Ես երկու գործ եմ լրիվ կարդացել՝ «Անգիտությունն» ու «Ինքնությունը», երկու գիրք էլ մոտ 1/8-ի չափով՝ «Գոյության սարսափելի թեթևությունն» ու «Անմահությունը»: Անգիտությունը շատ եմ հավանել, փիլիսոփայական պահերը, որ մեծ մասին վանել են, ինձ ընդհակառակը՝ շատ են դուր եկել: Մեկ էլ սիմվոլիզմն էր դզում, լիքը մանր պատմությունները, որ սյուժեին զուգահեռ պատմվում էին, Ոդիսևսի պատմության մեկնաբանությունը, կոմպոզիտորի պահը ու սրա նման մյուս բաները, որոնք ընդհանուր կարոտի (կամ նոստալգիայի) ու օտարության մթնոլորտ էին ստեղծում ու եղածն ավելի սրում: Ինքնությունը էդքան չեմ հավանել. ինքնության մեջ վերջին գրածս բաները քիչ են ու ավելի շատ են զգացմունքային պահերը, որոնցից ես տենց գլուխ չեմ հանում: Ու ինձ մի տեսակ, թվում ա, որ ես անմահությունը շատ կհավանեի, եթե մի քիչ էլ կարդայի: Բայց ես ավելի շատ կուզեի «Անգիտությունը» մի անգամ էլ կարդամ: Մեկին գիտեմ, որ «Անգիտության» գիրքը ունի, բայց էդ գիրքը օտարության մեջ ա պահում, անընդհատ ուրիշներին ա տալիս, որ կարդան, իր մոտ չի պահում, գրքին վերաբերվում ա գրքի մեջի գրածի պես: Ինձ թվում ա, հավես բան ա մտածել:
Մեջբերել
Էջանիշներ