Արէա ջան, նախ՝ ի սրտե շնորհավորում եմ բնակարան գնելուդ կապակցությամբ: Թող որ միայն ուրախ ու երանելի պահեր ապրեք նրանում:Արէա-ի խոսքերից
Անմահական մի զգացում ես ապրում, երբ, երկար ժամանակ որևէ նպատակ հետապնդելով, վերջապես հասնում ես դրան:
Իսկ քո մոտ, փաստորեն, այդ ուրախությունը կրկնակի է, քանի որ հասել ես դրան միմիայն սեփական ուժերով:
Միայն մի հանգամանքի վրա եմ ուզում ուշադրությունդ հրավիրել.
Նպատակին անպայման հասնելը մարդուն անփոխարինելի առաջ շարժվելու ուժ ու մոտիվացիա է հաղորդում:Պիտի մի նպատակի հետևից երկար չգնաս, թե չէ ընթացքում նպատակակետը սկզբնական օբյեկտից տեղափոխվում ա գնալու փաստի վրա։
Բայց երբ նպատակդ միակն է՝ թեկուզ և երկարաժամկետ, ապա, դրան հասնելուն պես, այն աչքումդ կորցնում է իր նախնական արժեքն ու հետագայում մեջդ դատարկություն ես սկսում զգալ:
ՈՒ սա ինքդ էլ ես ապացուցում վերջին նախադասությամբդ.
Նրա համար է սա այսպես, քանի որ մարդ չի կարող շարունակել շարժվել դեպի էնտեղ, ուր արդեն հասել է: ՈՒ այդպես, տեղում դոփելով, նա մոլորվում է, թե ո՞րն էր իմաստը այստեղ հասնելու, եթե էստեղից էլ տեղ չկա գնալու:Ու հիմա նստել եմ դատարկված, քամված, չգիտեմ ինչ անեմ, ուր գնամ։
Սրա համար ա չափազանց կարևոր, ըստ իս, որ մարդ հոգեպես պատրաստ լինի էդ նպատակին հասնելուն պես ինքն իր առջև նոր նպատակ դնել՝ նոր շարժիչ ուժ, շարժվել շարունակելու նոր մոտիվացիա:
Կամ, լավագույն դեպքում, իմ համոզմունքի համաձայն, մարդ էնքա՜ն հեռու նպատակ պիտի իր առջև դնի, որ ինչքան էլ գնա՝ էլի գնալու տեղ մնա, ու վերջում, ուր էլ որ հասած լինի՝ էլի ահագին բանի հասած կլինի:
Ի դեպ՝ էդ հեռու նպատակն էլ մի քանի տարբեր էտապներից պիտի բաղկացած լինի, որ ամեն նոր էտապ հաղթահարելուց մարդ մի կտոր շունչ առնի՝ շարժվել շարունակելուց առաջ:
Իսկ դու բավարար կամքի ուժ ունես քո առաջ նպատակ դնելու ու դրան հասնելու: Մի թող, որ էդ հատկությունդ մարի:
Հ.Գ. էս ամենը գրեցի՝ ենթադրելով, որ քեզ համար ցանկալի կլիներ գրածիդ մասին մեկնաբանություն լսել: Հակառակ դեպքում՝ հաշվի, թե շնորհավորանքից էն կողմ բան չեմ գրել
Մեջբերել
Էջանիշներ