Կարդում ենք Քիզ, Բիլլի Միլիգանի բանականությունները

[StrangeLittleGirl]

Առաջինը հենց ինքն ա առաջանում։ Իմ հիշելով ինչ-որ նեգատիվ բանից՝ վեճից, տո լի ինչից։ Ես մեկ էլ մի բան ասեմ, սկզբում, բոլոր անձերը համապատասխանում էին առաջացման տարիքին։ Հետո Արթուրը ու Ռեյը հարամեցին էդ) Ու ասենք, որոշներին անկապ էին զրկում հետքի վրա կանգնելուց։ Էն ագռավին սպանողին օրինակ։

Քրիստինից առաջ էն երևակայական ընկերն ա: Դա միակ կերպարն ա, որն իրա սեփական մարմինն ունի, ավելի շուտ հալյուցինացիա ա: Ու առաջանում ա, երբ Բիլլին մենակ ա զգում իրան, որտև հետը խաղացող չի լինում (ինչը շատ նորմալ բան ա երևակայական ընկերոջ համար): Բայց Քրիստինը շատ անկապ ա. մի օր ուղղակի Բիլլիի փոխարեն Քրիստինն ա գնում դպրոց, ճամփին խնձոր ա ուզում քաղի, բոյը չի հասնում, Ռեյջենն ա գալիս, քաղում խնձորը:

Ես էլ եմ համարում, որ հիստերիա ա, բայց դասական չէ։ Ես ամեեենա սկզբում գրել էի ինչի՞ եմ տենց մտածում։ Դասախոսիս կհարցնեմ, ինքը ինչի՞ ա տենց կարծում)))

Նայի ինչու սկսեցի հիստերիայի կողմ գնալ. հիստերիայի ժամանակ էլ ունես գիտակցության նեղացում, էստեղ էլ գիտակցությունը համարյա միշտ նեղացած ա, հետո, երբ վերադառնում ես գիտակցության, հիշողության մեջ ամեն ինչ չի, որ պահպանվում ա: Բացի դրանից, չնայած հիստերիան ունի թատերական վարքագծի տարրեր, հիվանդներն իրանք չեն կարողանում կառավարել սիմպտոմները: Օրինակ, հիստերիկ խլություն ունեցող մեկն իրոք չի լսում, բայց ոչ մի կառուցվածքային ու ֆունկցիոնալ խնդիր չունի: Էս միտքն առաջացավ, որովհետև Շոնի մոտ ա հիստերիկ խլություն: Էնպիսի տպավորություն ա, որ Բիլլիի մոտ ամեն տեսակի հիստերիկ վարքագիծ առանձին անձի անուն ա ստանում:

[GriFFin]

Քրիստինից առաջ էն երևակայական ընկերն ա: Դա միակ կերպարն ա, որն իրա սեփական մարմինն ունի, ավելի շուտ հալյուցինացիա ա: Ու առաջանում ա, երբ Բիլլին մենակ ա զգում իրան, որտև հետը խաղացող չի լինում (ինչը շատ նորմալ բան ա երևակայական ընկերոջ համար): Բայց Քրիստինը շատ անկապ ա. մի օր ուղղակի Բիլլիի փոխարեն Քրիստինն ա գնում դպրոց, ճամփին խնձոր ա ուզում քաղի, բոյը չի հասնում, Ռեյջենն ա գալիս, քաղում խնձորը:


Նայի ինչու սկսեցի հիստերիայի կողմ գնալ. հիստերիայի ժամանակ էլ ունես գիտակցության նեղացում, էստեղ էլ գիտակցությունը համարյա միշտ նեղացած ա, հետո, երբ վերադառնում ես գիտակցության, հիշողության մեջ ամեն ինչ չի, որ պահպանվում ա: Բացի դրանից, չնայած հիստերիան ունի թատերական վարքագծի տարրեր, հիվանդներն իրանք չեն կարողանում կառավարել սիմպտոմները: Օրինակ, հիստերիկ խլություն ունեցող մեկն իրոք չի լսում, բայց ոչ մի կառուցվածքային ու ֆունկցիոնալ խնդիր չունի: Էս միտքն առաջացավ, որովհետև Շոնի մոտ ա հիստերիկ խլություն: Էնպիսի տպավորություն ա, որ Բիլլիի մոտ ամեն տեսակի հիստերիկ վարքագիծ առանձին անձի անուն ա ստանում:

Ես էլ էի էդ ասում։ Ուղղակի ստեղ թատերականությունը չկա ու կա ամնեզիա։ Իմ համար Ռեյի դալտոնիզմն էլ էր հիստերիա։ Պլուս Ռեյի ադրենալինային պատոկը կառավարելը։ Ես չգիտեմ ինքը ի՞ նչ ա սովորել, բայց ես իմ թեորիան ունեմ։ Ստեղ պլացեբոյի պահ կա կամ <<եթե դու հավատում ես, ուրեմն կկարողանաս>>։ Ստեղ հավատալ չի, էդ մարդը գիտի, որ ինքը շատ ուժեղ ա։ Ու ուղեղը սխալ ինֆորմացիա ունի ու սխալ վերամշակում ա անում, տալով Ռեյին ուժ։ Ասնեք իմպուլսը գնում ա մակերիկամ ու սա սկսում ա արտադրել ադրենալին բլա բլա։ Էդ էլ ա կայֆ։ Ու հիստերիա))