Հուզական այրում (burnout)

[LisBeth]

Վիշ մի քանի հարցեր ունեմ․ Նախ կուզեի ճշտել, քեզ նման դիագնոզ դու ինքդ ես դրե՞լ, թե մասնագետի դիմել ես այնուամենայնիվ։ Ո՞նց ես դու իրավիճակից դուրս գալիս։ Ի՞նչ ես հասկանում բուժում ասելով ընդհանապես։ Ըստ քեզ սա ֆիզիոլոգիակա՞ն իրավիճակ ա, թե մտավոր։

․․․և մի հատ բան ասեմ, դեղերի հետ կապված։ Միշտ չի որ դրանց կիրառումը անհիմն ա, լիքը յուրահատկություններ կան, կարծում եմ պետք չի տենց հայտարարություն անելը, ինչը կարող ա դեղորայքային բուժման կարիք ունեցողներին թյուրիմացության մեջ գցել։
Երբեմն էլ երբ մնացած բուլշիթը չի աշխատում, դա միակ ելքն ա մնում ֆունկցիոնալ լինելու։ Իհարկե դա պետք ա լինի միայն ծայրահեղ դեպքում, և բժշկների հսկողության տակ և այլն

[Վիշապ]

Վիշ մի քանի հարցեր ունեմ․ Նախ կուզեի ճշտել, քեզ նման դիագնոզ դու ինքդ ես դրե՞լ, թե մասնագետի դիմել ես այնուամենայնիվ։ Ո՞նց ես դու իրավիճակից դուրս գալիս։ Ի՞նչ ես հասկանում բուժում ասելով ընդհանապես։ Ըստ քեզ սա ֆիզիոլոգիակա՞ն իրավիճակ ա, թե մտավոր։

․․․և մի հատ բան ասեմ, դեղերի հետ կապված։ Միշտ չի որ դրանց կիրառումը անհիմն ա, լիքը յուրահատկություններ կան, կարծում եմ պետք չի տենց հայտարարություն անելը, ինչը կարող ա դեղորայքային բուժման կարիք ունեցողներին թյուրիմացության մեջ գցել։
Երբեմն էլ երբ մնացած բուլշիթը չի աշխատում, դա միակ ելքն ա մնում ֆունկցիոնալ լինելու։ Իհարկե դա պետք ա լինի միայն ծայրահեղ դեպքում, և բժշկների հսկողության տակ և այլն

Մասնագետի դիմել եմ։ Այնուամենայնիվ ու ոչ քիչ ։Ճ
Ու արդեն ասել եմ՝ մասնագետների մեծ մասը զահլա չունեն մարդուս կյանքի, կամ ապրելակերպի մեջ խորանալու, ներառյալ հոգեբանները, և դու մասնագետի, կամ «մասնագետի» սենյակից հեռանալու ես դասական դեղատոմսերով ու տրաֆարետային խորհուրդներով, մի քանի ամից նույնը կրկնվելու է, բայց լինելու ես ավելի շփոթված ու ավելի հուսալքված: Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում :Ճ

Կասեմ, թե ոնց եմ դուրս գալիս իրավիճակից, համբերություն:

[Վիշապ]

Մի բան ասեմ, բանանի կլեպներ չշպրտեք վրաս․ Հայերիս մոտ այս խնդիրը բավականին քիչ է հանդիպում, որովհետև․․․ որովհետև հայերիս մեծ մասը գործին և պատասխանատվությանը մատների արանքով է նայում, այ էդպես ։Ճ
Սա Սովետից մնացած ժառանգության, կամ մտածելակերպի եզակի դրական էֆեկտներից է, կարելի է ասել։

Իսկ այ՝ ճապոնացիները հաճախ մեռնում են հուզական այրումից, նույնիսկ դրա համար առանձին բառ ունեն՝ կարոշի։
Եվ առհասարակ երկարատև ստրեսից ու հուզական այրումից կարելի է մեռնել, կամ լավագույն դեպքում մի որոշ ժամանակ քարշ գալ խեղված առողջությամբ։
«Աշխատանքը գեղեցկացնում է մարդուն» խոսքը չափավոր աշխատանքի մասին է, որը ընդմիջվում է հաճելի, հետաքրքիր, համով ու սեքսոտ արձակուրդներով:
Ինչը սակայն մրցավազքային զարգացած աշխարհում ավելի ու ավելի քիչ հավանական է դառնում, բայց սա երևի ուրիշ թեմա է…

