորանք չընդունեց։ Դուրըս եկավ։


Երկու ընկերուհի էր ունեցել, ում հետ ոչ մի խոսակցություն չէր եղել հարաբերության շուրջ։ Ասեց՝ չի հասկանում ինչ կարիք կա խոսակցության։

Իմ համար խոսակցությունը կարևոր ա։

Սեռական թեմաներում ահագին կաշկանդված էր։ Էդ ամբողջ ընթացքում սեքս բառը չօգտագործեցինք նույնիսկ։ Թվաց՝ պետք ա իրա հետ զգուշությամբ խոսեմ։ Ինձ նման չի էդ։

Ասեցի՝ ինքը իմ հոբելյանական 10րդ դեյթն ա էս շրջանում (ակումբում գրել եմ 7֊ի մասին), որոշել եմ դադար առնեմ, ասեց ֊ բախտս բերել ա փաստորեն։

Տուն գնացի հալված ուղեղով։ 4 ժամից կես ժամը խոսեցինք մեզնից։

Ճանապարհին մտածեցի, որ երևի կյանքի ընկերոջ երկու ֆորմատ կա։ Առաջին ֆորմատում գտնում ես ընկերոջ, ում հետ մեկ֊մեկ էլ սեքս եք անում, մյուս դեպքում գտնում ես սիրածի, ում հետ գուցե ընկերներ եք դառնում։ Թոմասը հաստատ նախ ընկեր կլիներ։ Իմաստուն մեկը երևի կասեր ֊ կարևորն ընկերն ա, քանզի սեքսը քչքչան առվակ է, ջուրը՝ քիչ, աղմուկը՝ շատ․․․ ես էլ կասեի, հաաաաա։

Դեռ որ նորից կհանդիպենք։

Դադար։

[մարդ եղած վախտ]

Աղքատության մասին կամ հետևանքներ, որոնց վրա հիմա ջանք եմ թափում

Ասում ա ինքնագնահատականը․․․ կարևոր ա

Ասում ա կան մարդիկ, որ ունեն բարձր ինքնագնահատական, ու կան մարդիկ, ովքեր միայն արտաքինից ունեն բարձր ինքնագնահատական, իսկ խորքում, պարզվում ա, իրանց ես֊ը ասոցացվում ա զզվելի, գարշելի երևույթների հետ. էդ խմբի անունը դնում ա նարցիս (չեմ խորանում նրբերանգների մեջ): Նարցիսը ահագին խնդրային վարք ունի (ըտեղ էլ չեմ խորանում)

Բա ի՞նչ անել դրա հետ։ Ասում ա դրա լուծումը իսկապես ինքնագնահատականը բարձրացնելն ա։ Դրա համար արժի շատ տարբեր բաներ փորձել։ Անհավանական ա, որ մի մարդու մոտ բացարձակ ոչ մի բան չստացվի։ Շատ բան փորձելուց, ինչ֊որ բաներ սովորաբար ստացվում են։ Ինչքան շատ ֆրոնտերում ա ինչ֊որ բան ստացվում, էնքան բնականորեն ինքնագնահատականը բարձրանում ա։

Եթե ընտանիքը չունի ռեսուրս, ապա հնարավոր չի երեխուն տարբեր ֆրոնտերով զարգացնել, հնարավոր ա ասենք՝ մենակ մի ֆրոնտ։ Առավել ևս եթե մի քանի երեխա կա, ապա երբեմն հնարավոր ա մենակ մի երեխու վրա ներդրում անել ասենք՝, մեկին տալ կրթության։ Եթե երեխեն աղջիկ երեխա ա, ամենակարևոր ֆրոնտը ամուսնանալու, նոր երեխեք ծնելու ֆրոնտն ա։ Էդ աղջիկ երեխու ուրիշ ոչ մի հատկանիշի, ձիրքի վրա ռեսուրս չկա ներդնելու։ Եթե տղա երեխա ա, պետք ա մի փեշակի տալ։ Հենց էդքան։ Աղքատ հասարակությունը տենց դառնում ա ցածր ինքնագնահատականով, մենակ մի բանի համար պիտանի զանգված, նարցիսների կույտ։

Աղքատ հասարակությունից դուրս գալուց հետո, եթե հանկարծ պատահում ա, որ արդեն ունես ռեսուրս, որը կարելի ա ներդնել, շատ դժվար ա էդ ինքդ քո վրա ներդնել, եթե ունես ցածր ինքնագնահատական, ու սովոր ես, որ քո վրա ներդրում չեն անում (եթե արժանի լինեիր, որ քո վրա ներդրում անեն, ծնողներդ կանեին։ Իրանք, իհարկե, ավելի լավ գիտեին՝ դու ինչի ես արժանի) (հետևանք 1)

