Մարիի սկիզբն էնքան լավն էր, միանգամից էդ Ռոբին համ ահավոր սիրեցի, համ էլ իմ միջավայրուրմ լիներ՝ կսպանեի: Այվիի հատվածը ահագին սահուն կարդացի, բայց դիալոգները մի տեսակ սկզբում արհեստական թվացին՝ երևի կտրուկ դիալոգի անցնելու պատճառով, չեմ կողմնորոշվում՝ սուբյեկտիվ ընկալում ա:LisBeth-ի խոսքերից
Վսյո, թիըր մի ըփարթ
Հայերեն տեքստ․․․
Լիզի հատվածը հեչ խմբագրած չէր, բայց տանում էր: Էնտեղից մի բան եմ ուզում առանձնացնել. «Գետի ձայնը նման էր միլիոնավոր շշուկների»: Ծանոթ ա, ոնց որ իմ ներսում մի տեղ ծնվել ա էս զգացողությունը, բայց երբեք չեմ ձևակերպել:
Ընդհանուր ամենահավեսն էն էր, որ իրականում իրար ձուլված չէր պատվածքը, բնավորությունը փոխում էր ու հենց դրանով էր ինձ համար հետաքրքիր:
Մեջբերել
Էջանիշներ