Վերադառնալով Լիզբեթի հարցին, թե սա ֆիզիոլոգիակա՞ն վիճակ է, թե՞ մտավոր, կամ հուզական: Կարճ պատասխանն է (վայթե)՝ և, և։
Մի քիչ երկար․ Երևի կարող ենք կռահել, որ մարդուս հուզական վիճակներն ու օրգանիզմում տեղի ունեցող կենսաքիմիական պրոցեսները շաղկապված են։
Ասենք այնպիսի հուզական վիճակ, ինչպիսին տրամադրությունն է, կարող է փոփոխվել կախված ինչ-ինչ հորմոններից, որոնք արյան մեջ շրջանառվելով ազդում են ինչ-ինչ ռեցեպտորների վրա, որոնցով էլ որոշվում է մարդուս տարբեր ընկալումներն առ շրջապատ, խնդիրներ, սեփական մարմին, ֆիզիկական և հուզական զգացողություններ, հիմա էդպես գիտենք, թերթերում այդպես է գրված ։Ճ

Դեղահաբերը անմիջականորեն, կամ կողմնակիորեն ազդում են օրգանիզմի այս կամ այն կենսաքիմիական պրոցեսների վրա, փորձելով ինչ-որ կերպ շտկել դրանք,
ասենք լրացնել այս կամ այն պակաս բաղադրիչը, կամ ճնշել արդեն չափն անցած հորմոնի արտադրությունը՝ կորտիզոլ է, ադրենալին է, էստրոգեն է, ֆլան է, ֆստան է,
չվերածեմ կենսաքիմիայի դասախոսության, որից բավականին հեռու եմ:

Մի փոքր լիրիկական զեղում. Չկան ու երևի չեն կարող լինել այն «սմարտ» կամ խելացի դեղահաբերը, որ վերականգնում են բոլոր շահագործված ու քայքայված հյուսվածքներն ու բջիջները ու օրգանիզմը բերում շողուլի:
Փոխարենը կան այս կամ այն հիպոթեզի արդյունքում սինթեզված, լաբորատոր փոձաքննություն անցած, այնուհետ կենդանիների վրա փորձարկված, անվտագության նորմերը հանցնած ու հետո մարդկանց վրա կլինիկական հետազոտություն անցած դեղեր, որոնց օգուտներն ու վնասները վիճակագրական են ինչ-ինչ սխալանքներով, բայց հանուն արդարության՝ կան այնպիսի փորձված դեղեր, որոնք ինչ-ինչ դեպքերում վստահաբար էֆեկտիվ են ու անփոխարինելի (օրինակ ասենք՝ Մորֆինը):

Եվ պիտի ավելացնեմ, որ դրան զուգահեռ շուկայում կա աննկարագրելիորեն շատ աղբ՝ ամենատարբեր թույն անուններով, որ որևէ լուրջ օգուտ չեն տալիս, և մխիթարանքն այն է, որ լուրջ վնաս էլ չեն տալիս, եթե չհաշվենք մարդկանց չարդարացված սպասելիքները, ծախսած ժամանակն ու փողերը։
Եվ աղբը գովազդվում է չափազանց համոզիչ, և խայծն ուտում են չափից շատ մարդիկ, և սա ապահովում է միլիարդավոր դոլարների հասնող յուղոտ բիզնեսի գոյությունը, որն էլ իր հերթին հաճախ կարողանում է կառավարել ու թելադրել «առողջապահական համակարգ» կոչված ուռճացված ապարատը:
Հա, ու երբեմն էլ աշխատում է այսպես կոչված պլացեբոի էֆեկտը, որը շատ հետաքրքիր երևույթ է՝ հիվանդը կարող է ընդունել ասենք ռելաքսին անունով, տպավորիչ ապակե տուպով, կրկնակի պաշտպանող ներդիրով ու ինստուրկցիայով բրնձի փոշի, ու՝ լավանալ, այդպես էլ է պատահում:
Եվ վերջապես կան մեկ այլ բազմամիլիարդանոց բիզնես ներկայացնող սննդային հավելումները, որոնց էֆեկտիվությունն էլ ոչ մի կլինիկական հետազոտությամբ սովորաբար չի ստուգվում, այլ ստուգվում է անմիջապես սպառողի վրա։

