Ինձ թվում էր՝ ահավոր անհետաքրքիրն եմ [դառել]։ Ոնց որ ալարեի խոսել, ալարում էի մտքերս ձևակերպել։
*
Անհավատալի ա, ապշելու բան, բայց էնքան կայֆ ա տեսնել/գիտակցելը, թե ոնց ա նա ինձ ջոկում։ Ավելի ճիշտ՝ մենք իրար ոնց ենք ջոկում։
Առանց խոսքի հասկանում ենք ամեն բան։ Իսկ մի կես խոսքով հաստատվում է, որ ճիշտ էինք հասկացել։
Ֆանտաստիկա ա։ Էնքան, որ հավատս չի գալիս, էդքանից հետո, մեկ ա, կասկածում եմ [զուտ գիտակցաբար]։
*
Խի՞ ժամանակ չի լինում՝ խոսենք։
Էնքան հետաքրքիր ա, որ լուրջ բաներից ինքն ա սկսում խոսել։ Ես, իսկապես, ոչինչ չեմ ակնկալում, ոչ մի բանի չեմ սպասում սրտատրոփ։ Ազատ ա ընտրելու՝ ինչ կլինի։
Ապագան՝ հա, պատկերացնում եմ, ու շատ սիրուն։
Ուզում եմ՝ խոսենք։ Պատմես քո սերերից։ Խոսես քո վախերից։ Քննարկենք եղածը, հիման, ծանրութեթև անենք «ապագան»։
Ի վերջո թեկուզ ուղղակի պարզենք՝ «մենք իրար հետ ենք, թե չէ»։
Արի խոսենք․․․
Մեջբերել
Էջանիշներ