Դիտարկում. արտամրցութային

[Դավիթ]

ավելի կոնկրետ ըլնեմ իմ ախպոր համար…

Բյուրի մոտ արդեն գրելլ էի categorization-ի մասին… հիմա ստեղ նայենք…


ըստ էության ինքը մեզ ասում ա "էսի էս տեսակի մարդ ա… վերջ" ու մենք պտի մտածենք էն ինչ որ ինքը մեզ ասում ա ու էդ մարդը մեյնստրիմ մարդ ա… մենք արդեն ընտրություն չունենք… մենք չենք կարա ինքնուրույն "categorize" անել… "this is it ախպեր ջան, էս մարդն էս ա ու դու էս պտի մտածես… ու էդ դաժե իմ կարծիքը չի, էդի տենց ա…"

ստեղ ես հիշեցի Դյուշամի "ֆանտանը" (հայերեն ասած պուլպուլակը)… տեղադրում եմ նկարը… մարդը վերցրել ա յուրինալը ստորագրել ա, նույնիսկ իրա ստորագրությունը չի եղել ու դրել ա պատվանդանին… տո սկի պատվանդանին չի դրել… դրա օրիգինալը գոյություն չունի… լավ չշեղվեմ… էս յուրինալը, որևէ կարծիք կամ հետաքրքրություն չի առաջացնում եթե դրած ա զուգարանում ու սրանից 1000-ներով արտադրվում ա… բայց երբ որ "ընտրվում ա" էդ յուրինալը առանձնացվում ա ու դրվում ա ի ցույց, plumbing connection-ններն անջատվում ա, մեր վերաբերմունքը էդ յուրինալի նկատմամբ փոխվում ա… սկսում ենք նկատել, բայց նենց չէ ոնց որ առաջ… մեղմ ասած ամենասովորական, ստանդարտ բանը դարձնում ա յունիք… ու ըստ էության յունիք ա եթե իսկապես ուշադիր նայես… հետագայում էս գործը շատ մեծ ազդեցություն ունեցավ 20-րդ դարի արվեստի մեջ Ռաուշենբերգը անդրադարձել ա իրա գործերի մեջ դրան…


հիմա ինչի եմ ասում փակ ա ու "առեղծվածայնությունը" (մի քիչ շատ եմ չափազանցրել) compromize ա եղած, որովհետև էդ մարդուն մենք արդեն գիտենք ու դա նույնիսկ իրա տեսանկյունը չի, այլ ընդունված տեսանկյուն ա, ստանդարտիզացված… նույնը էն բիմբոյի մասին… եթե էս կերպարներին տենց նայես, շատ բան չկա գրելու կամ մտածելու… սրանք fixed են… բայց խնդիրը fixed-ը քանդելն ա… մարդկությունը միշտ requestion and redefine ա անում ամեն ինչ ու առաջընթացը էդ ա լինում… իրա մոտ ստեղ կերպարը բերվել ա մեզ համար ճանաչելի դաշտ ու մենք էլ "ուրախ" ենք որ ճանաչել ենք… այ էս տեսանկյունից եթե նայես it's not a base, the circle is closed... everything is clear and ready…

էս ասեցի մենակ էդ մասի համար… էն փոքրիկ տղան էլ ա տենց՝ թմբլիկը…


…բայց էն զույգերինը դուրս եկավ… ուզում եմ սաղ կտորը դնեմ…



…շատ live ա… բոլոր տողերը կարևոր են… substance կա մեջը, քաշ ունեն… կարող ա մի քիչ պատմվածքային ա գրած, բայց հեչ չի խանգարում…

Մեֆ ջան, դու մոռանում ես մի մեծ բան, որ հեղինակի մոտ, այդ կերպարը էդպես ա տպավորվել։ Դու հիմա ուզում ես ավելին իմանալ բլոնդի մասինո ու չես բավարարվում հեղինակի տպավորությամբ։ Այսինքն ոչ թե չես բավարարվում նկարագրությամբ, այլ չես վստահում հեղինակին էս հարցում։ Գիտե՞ս, թե քանի մեծ գրողներ են բավարարվել հակիրճ նկարագրությամբ ինչ որ մի պերսոնաժի, քանի որ այդպես են տեսել տվյալ անձին։ Ամեն ինչ չարժի դնել միկրոսկոպի տակ, ինչ կարող ա վնասել պատմվածքին։