Եթե վերադառնանք խնդրին, ապա հուզական այրման վիճակը համալիր խնդիր է, ու լուծումներն էլ են համալիր, ու որոշ դեպքերում, այո, դեղամիջոցներին էլ է անհրաժեշտ դիմել, ու կան նաև սննդային հավելումներ, որոնք արժե փորձել, բայց սրանք առանձին վերցրած այդքան էֆեկտիվ չեն կարող լինել առանց ապրելակերպի փոփոխության:
Կամաց-կամաց կմանրամասնեմ:

[One_Way_Ticket]

Մասնագետի դիմել եմ։ Այնուամենայնիվ ու ոչ քիչ ։Ճ
Ու արդեն ասել եմ՝ մասնագետների մեծ մասը զահլա չունեն մարդուս կյանքի, կամ ապրելակերպի մեջ խորանալու, ներառյալ հոգեբանները, և դու մասնագետի, կամ «մասնագետի» սենյակից հեռանալու ես դասական դեղատոմսերով ու տրաֆարետային խորհուրդներով, մի քանի ամից նույնը կրկնվելու է, բայց լինելու ես ավելի շփոթված ու ավելի հուսալքված: Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում :Ճ

Կասեմ, թե ոնց եմ դուրս գալիս իրավիճակից, համբերություն:

Իհարկե ճշմարիտ ես ասում, Ավստրալիայում էլ էր նույն համակարգը բժշկության։ Ու ես չեմ մեղադրում բժիշկներին, համակարգն է այդպես կառուցված, իրենց ձեռքերը հաճախ կապված են գործողությունների մեջ։ Ընկերս հենց դատա-բժշկական ոլորտում է աշխատում, որտեղ պրոտոկոլից շեղվող բժիշկներին, եթե մի բան սխալ գնաց, ատատա են անում։
Էդ առումով մի քիչ ավելի բառադի երկրներն առավելություն ունեն։ Եթե գտնես լավ մասնագետի, ինքն ազատություն ունի քեզ ինդիվիդուալ մոտեցում ցուցաբերել։

Մի բան ասեմ, բանանի կլեպներ չշպրտեք վրաս․ Հայերիս մոտ այս խնդիրը բավականին քիչ է հանդիպում, որովհետև․․․ որովհետև հայերիս մեծ մասը գործին և պատասխանատվությանը մատների արանքով է նայում, այ էդպես ։Ճ
Սա Սովետից մնացած ժառանգության, կամ մտածելակերպի եզակի դրական էֆեկտներից է, կարելի է ասել։

Ինձ թվում է՝ այս հարցում ավելի շատ Ամերիկան ու Ճապոնիան են բացառություն, քան Սովետն ու Հայաստանը։ Ավստրալիայում գերաշխատելուց burnout? Hold my beer Հույների կամ իտալացիների մասին էլ չասեմ։

[Ուլուանա]

Իհարկե ճշմարիտ ես ասում, Ավստրալիայում էլ էր նույն համակարգը բժշկության։ Ու ես չեմ մեղադրում բժիշկներին, համակարգն է այդպես կառուցված, իրենց ձեռքերը հաճախ կապված են գործողությունների մեջ։ Ընկերս հենց դատա-բժշկական ոլորտում է աշխատում, որտեղ պրոտոկոլից շեղվող բժիշկներին, եթե մի բան սխալ գնաց, ատատա են անում։
Էդ առումով մի քիչ ավելի բառադի երկրներն առավելություն ունեն։ Եթե գտնես լավ մասնագետի, ինքն ազատություն ունի քեզ ինդիվիդուալ մոտեցում ցուցաբերել։