Աղքատ ընտանիքում երեխու ցանկությունները շատ մեծ պրոբլեմ են ծնողների համար։ Երեխու՝ ինչ֊որ բան ուզելը ծնողին հաճախ լիքը ցավ ա պատճառում։ Երեխեն էդ զգում ա, ու կամ իրա կամքով կամ ծնողների պարտադրանքով սովորում ա չուզել։ Ինչքան երեխեն քիչ ա ուզում, էնքան քիչ դրամա ծնողի համար, էնքան քիչ դրամա երեխու համար։ Աղքատ ընտանիքից դուրս եկած երեխեն չի ուզում, ցանկություններ չունի, էդ ա գոյատևման ու լավ մարդու իրա պատկերացումը։ (հետևանք 2)

Հետո բանից պարզվում ա, որ մեծ աշխարհում ուզելն ա շարժիչ ուժը, իսկ քո վրա արված ներդրումը էն ռեսուրսն ա, որի վրա կարաս հենվես ուզածիդ հասնելու համար։

Հիմա ԱԲ֊ն ռեսուրսի դաշտը ահագին հարթեցրեց իմ աչքին՝ ոնց ինտերնետը ինֆորմացիայի հասանելիությունը հարթեցրեց։

Հիմա թվում ա՝ միակ ամենակարևոր բանը հենց մենակ ուզելն ա։ Մնում ա՝ հետ սովորել չուզելը ու սովորել ուզել։

[մարդ եղած վախտ]

Մադլեն

2-րդ մոտեցում ու վերջ

Մ ֊ Հեյ, ո՞նց ես: Ահագին ժամանակ ա անցել, հիմա ավելի լավ եմ, էն անգամ շատ հաճելի էր հանդիպելը։ Կուզեի էլի հանդիպենք, եթե դու էլ կուզես տենց մի բան կրկնել։

Մև ֊ Հեյ, հավես ա քեզնից լսելը։ Ուրախ եմ, որ ավելի լավ ես ու բաց ես հանդիպման։ Ես էլ հավեսով կհանդիպեի։
Միայն թե անցած անգամվա բաժանվելու ձևը շատ շփոթեցնող էր։ Պետք ա խնդրեմ, որ եթե հանդիպենք ու էլի ինչ֊որ պահի որոշես, որ պիտի չհանդիպենք, ապա ասես, թե ինչում ա խնդիրը (անցած անգամ մի 1000 պատճառ գտա, թե ինչի պետք ա ինձ կամ մեր միասին անցկացրած ժամանակը չհավանեիր, կուզեմ էլ տենց չլինի)

Մ ֊ Շատ շատ կներես, որ քեզ տենց զգալ եմ տվել։ Էդ ժամանակ ես էլ շատ շփոթված էի։ Եթե լրիվ անկեղծ լինեմ, ապա շատ երկար հարաբերության մեջ եմ (արդեն 6 տարի) ու ձմռանը որոշեցինք բացել հարաբերությունը։ Դու առաջին մարդն էիր ում հետ հանդիպեցի, ամեն ինչ նոր էր ու ինքս էլ չգիտեի՝ ոնց վարվել, դրա համար որոշեցի մեր առաջին հանդիպումով ավարտել։ Որոշումը քո հետ ոչ մի կապ չուներ, դու էնքան լավն էիր: Հիմա ավելի լավ տեղում եմ, ավելի վստահ եմ զգում ինձ։ Բայց նաև էդ պատճառով մեր միջև ոչ մի լուրջ բան չի կարող լինել։ Եթե էս ամբողջ ինֆոյից հետո դեռ կուզես հանդիպել, ես շատ կուզեի։
Ու խոստանում եմ սրանից հետո հետդ ավելի ուղիղ լինել։

Մև ֊ Ցավոք, էս ամբողջ իրավիճակը գլխիվայր շուռ ա տալիս ինձ համար։ Փաստացի, դու ազնիվ չես եղել պրոֆիլում քո հարաբերության ստատուսի շուրջ [ասել էր սինգլ ա], հետո ազնիվ չես եղել երբ հանդիպել ենք։ Ես նախընտրում եմ, երբ մարդիկ ազնիվ են, երբ լիքը կորցնելու բան ունեն, իսկ դու ազնիվ չես եղել շատ քիչ կորցնելու բանի պարագայում (ուղղակի չեմ տեսնում՝ ինչ կորցնելու բան կարելի ա ունենալ մի մարդու հետ, ում հենց նոր ես հանդիպել)։ Ինչևէ, անկախ հարաբերության ֆորմատից, ինձ համար կարևոր ա վստահության հիմք ունենալ, իսկ էս դեպքում էդ հիմքը խախտված ա։ Մոտս նենց տպավորություն ա, որ հետս միանգամյա օգտագործման սեքս֊խաղալիքի պես ես վարվել, իսկ էդ էն վերաբերմունքը չի, որ ընդունում եմ իմ նկատմամբ։ Մի խոսքով, քեզ լավագույնն եմ մաղթում քո հարաբերության ու ոչ մոնոգամիայի ճանապարհին, բայց դրա մաս չեմ կարող լինել։
Հա, նաև հասկանալի ա, որ էդ իրավիճակը քո համար նոր ու անհասկանալի ա եղել 6 տարվա մոնոգամ հարաբերությունից հետո։ Կոմունիկացիան ու էմոցիաների հետ վարվել սովորելը սենց դեպքերում լիքը ժամանակ ու սխալներ ա տանում։ Էդ հասկանալի ա, բայց մեկ ա՝ չի դզում։

