LisBeth-ի խոսքերից
Բյուր դա գործի օգտին չի խոսում, ընդհակառակը Այվի ասած դիտարկում-պատմվածք էդ հակասությունը տեղափոխում ա գործի մեջ: Որ տանձին խնձոր ես ասում, դրանից ինքը խնձոր չի դառնում: Կերպարը համոզիչ չի, հա հուզական լարերի ա կպել հասկանում եմ, բայց որ սառն ես նայում, ահագին բացեր ունի: Օրինակ, բեր մտածենք թե ինչ կլիներ եթե երեխան չլիներ: Ոչ մի բան: Իրա գոյության փաստը ոնց միամիտ, անսպասելի հայտնվում ա, նենց էլ մոռացության ա մատնվում, մեկ էլ մինչև խաղալիքի տեսքով ոտքիդ տակ չի ընկնում, ու դու էլ մտածում էս, թե սա ստեղ ի՞նչ ա անում:
Ինչ չվերաբերվում ա սալոնայինի, որ ասում եք խժբժ ա ու ձանձրալի ա, դրանք լրիվ սուբյեկտիվ բաներ են, ինձ ամեն ինչ պարզ էր, ոչ մի անգամ հետ չեմ գնացել դիտարկում, որ հիշեմ ով ում բարեկամն ա: Իսկ Չծախվող պոեզիայի դեպքում, գնացի որ տեսնեմ թե որ մեկն էր էնտեղից Կարմենը: Ի դեպ կարար էնտեղի ցանկացած կնոջ կամ աղջկա վերցներ ու նույն բաները գրեր, նույն պատմվածքը: Ես էն ժամանակ էլ ասի, եթե կերպարները չգծագրվեն, մաքուր թերթից գրելու պես ա եղնելու, ինչ էլ եղել ա: Իսկ սալոնայինը որ կարդում ես ասենք չես կարա հոգնած աչքերով աղջկան շփոթես մածուկի հետ, հենց դիտարկման փուլից էլ կերպարները կային, հեղինակն ուղղակի մտել ա իրանց մեջ ու շատ դիպուկ մարմնավորել ա:
Ամենաակտիվ օրագիր գրողը ես եմ, ակտիվ էլ մասնակցում եմ մնացած ամեն ինչին
Մեջբերել
Էջանիշներ