ԱՄՆ-ում էլ ա բժշկական համակարգը լրիվ տենց. ստանդարտով դեղ են նշանակում. ոչ մի անհատական մոտեցում, ապրելակերպի հետ կապված փոփոխություններ անելու մասին ոչ մի խոսք. ինչ ուզում ես` արա, ինչ ուզում ես կեր ու խմի, կարևորը` էս դեղը խմի, ու ամեն ինչ լավ կլինի:

Օրինակ բերեմ. երբ հղի էի, պարզվեց` արյունս նորմայից մի քիչ խիտ ա, ես էլ սկսեցի ինտերնետում որոնել, թե էդ դեպքում ոնց կարող եմ դա սննդակարգով կարգավորել, դե, լսել էի, որ որոշ ուտելիքներ արյունը նոսրացնում են, որոշ ուտելիքներ` խտացնում, ու միանգամայն տրամաբանական ու ռեալ էր թվում դրանք հաշվի առնելով արյունս նորմայի բերելը: Գինեկոլոգս ինձ ուղղորդեց արյունաբանի մոտ, որպեսզի վերջինս ավելի կոնկրետ ինձ բացատրի ինչն ինչոց ա, ու ինչ ա պետք անել: Ես էլ հույսերով լցված գնացի` մտածելով, որ, դե, կասի, թե ինչ ուտեմ, ինչ չուտեմ, ինչ խմեմ, ինչ չխմեմ, ինչը սահմանափակեմ և այլն: Բայց ոչ մի նման բան. բացարձակապես ոչ մի խոսք ո՛չ սննդի, ո՛չ ֆիզիկական ակտիվության մասին, ընդամենը մի հատ դեղի անուն տվեց: Դե, ես էլ դեղերից ընդհանրապես խուսափում եմ, փորձում եմ ամեն ինչ հնարավորինս բնական ճանապարհով կարգավորել, ու համարյա միշտ ստացվել ա` չնչին բացառություններով: Ասեցի`իսկ հատուկ սննդակարգ պետք չի՞, ասենք, ի՞նչ ուտեմ, ինչից խուսափեմ, սա էլ նենց տոնով, կարծես ինձ շատ ուրախ լուր ա հայտնում, ասեց` չէ՜, ոչ մի սննդակարգ, ի՜նչ ուզում ես` հանգիստ կեր, մենակ էդ դեղը խմի: Ահավոր հիասթափված դուրս եկա մոտից: Քանի որ հղի էի, ու ռիսկային էր ինքնագործունեությամբ զբաղվելը, ստիպված համաձայնեցի դեղն ընդունել, թե չէ` ինքս ինձ դժվար կլիներ չափաբաժիններ որոշելը, հա, գիտեի, որ էսինչ ու էնինչ մրգերը, բանջարեղենները էս կամ էն ազդեցությունն են ունենում էդ առումով, բայց ինձ ավելի ճշգրիտ ինֆո էր պետք` հենց իմ օրգանիզմի, կարգավիճակի առանձնահատկություններով պայմանավորված, որը պիտի որ բժշկի գործը լիներ, բայց, փաստորեն, նրանք նման բաներով չեն զբաղվում: Մի խոսքով` զզվելի ա:

[Բարեկամ]

Մի բան ասեմ, բանանի կլեպներ չշպրտեք վրաս․ Հայերիս մոտ այս խնդիրը բավականին քիչ է հանդիպում, որովհետև․․․ որովհետև հայերիս մեծ մասը գործին և պատասխանատվությանը մատների արանքով է նայում, այ էդպես ։Ճ
Սա Սովետից մնացած ժառանգության, կամ մտածելակերպի եզակի դրական էֆեկտներից է, կարելի է ասել։

Հա՞ որ . Ինձ թվում ա՝ հակառակն ա․ գերազանցիկության սինդրոմը (որը հուզական այրման ամենատարածված պատճառներից ա) սովետից մնացած ժառանգություններից ա հենց։

[Adam]

կներեք եթե օֆֆ-թոփ ա.
կոգնիտիվ վարքային թերապիայի մասին ո՞վ կարա խորհուրդ տա: Արդյունավետ ա՞ դեպրեսիայի ու anxiety disorder -ի դեմ:
Արդյո՞ք մի որոշ ժամանակ հետո դա կարա անտիդեպրեսանտ խմելու անհրաժեշտությունը դադարացնի…

