Հա, Մեֆ, ես (ու ոչ միայն ես, ընդհանրապես ցանկացած այլ անձ, որն անձնական մտերմություն ունի ուսանողի հետ) չպիտի իրեն դասավանդեի կամ պետք ա ստուգման մեթոդները խիստ օբյեկտիվ լինեին (օրինակ՝ գրավոր, անանուն): Ես չգիտեմ՝ ցածր դրել եմ, որ շուխուռ չլինի՞, թե՞ իսկականից էդ գնահատականի էր պատասխանել: Ես ի վիճակի չեմ դատելու, որովհետև արանքում սուբյեկտիվ գործոն կա: Էս սուբյեկտիվ գործոնը միշտ էլ կա, սաղի մոտ էլ կա, ինչքան էլ ոմանք փորձեն պնդել, թե իրենք օբյեկտիվ են:Mephistopheles-ի խոսքերից
Ես անազնիվի մասին չեմ ասում, այլ գործին այլ կերպ նայելու: Նայի, եթե ես լրիվ անծանոթ գրողի գիրք եմ կարդում, լրիվ ուրիշ կերպ եմ դատում էդ գրքի մասին, քան եթե գիտեմ՝ գրողն ով ա, նախկինում իրա գործերն էլ կարդացել եմ: Իսկ ակումբում իրար ճանաչել-չճանաչելը շատ հարաբերական ա: Էնքա՜ն ա էղել, որ երդում են կերել, թե իմ ձեռագիրն ա, բայց ես չեմ էղել: Նորից նախորդ մրցույթը վառ օրինակ:այո հոգեբանական ա, դրա համար էլ ամեն մարդու կարծիք չի որ քաշ ունի… եթե մարդը գրողի ինքնությունն իմանալով անազնիվ ա քննարկում ուրեմն չիմանալով էլ ա անազնիվ… սա քննարկողի որակի մասին ա խոսում… էդ դեպքում ավելի լավ ա բաց… բացի դրանից, դուք ակումբում իրար ճանաչում եք ու շատ էլ լավ գիտեք ով ա գրողը կամ էլ գիտեք որ ակումբից ա, նշանակում ա հոգեբանական էդ մոմենտը ինչ էլ անես կա…
ահա, բացի ժամանակ ինչքան էլ ազնիվ արտահայտվեն, մեկ ա, էնտեղ սուբյեկտիվությունը մեծանում ա: Նորից եմ ասում՝ ես էդ բաց մրցույթից ոչ մի բան չեմ քաղել. որպես հեղինակ փաստ եմ արձանագրում: Ինձ թվում ա՝ մնացած հեղինակներն էլ իրենց մասին դա կհաստատեն (երևի բացի Ռիփից):ազնվորեն հայտնել կարծիքը դա շատ մեծ պատիվ ա համ քննարկողի համ էլ քննարկվողի համար…
Ես չէի կծում: Ուղղակի դու քո օրինակով ես ասում, որ կերպարներին անձնակացնում են, ես էլ ասում եմ՝ մենակ դու ես տենց անում փակ մրցույթներում: Բացում էր, որ էդ երևույթը համատարած էր: Իհարկե, չեմ ժխտում, որ նաև մրցույթի ժանրն էր մղում դրան. ի վերջո, վավերագրություն էր: Այնուամենայնիվ, դա միակ մրցույթն ա էղել, որի ժամանակ էդ երևույթը շատ ցայտուն ա էրևացել:արի կլինի առանց կծելու, ես էլ շատ բան կարամ հիշեմ, բայց դա հարցի էությունը չի փոխում… ես մեկ ա երկու դեպքում էլ իմ մտածածն եմ ասում… մարդիկ կան որոնց հետ ես շատ հարցերում համաձայն չեմ, բայց եթե էդ մարդը մի լավ բան ա գրում, ես իմ պարտքն եմ համարում դա նշել, որովհետև էդ դրականն ավելի շատ ա խոսում էդ մարդու մասին քան մնացած իմ անհամաձայնությունները…
եթե փակ չլիներ, էդ քննարկումը չէր լինի: Փակի ժամանակ հայտնած կարծիքների հիման վրա մրցույթից հետո բաց քննարկում ա ծավալվել, ինչը, իմ կարծիքով, շատ ընդունելի ու ողջունելի մոդել ա, արժի, որ բոլոր հեղինակները միշտ տենց անեն:լավ ես արել խոսել ես, շատ դրական ա… տեսնու՞մ ես որ բացի դեպքում էլ կարաս խոսես…
Հեղինակի ով լինելն իմանալը: Մեկ ա, սուբյեկտիվ ես լինում, երբ իմանում ես՝ հեղինակն ով ա: Իհարկե, մեկ-մեկ դա դրական էլ կարա ազդի. ասենք, եթե գիտես՝ էսինչ հեղինակն ա, ծանոթ ես իրա ներքին ապրումներին, ավելի լավ ես հասկանում գործը: Բայց կարա բացասաբար էլ ազդի: Արդեն հազար անգամ ասեցի՝ ինչու:չեմ հասկանում ինչն ա խանգարում որ մարդուն ազնիվ ասես իրա գրածի մասին, հո չե՞ս հայհոյում կամ նվաստացնում, կամ գնահատական տալիս որ իրա ապագայի հետ խաղա… ընդամենը հայտնում ես քո կարծիքը որը էդ աստիճանի ճակատագրական չի, նամանավանդ ակումբի պայմաններում…
Մեջբերել
Էջանիշներ