Մ ֊ Ինձ կարևոր ա հիմա ասել, որ դու միանշանակ միանգամյա օգտագործման չէիր [չի ասում՝ սեքս֊խաղալիք չէիր]։ Մեր անցկացրած երեկոն մոգական էր ինձ համար ու իրան կփայփայեմ իմ հիշողություններում։ Ես գիտեմ, որ ինչ֊որ սխալ բան եմ արել, ու հասկանում եմ քո որոշումը սրանով ավարտել։ Քեզ լավագույնն եմ մաղթում։ Հուսով եմ, որ եթե հետո այլ իրավիճակում հանդիպենք, կարող ենք գոնե ընկերական խոսել։

Մև ֊ Իհարկե, լավագույնս։

Մեկ֊մեկ ուզում եմ fuck-ի վարիացիաներ արձակեմ, բայց չեմ անում, ոչ էլ իմաստ կա։
Փաստացի 2.5 ժամի արդյունքում մարդը երկու անգամ ինձ շողուլից գցեց մի երկու շաբաթով։

Էս խաբելու կամ առհասարակ ոչ ամբողջ էական ինֆորմացիան ասելու հարցը ահագին հետաքրքրական ա։
Մի կողմից կատաղում եմ, մյուս կողմից մտածում եմ` մեղադրելու ա՞: Էդ հանդիպմանն էլ պարզ էր, որ մարդը ոչ բաց լինելու հմտություն ուներ, ոչ էլ ռեսուրսներ։ Հիմա ակնհայտ ա, որ իրա հարաբերությունը խնդիրներ ուներ էն ժամանակ ու իրա ձեռքերը զբաղված էին էդ հարաբերությունը դզմզելով։ Օդից ընկած սեքս-օբյեկտի (իմ) վրա հաստատ էներգիա չկար ծախսելու։ Էդ պարագայում ասելը` հարաբերություն ունեմ, 6 տարի, որոշել ենք բացել, հոգոց հանել, չիմանալ՝ ինչ ասել, չիմանալ` ինձնից ինչ սպասել… շատ ծանր ա հնչում երեկոյի համար։ Ասելը - ես միայն հուքափ եմ փնտրում, հաջողություն - էժան ա։ Մեղադրելու ա՞: Երևի՝ չէ։

Բա բորբոսող պատերի վրա նոր աբոյ քաշելը մեղադրելու ա՞: Գոնե մի քանի օր աչք ա շոյում։ Մեղադրելու ա՞:

Իսկ առհասարակ աղքատությունը, սակավությունը՝ փողի, հուզական ռեսուրսների, էներգիայի, գիտելիքի, ինքնավստահության, ու դրանից բխող սանտավիկ ճլպացնելու պրակտիկաները մեղադրելու չեն երևի, բայց նաև դրանց պատճառով առաջացող ցավերն էնքան անհեթեթ կամ խուսափելու են թվում։ Կամ էլ ռեսուրսների կռիվը, ռեսուրսների կառավարումը էն ա, ինչի շուրջ պտտվում ա կյանքը վերջին հաշվով ու էդ տվայտանքներից ծնվող դրամաներից ու ոդիսականներից ավելի իմաստալից բան չկա էլ։

Առատություն եմ ուզում․ սակավության հետ համբերությունս հատնել ա։

[մարդ եղած վախտ]

Մինչեւ նախկինիս հանդիպելը, ով պարբերաբար հպարտ հայտարարում էր, որ ինքը կին ա, "կինը" երբեք ինչ-որ բան չէր եղել, որ ես կուզեի լինել։
Իմ տեսած կանանց մեջ մեկը չկար, ում ուզում էի հարգել ու ոչ խղճալ, ով գրավիչ էր ու ոչ գռեհիկ, ով ուժեղ էր ու էդ ուժը վախ չէր ներշնչում, ում թուլությունը էնքան չքողարկված էր, որ իրանից օգտվելուց ինքդ քո աչքից կընկնեիր, ով ասելիք ուներ, բայց ոչ դիմացինին ընդհատելու հաշվին, ով կարող էր ինքն իրեն պաշտպանել ու ոչ միայն քծնանքով, ոչ էլ նույնիսկ լկտիությամբ։


Ու կարեւոր չի, թե ինքը ինչքանով էր էդ. կարևոր էր, թե ես ինչ էի տեսնում իրա մեջ։