[Ուլուանա]

Հա՞ որ . Ինձ թվում ա՝ հակառակն ա․ գերազանցիկության սինդրոմը (որը հուզական այրման ամենատարածված պատճառներից ա) սովետից մնացած ժառանգություններից ա հենց։

Չէի ասի, Ան. Սովետում ցանկացած ոլորտում ով ինչքան կարողանում էր` գլուխ էր պահում, ու դա կարծես նորմա էր: Այսինքն` եթե հնարավոր էր ինչ-որ կերպ խուսափել ինչ-որ աշխատանքից, դա արվում էր շատերի կողմից: Նենց որ burnout կարող էր լինել առանձին մարդկանց դեպքում` պայմանավորված իրենց անձնային հատկանիշներով, բայց ընդհանուր առմամբ Սովետում մարդիկ իրենց չեն կոտորել աշխատելով կամ լավագույնս իրենց դրսևորելով, ու դա նաև բացատրելի ա. ամեն ինչ հավասար էր, միջակությունը նորմա էր, հակառակը` տարբերվելը, լավագույնը լինելը չէր խրախուսվում, նույնիսկ վտանգավոր կարող էր համարվել, հետևաբար ոչ մի մոտիվացիա չկար ինքդ քեզ կոտորելու համար:

[Վիշապ]

Հա՞ որ . Ինձ թվում ա՝ հակառակն ա․ գերազանցիկության սինդրոմը (որը հուզական այրման ամենատարածված պատճառներից ա) սովետից մնացած ժառանգություններից ա հենց։

Սովետից իմ ունեցած ամենավառ հիշողությունը ամենօրյա նարդու շրխկոցն էր մեր տան մոտի հիմնարկից ։Ճ
Էհ, ինչ անդարդ օրեր էին։

Բայց կային բնավորության ու դաստիարակության պատճառով կաշվից դուրս եկողներ, որոնցից մեկն էլ լուսահոգի մայրս էր, ու որից ստացած դաստիարակությունն էլ, կարծում եմ՝ իր ազդեցության բաժինն ունի իմ խնդրի վրա, ու ես այդ եղելության հետ հաշտվել եմ։
Միանգամից ասեմ, որ եղելության հետ հաշտ գտնվելը կոգնիտիվ վարքային թերապիայի բաղադրիչներից է, այն օգնում է ադապտացվել ու թուլացնել ախտանիշները։ Դե ինչ-որ չափով ։Ճ

[Վիշապ]

Օքեյ, շարունակենք։
Ուսումնասիրողները հուզական այրումը դասակարգել են փուլերի՝ զարգացող ծանր հիվանդությունների նման ու ինչպես ասեցինք՝ այս խնդիրը կարող է հագեցնել մահվան։
Բայց նկատենք, որ հուզական այրումն ոնց որ այդքան ծանր չի ընկալվում հասարակության կողմից, ինչպես ասենք՝ շաքարախտը, էպիլեպսիան, քաղցքեղները, ասթման․․․
Որովհետև պացիենտների մեծ մասը մինչև մեռնելը չեն հասցնում ձգել ճապոնացիների նման, այսինքն՝ հանձնվում են ու «փրկվում»։ Դե փրկվելը հարաբերական է, կարելի է ասել մի քիչ ավել են յոլա գնում, հաճախ ռեմիսիաներով՝ ախտանիշների թուլացմամբ, կամ վիճակի բարելավմամբ ու մեռնում են մի ուրիշ հիվանդությունից, ասենք՝ կորոնավիրուսից, դե արմատական պատճառների մեջ շատ չենք խորանում։

Մի թեթև ակնարկ փուլերի մասին․

1. Մեղրամսի փուլ:
Սա այն փուլն է, որտեղ ապագա պացիենտները դրսևորում են իրենց պոտենցիալն ու «ցանկությունը»՝ գնալու ինքնաքայքայման ու ինքնազոհաբերման ճամփով՝
աշխատանքին լծվելու համառ էնտուզիազմ, պարտավորությունների ստանձնման բարձր պատրաստակամություն, պայծառ ու հնարամիտ մտքեր լուծումների վերաբերյալ, լավատեսություն, խանդավառություն, և այլն, մի խոսքով, ինչպես հայտնի ֆիլմում է՝

Огласите весь список, пожалуйста.
Значит так, цементный завод...
Я!
Погрузка угля.
Я!
Уборка конюшен.
Я!
Кроме того...
Я.
-Да подождите, гражданин!
Для вас - персональный наряд, на пятнадцать суток.

