Ուլուանայի հետ համաձայն եմ, պատճառներից մեկն ու իմ կարծիքով գլխավորը հայաստանում ամուսինների իրար հետ ընկերություն չանելն ա։ Մեր բակում, ու հայաստանում բոլոր տեղերում էլ էսպես ա, երեկոները 30-40 տարեկանից բարձր զույգեր չես տեսնի, տղամարդիկ առանձին են խմբերով հավաքված, կանայք առանձին, իրար հետ հիմնականում չեն շփվում։ Էս պայմաններում միայնակ տարեց զույգի համար իհարկե բավականին դժվար ա ինչ որ կերպ հետաքրքրություն մտցնել իրենց կյանքում։
Ընդհանոր հետաքրքրություններ չունեն, միասին չեն զբոսնում, կինո թատրոն զվարճանքի վայրեր չեն գնում, զրուցելու թեմաներ առանձնապես չունեն։ Արևելասովետական հասարակության բնորոշ գծերից ա սա։
Դրա համար հայաստանում բոլոր միայնակ տարեց զույգերը հիմնական ում դժբախտ են, ու իրենց կամքից անկախ դժբախտացնում են իրենց զավակներին, խղճի խայթ առաջացնելով նրանց մոտ։
Լուծումը ավելի շատ ծնողների ձեռքում ա, քան զավակների։ Մարդիկ պիտի հասկանան որ երեխաների մասին պիտի հոգ տանեն մինչև նրանց ինքնուրույն կյանք սկսելը, կամ ընտանիք կազմելը։ Դրանից հետո հարաբերությունները պիտի կրեն ավելի շատ ընկերական, քան ծնող-զավակ բնույթ։ Այդ պահից սկսած ոչ-ոք այլևս ոչ մեկին ոչինչ պարտական չի։ Բոլորն իրենց պսրտականություններն արդեն կատարել են, ու մտնում են կյանքի նոր փուլ, անկախ անհաշիվ անքուն գիշերների, զրկանքերի, ուրախությունների և այլ սենտիմենտալ պահերի մասին հիշողությունների քանակից։
Մեջբերել
Էջանիշներ