Մի քի՞չ ․․․
Ես էլ միշտ չեմ սիրել, իսկ էս վերջին տարիներին սկսել եմ չհանդուրժել սկիզբ ու վերջ չունեցող, առանց մեծատառ փոքրատառի, խառը կետադրությամբ, հազար բան իրար խառնող ու արդյունքում ոչ մի բանի մասին տեքստերը։ Կներես, մեծանում եմ, բզիկներ են սկսել մոտս։
Գաղթական ախպեր, ես էլ քո պես շատ հայրենասեր եմ, ու, ի միջի այլոց, նաև հայրենադարձվածի ընտանիքից․ մամաս սիրացի ախպար ա։
Հիմա, եթե դու ուզում ես հայերին արտոնություններ տաս, էտ նշանակում ա, որ տեսականորեն կա ասենք ազգությամբ ույղուր, որը նույնպես ուզում ա Հայաստանում հող առնի, բիզնես դնի, քաղաքացի դառնա, գա բնակվի ու հաստատվի Հայաստանում։ Իմ ասածն էն , որ սկի հայ չկա, որ ուզենա դա անի, ուր մնաց ույղուր, որ մի հատ էլ տարբերվելու համար հայերին արտոնություն տաս։ Հասկանու՞մ ես միտքս։
Կոպիտ ասած, քաքլան երկիրը, մի հատ էլ իրան խիստ ազգասերի տեղ դրած ու ազգային պատկանելության հիման վրա տաբերություններ դնող, չասեմ խտրականություն քարոզող, դատապարտված ա դառը անհաջողության, եթե չասեմ կործանման։ Որ ուզում ես իմանաս, ընհակառակը, Հայաստանը պիտի ամեն ձև, ոնց կարա, ինչ ազգության ուզում ա, մարդ բերի Հայաստան, որ ստեղ սեփականություն առնեն, հող առնեն, քաղաքացի դառնան, գնան բանակում ծառայեն, հայու գենը մի քիչ թարմացնեն ․․․․
Հայրենասիրությունը լավ բան ա, ես էլ եմ հայրենասեր, ոչ մի թիզ թուրքին, Արարատը մերն ա ․․․․ Բայց ամեն ինչը խելամիտ սահման պիտի ունենա, տրամաբանության ենթարկվի, ժամանակի հետ համահունչ լինի։ Թե չէ ազգովի մնացել ենք իրեք դաշնակի, երկու նժդեհականի, ՀԱԵ-ի ու սփյուռքի նախարարության Արի Տուն-ի հույսին։ Սաղին որ դնես իրար վրա, երկու քոռ կոպեկի պուտանկա չարժեն, բայց ճոռթած բերաններով սաղ օրը ազգից են խոում։
Էջանիշներ