2. Ստրեսի նախանշանների փուլ։
Այս փուլում ի հայտ են գալիս որոշ դժվարին ու երկար աշխատանքային օրեր, և չնայած դեռ պահպանվող լավատեսությանը արդեն նկատվում են ո՜չ էդքան դրական մոմենտներ.
- Անհանգստություն
- Որոշումներ կայացնելու դժվարություն
- Հոգնածություն
- Մոռացկոտություն
- Ախորժակի փոփոխություններ
- Գրգռվածություն
- Արյան բարձր ճնշում-մնշում
- Սրտխփոց
- Անբավարարվածության զգացում
- Քնի խանգարումներ
- Ու էլի նման ոռի խնդիրներ (կներեք ֆրանսերենիս)

3․ Խրոնիկ ստրեսի փուլ։
Այս փուլում արդեն լրջորեն զգացվում է, որ համը դուրս է գալիս, և երկրորդ փուլի ախտանիշները արդեն վառ արտահայտված են։
Դրան գումարած կարող են ի հայտ գալ հետևյալները․
- Զայրույթ ու ագրեսիվ պահվածք
- Անտարբերություն
- Ցինիկ վերաբերմունք
- Պրոբլեմների առկայության ժխտում (ձեր մոտ ա սխալը, իմ մոտ չի)
- Ուժասպառություն
- Ժամկետների ու պլանների խախտումներ ու ուշացումներ
- Ժամանակին արթնանալու խնդիրներ
- Ճնշվածության զգացում կամ վախ
- Ինքնատիրապետման ու ինքնակառավարման խնդիրներ
- Պրոկրաստինացիա աշխատավայրում, տանը
- Նեղացկոտություն
- Սոցիալական հարաբերություններում նոր խնդիրներ
- Կարող են զարգանալ տարբեր ֆիզիոլոգիական հիվանդություններ, մարդուս իմունիտետը ընկնում է
- Ու էլ բեթար ոռի խնդիրներ (կներեք թուրքերենիս ու իսպաներենիս)

4․ Հուզական այրման փուլ։
Վառու՜մ ենք, պաժա՜ռ․․․ Չէ, էս ամերիկյան հրդեհների մասին էր ։Ճ
Սա արդեն այն փուլն է, երբ դուք դիմում եք բժշկի ու ի վիճակի չեք նորմալ աշխատելու,
որովհետև վերոհիշյալ ախտանիշներից ոմանք արդեն կրիտիկական են։
Եվ դրան գումարած կարող են ի հայտ գալ հետևյալները․
- Վարքագծային փոփոխություններ, անադեկվատություն, դեպրեսիայի նշաններ, տագնապային խանգարումներ
- Աղեստամոքսային պրոբլեմներ
- Գլխացավեր, մկանային ցավեր, նյարդային ցավեր, գրող ու ցավեր
- Դատարկության զգացում, հոռետեսություն, ոնց որ մի տեսակ ուզենաս մեռնես, բայց չկարողանաս, սա Ռիո Դե Ժանեյրոն չէ, պարոնայք
- Ուզում ես գործից դուրս գալ, կամ գործդ փոխել, զզվում ես գործիցդ, մենեջերիցդ, կլիենտներից, գործընկերներից, սաղից
- Սոցիալական իզոլացում, ու սրան պանդեմիկը ահագին օգնում է, մոմենտ նույնիսկ ուզում ես բաժանվես, եթե ամուսնացած ես
- Միթե սա էր այս ամենը, այս անիմաստ, չնչին ու ողորմելի կյանքը, էս է՞ր արա՜
- Եթե դեռ ինքնասպան չեք եղել, շնորհավորում եմ

5․ Դրակոնյան, կամ Վիշապային փուլ
Սա այն փուլն է, որտեղ դուք գտնվում եք 4րդ փուլից հետո ու դեռ ողջ եք։
Այս փուլը կոչվում է խասյաթի փուլ, այսինքն ձեր հուզական այրումը արդեն խասյաթ է դառել, ու առանց որի դուք էլ կյանք չունեք։
Այս փուլում մի հատ հիմնական նոր ախտանիշ է ի հայտ գալիս․
- Անընդհատ ստուգում եք նախորդ փուլերի ախտանիշների առկայությունը ու անհանգստանում, երբ որոշները թուլանում են

[Բարեկամ]

Էս ինչ սարսափ էր...

