Տարբերակ 1.
Գրական գործակալություն «X Factor»
Արդեն բավականին ուշ էր, երբ ես, ձեռքումս իմ պատմվածքի A4 թղթերի խուրցը, երկչոտ թակեցի գլխավոր խմբագրի աշխատասենյակի դուռն ու լսելով՝ մտե՛ք, էդպես էլ արեցի; Սենյակն էնպիսին չէր, ինչպիսին ես պատկերացրել եմ միշտ կամ էլ տեսել ֆիլմերում՝ մեծ լուսավոր սենյակ, ծանրաբեռնված գրասեղան, լիքը թղթերի կույտեր, հենց նոր տպարանից բերված գրքերի կապոցներ, համակարգչի մոտ մազերը գզգզված կիսաճաղատ ու ճարպակալած, նյարդային ծիկերի ակնհայտ դրսևորումներով խմբագիր, ով կիսախելագար հայացքով նայում է ներս մտնողի ձեռքի թղթերին ու ձախ աչքը սկսում է թրթռալ:
Փոքրիկ սենյակ էր, մի աշխատասեղան կար, որի դիմաց նստած էր գանգուր մազերով մի կին ու ժպտալով ինձ էր նայում: Նրա դիմաց, սեղանի վերևի մասում կոկիկ շարված էին մի քանի թղթեր, նման նրանց, որոնք իմ ձեռքում էին; Երևի մյուս մասնակիցների պատմվածքներն էին:
-Քիչ էր մնացել ուշանայիք, բայց շատ ուրախ եմ, որ հասցրեցիք,- ասաց նա ու վեր կենալով՝ պարզեց ձեռքը, որ սեղմեմ:
-Բարև ձեզ, կներեք, ուշացա, ես մի քիչ վերջին րոպեի մարդ եմ, արդեն համարյա թե հույս չունեի, թե կհասցնեմ, բայց համենայն դեպս եկել եմ:
-Ու շատ լավ եք արել,- ոգևորված ասաց կինը ու մոտեցավ ինձ:- Ինչո՞վ կզարմացնեք:
Այդ պահին նկատեցի, որ գլխավոր խմբագրի հագին կարմիր սանդալներ կային, վրան՝ փոքրիկ ծաղիկներ, ու դա ինձ ուրախացրեց: Սիրում եմ մարդկային բաներ գտնել մարդկանց մեջ, դա, կարելի է ասել, իմ հոբբին է:
-Ճիշտն ասած չգիտեմ, թե ինչքանով ձեզ դուր կգա, ես այնքան էլ փորձառու չեմ, գրավոր խոսքն ինձ հեշտ չի տրվում, ուղղակի պատահաբար լսեցի ձեր հայտարարած մրցույթի մասին, որոշեցի ուժերս փորձել, բայց մեծ ակնկալիքներ չունեմ, ես ռեալիստ եմ,- ժպտալով ու մի փոքր էլ հուզված ասացի ես ու ձեռքիս թղթերը մեկնեցի խմբագրին:
-Ձեր անունը՞,-հարցրեց նա՝ չդադարելով ժպտալ, ինչն ինձ արդեն ստիպեց մտածել, որ նա, ամենայն հավանականությամբ, հայ չէ, որովհետև ոչ մի հայ ինքնակամ այդքան երկար չի ժպտում:
-Ժոֆրեյ դը Պեյրակ,-հպարտորեն պատասխանեցի ես: - Դա իմ գրական կեղծանունն է, իսկ իրական անունս կցանկանայի չբացահայտել, հասկանում եք, ես ֆիքսված եմ իմ անձնական տվյալների գաղտնիության վրա, ես անգամ Ֆեյսբուքում գրանցված չեմ ու երբեք չեմ էլ եղել, ոչ էլ թե հասկանում եմ նրանց, ովքեր ամեն վայրկյան բոլորին պատմում են, թե ինչ կերան ու ոնց մարսեցին: Իմ կարծիքով դա պարզապես...
