Փաստորեն, վերջին անգամ էս թեմայում 12.5 տարի առաջ եմ բան դրել:
Էն օրն առիթ եղավ, համարյա 12 տարի առաջ գրածս մի ուրիշ բանաստեղծության մասին հիշեցի, որն էդպես էլ ոչ մի տեղ չէի հրապարակել, երեկ որոշեցի ՖԲ-ում դնել, հետո մտածեցի` էստեղ էլ կարելի է դնել: Ասեմ, որ բանաստեղծությունը սիրային չի, թեև առաջին հայացքից կարող է էդպիսի տպավորություն թողնել, պարզապես բարձրաձայն մտորումներ են մտերիմ մարդու հոգեվիճակի շուրջ` կոնկրետ իրավիճակում ու ժամանակաշրջանում.
* * *
Եվ ահա այնտեղ՝ բյուր կենացների գարեջրե ծովում,
Քիչ-քիչ թաղվում են հարազատության հետքերը վերջին,
Քո մասին հնչող գովասանքն այնքան ծամված է թվում,
Որ բոլոր խոսքերն արդեն դառնում են ունայն ու չնչին...
Ու ահագնացող զգացողությունն այդ ճնշելու հույսով
Հերթական շիշն ես դատարկում հանուն ինչ–որ կենացի։
Նույնիսկ չես լսում, թե ում են գովում սովոր պաթոսով,
Թեև հերթական կենացը գիտես արդեն բառացի...
Այսքան հարազատ ու նույնքան օտար այս խրախճանքում
Արդեն շատ վաղուց ձանձրալիորեն չի փոխվում ոչինչ.
Պարզապես այսօր սովորականից ավել ես խմում
Եվ վաղը նորից տկարությունից կնեղվես մի քիչ...
Իսկ հետո արդեն նախորդ օրվանից ծանրացած գլխով
Կփորձես պարզել՝ իմաստի ծայրը որտեղ է կորչում.
Ես ինքս վաղուց արդեն հուսահատ, բայց ամեն գնով
Այդ նույն իմաստի բարակած թելից կառչել եմ փորձում...
2.12.2008
Մեջբերել
Ուլուանա-ի խոսքերից
Էջանիշներ