[Ուլուանա]

5․ Դրակոնյան, կամ Վիշապային փուլ
Սա այն փուլն է, որտեղ դուք գտնվում եք 4րդ փուլից հետո ու դեռ ողջ եք։
Այս փուլը կոչվում է խասյաթի փուլ, այսինքն ձեր հուզական այրումը արդեն խասյաթ է դառել, ու առանց որի դուք էլ կյանք չունեք։
Այս փուլում մի հատ հիմնական նոր ախտանիշ է ի հայտ գալիս․
- Անընդհատ ստուգում եք նախորդ փուլերի ախտանիշների առկայությունը ու անհանգստանում, երբ որոշները թուլանում են

Մի հատ անհամեստ հարց. Ակումբում գրանցվելիս դու էդ փուլու՞մ ես եղել :

Ինձ թվում ա` էս երևույթն էնքան տարածված ա, որ շատ հազվագյուտ երջանիկներ կգտնվեն, որոնք կյանքի գոնե ինչ-որ շրջանում չեն տառապել դրանից: Ու ընդհանրապես մարդկանց մեծ մասի կյանքը հիմնականում հենց տենց էլ կա, որ խորանում ես... Ժամանակակից քաղաքակիրթ կյանքի ռիթմը ուրիշ տարբերակ համարյա չի թողնում: Սրանից խուսափելու համար մարդ պիտի գնա քաղաքակրթությունից հեռու մի տեղ խախանդ ապրի, կամ էլ գոնե դրան քիչ թե շատ մոտ ապրելակերպի անցնի:

[Արէա]

4․ Հուզական այրման փուլ։
Սա արդեն այն փուլն է, երբ դուք դիմում եք բժշկի ու ի վիճակի չեք նորմալ աշխատելու,
որովհետև վերոհիշյալ ախտանիշներից ոմանք արդեն կրիտիկական են։
Եվ դրան գումարած կարող են ի հայտ գալ հետևյալները․
- Վարքագծային փոփոխություններ, անադեկվատություն, դեպրեսիայի նշաններ, տագնապային խանգարումներ
- Աղեստամոքսային պրոբլեմներ
- Գլխացավեր, մկանային ցավեր, նյարդային ցավեր, գրող ու ցավեր
- Դատարկության զգացում, հոռետեսություն, ոնց որ մի տեսակ ուզենաս մեռնես, բայց չկարողանաս, սա Ռիո Դե Ժանեյրոն չէ, պարոնայք
- Ուզում ես գործից դուրս գալ, կամ գործդ փոխել, զզվում ես գործիցդ, մենեջերիցդ, կլիենտներից, գործընկերներից, սաղից
- Սոցիալական իզոլացում, ու սրան պանդեմիկը ահագին օգնում է, մոմենտ նույնիսկ ուզում ես բաժանվես, եթե ամուսնացած ես
- Միթե սա էր այս ամենը, այս անիմաստ, չնչին ու ողորմելի կյանքը, էս է՞ր արա՜
- Եթե դեռ ինքնասպան չեք եղել, շնորհավորում եմ

Բլին, ես էլ գիտեմ մեռնում եմ մոտ ժամանակներս, հուզական այրում ա փաստորեն։
Գումարած էս ամեն ինչին աշխարհի տակ ինչ հիվանդություն կա բոլորի սիմպտոմները առկա են։
Որ դեղի ցուցումները կարդում ես, ոնց որ հենց քո համար արտադրված լինի։
Ու հենց էդ բնավորություն դառած փուլն ա արդեն, էն որ էլ սպորտ, հանգիստ, խմել, լևի գնալ, բան, էլ ոչ մի բան չի օգնում։