-Լավ,-ընդհատեց ինձ կինը,- ճիշտն ասած, այս մրցույթն այնքան էլ մեծ ոգևորություն չի առաջացրել հասարակության մեջ, մնացել են հաշված ժամեր, իսկ ես դեռ ընդամենը երեք-չորս գործ եմ ստացել, էնպես որ, շատ հնարավոր է, որ հենց դուք էլ դառնաք մեր մրցույթի հաղթողը: Սակայն, մինչև կբացեմ առաջին էջն ու կկարդամ առաջին նախադասությունը, ուզում եմ ձեզ հարցնել. Դուք ծանոթ եք մրցույթի պայմաններին, այնպես չէ՞:
-Ըմմ, այո, իհարկե, կարդացել եմ ամենայն մանրամասնությամբ, ես միշտ ամեն ինչ կարդում եմ, սկսած ծամոնի բաղադրությունից մինչև ցանկացած կայքի user agreement-ները, տառ առ տառ, էնպես որ, հավատացնում եմ ձեզ, ես կարող եմ հենց հիմա անգիր ասել դրանք: Եվ մասնավորապես շատ լավ է տպավորվել ուղեղումս հենց այն մասը, որտեղ շեշտված է, որ չի կարելի ոչ մի դեպքում, անգամ մահվան սպառնալիքի տակ գործածել ինքներդ գիտեք՝ որ բառը, բայց պատմվածքն ինքը պետք է հուշի ընթեցողին, որ ամեն ինչ առավել քան ինքներդ գիտեք ինչ է:
-Շատ լավ է, շատ լավ է,- ուրախացած ձեռքերն իրար շփեց կինը, թե չէ ուղարկում են պատմվածքներ, հենց առաջին նախադասության մեջ արդեն խախտում են բոլոր հնարավոր կանոնները, հետո էլ զարմանում, որ այն տեղ չի գտել մրցույթում: Հասկացեք, մեր կյանքն էլ կյանք չէ:
-Հասկանում և կիսում եմ ձեր վրդովմունքը,-շտապեցի հաճոյանալ ես,- իսկ թե սուտ եմ ասում, ապա, ինչպես սիրում է ասել մեր ժամանակակից կարկառուն գրական դեմքերից մեկը՝ թող գրողն ինձ կկի մութ անկյունում:
-Ճիշտն ասած տեղը չբերեցի, թե ում եք մեջբերում, բայց ինչևէ, անցնենք առաջ: Թեև, մինչև առաջ անցնելը, ևս մի քանի հարց:
-Խնդրեմ, խնդրեմ,- պատրաստակամ շողացի ես ու քորեցի քիթս: (Սա գրական որևէ արժեք չունեցող նախադասություն էր, պարզապես քիթս իրոք քոր եկավ անտանելի):
-Ասացեք ինձ անկեղծորեն, ձեր պատմվածքն արդյոք չի՞ սկսվում «Նա ակնդետ նայում էր մթության մեջ» նախադասությամբ:
-Օ~ո չ, ինչ եք ասում, երբեք չեմ սկսում պատմվածքը՝ այն միանգամից հարամ անելով: Ես դա անում եմ աստիճանաբար:
-Հրաշալի է: Իսկ մի՞գուցե պատմվածքը սկսել եք այսպես՝ «Հեռախոսի զանգը նրան ստիպեց սարսռալ»:
-Ատում եմ հեռախոսները, մանավանդ սմարթֆոններն ու այֆոնները; Կյանքում չհավատաք, թե իմ պատմվածքում հեռախոսի մասին որևէ հիշատակում կլինի:
Սատանան ինձ տանի շատ հեռու, հենց այդ պահին, երբ մենք արդեն գրեթե բարեկամական հարաբերություններ էինք հաստատել, խմբագրի հեռախոսը սկսեց հուսահատ լուսաթարթել ու հնչեց հնդկական ինչ-որ մանտրա, որն, ըստ երևույթին նրա ռինգտոնն էր:
-Ներեցեք, ես հիմա,-ասաց գլխավոր խմբագիրն ու դուրս գնաց սենյակից:
Մենակ մնալով՝ ևս մի անգամ մտածեցի, թե արդյոք որքանով էր խելամիտ իմ՝ այստեղ գալն ու այս հրաշալի կնոջ ժպիտները չարաշահելը: Մտածելն իմ մյուս հոբբին է, ճիշտն ասած:
-Ներեցեք, չէի կարող չպատա... ,- գլխավոր խմբագրի խոսքը մնաց բերանում, երբ ներս մտնելով՝ տեսավ, թե ինչպես եմ ծամում ու կուլ տալիս սեփական պատմվածքիս էջերը: - Դուք... դուք ի՞նչ եք անում,- ճչաց նա:
-Փրկում եմ ձեզ՝ իմ անտաղանդ պատմվածքը կարդալու անհրաժեշտությունից,- բերանիս պարունակությունը կուլ տալով՝ պատասխանեցի ես,- մի բաժակ ջուր կարո՞ղ եմ խնդրել, թուղթը շատ լավ որակի է, այնքան էլ հեշտ չի կուլ գնում:
-Լսեք, դուք ինչ է, աննորմա՞լ եք,- հունից դուրս եկավ գանգրահեր կինը:
-Աննորմալ չէ, այլ՝ ինքներդ գիտեք, թե ինչ,- ժպտացի ես, վեր կացա, շրջվեցի ու դուրս եկա սենյակից:
Իսկ դրսում, թեև արդեն ծաղկել էր սակուրան, մարդիկ դա նկատելու փոխարեն սարսռում էին հեռախոսների զանգից ու ակնդետ նայում մթության մեջ:
Մեջբերել
Էջանիշներ