Տնաշենի

[Շինարար]

Բանակում էնպես էղավ, որ ձեռքս ընկավ Չեխովի երկերի լիակատար, կարծեմ, գիտական հրատարակությունը` 18 հատոր: Էնպես էղավ, որ բանակում էի, ժամանակ ունեի, կարդացի: Բոլոր գործերից ամենաշատը տպավորվեց, որ նամակներից մեկում Այվազովսկու մասին էր խոսում. ասում ա, երբ Ղրիմ եմ գնում, «էդ ծեր սահմանափակ հայիկը» նեղանում ա, եթե իրան չեմ այցելում: Նենց լավության կարգով այցելում ա էլի: Չգիտեմ՝ էս վերջին իրադարձությունների հետ որքանով կապ ունի, բայց էս վերջին իրադարձությունների հետ կապված հիշեցի:

[Շինարար]

Ինձ շատ են ասում, թե մեծամիտ ես: Իրականում մեծամիտ չեմ, բայց դե հո չեմ կռվի՝ չէ, ես մեծամիտ չեմ: Էսօր իմ մի շատ լավ ընկեր ինձ ասաց, որ իմ մեծամտությունը շատ ա սիրում

[Շինարար]

Էս մեր տան հեռախոսը մի քսան օր ա փչացած ա, մարտկոցն ա վարի գնացել, թե ինչ, մի հատ մարտկոց էլ բերեցինք, սխալ միացրինք երևի, վառվեց: Հետո էնպիսի դեպքեր եղան, որ ով ժամանակ ու սիրտ ու հավես ուներ դրանով զբաղվելու: Հետո արդեն ժամանակ կար, ու էսօր նոր ձեռքիս վրա զանգեց մամայիս ընկերուհին (մաման հեռախոս դե չունի), ու հանկարծ հիշեցինք, որ տանը հեռախոս չունենք, ու ոնց որ դա չի խանգարում ապրելուն:

[Շինարար]

Դու կռվի, թշնամացի, ասա, տնեցիներին էլ համոզի, որ գոնե սուս մնացեք, ուրիշ բան պետք չի, վերջում հանկարծ իմացի, որ միլիցիայից եկել են, տնեցիք սաղ ստորագրել են, որ բողոք չունենք:

[Շինարար]

Այբի գրառումը դրդեց, որ սա գրեմ, բայց չուզեցի մեջբերեմ՝ պատասխանեմ

Երևի երրորդ կուրս էի, ընկերոջս հետ Չարենցի վրա մի սենյակիկ էինք վարձել՝ երկու մահճակալ, մի սեղան ու ընդամենը մի հոգու շարժվելու տեղով: Ընկերս սովորաբար Երևանում ապրող իր մորաքրոջ տանն էր մնում, ես էլ՝ համարյա ամեն օր երևանցի մի կուրսեցի ունեի շատ մոտ, իրենց տանը: Բայց եթե ընկերս կարող էր մորաքրոջ տանը լողանալ, ես թեկուզ հրաշալի ընկերոջ տանը չափից դուրս շատ մնալուց էի վատ զգում, ուր մնաց՝ լողանայի: Մեր վարձած սենյակիկի դիմացը դրսի զուգարան կար՝ պպզովի, ներեցեք մանրամասների համար: Ջուր էի տաքացնում ու լողանում էդտեղ: Դիմացի մայթին բարձրահարկ շենքեր էին, որոնցից մեր բաղնիք-զուգարանը երևում էր: Ու էստեղ ամենագլխավոր մանրամասնը՝ մեր բաղնիք-զուգարանի կտուրը բաց էր

Հետագայում երբ արդեն Նար–Դոսի վրա մի հինավուրց, փլվող շենքում բնակարան էինք վարձել չորս ընկերներով, ընկերներիցս միակն էի, ում բնակարանում բաղնիքի բացակայությունն ընդհանրապես չէր անհանգստացնում. ես անվրդով լողանում էի պատշգամբում. դիմացի մայթի բնակելի շենքերի առկայությունը ինձ էլ բնավ չէր անհանգստացնում

[Շինարար]

Էհ, ամեն դեպքում երբ նոր էի գրանցվել, ակումբն ավելի ակտիվ էր, կռիվներն էլ էր շատ, իրար կծմծելն էլ, քննարկումներն էլ, կրքերն էլ, նեղանալն էլ, խռովելն էլ: Ու հլա ինձ ասում էին՝ ուր ես, երկու տարի առաջ պիտի տեսնեիր: Իմ ու Մեֆի քննարկումը ինձ դուր եկավ, ես մեզանից գոհ եմ: Մեֆը որ ուզում ա, կարում ա, հո զոռով չի: Կուզեի սենց տասնյակ թեմաներ բացվեին օրական, նորեկները քննարկեին, մենք էլ երեկոյան կարդայինք: Ձեր պարապը չենք, ամեն անգամ մենք գրենք, դուք կարդաք: Էսքան նորեկ ունենք, այ մարդ, մի հատ արտահայտվեք, հա՞: Ախր էնքան թարմացնելու թեմա կա, էնքան քննարկելու բան կա, պրպտեք էս միջավայրը: Պատմությունում բանավիճում էինք, լեզվում բանավիճում էինք, քաղաքականությունում բանավիճում էինք, գրականությունում, նախասեռական ամուսնական հարաբերություններում, կարմիր խնձորում, երաժշտությունում, վարկանիշներով էլ էինք բանավիճում: Ակումբը չէր հերիքում, այսիքյու էինք մտնում: Որ ասեմ նոր սերունդ չկա, կան: Ռուբին ասում ա, նեղվեցի, ինչքան վաղտ ակումբ չմտա: Նեղվում, նեղողի պորտը տեղն են դնում, որ մյուս անգամ չնեղի: Բայց վերջին քննարկման ժամանակի խոսքերս հետ չեմ վերցնում. առանց իրար վիրավորելու

[Շինարար]

Էս մեր ակումբի ստեղծագործողների հալն էլ հալ չի: Մարդիկ տաղանդ ունեն, գրում են, երկնում են, դնում են քննարկման, անտաղանդներովս սկսում ենք՝ էս սենց լիներ, էն նենց լիներ, ասելիք չկա, լեզվի և բովանդակության ներդաշնակությունն աղճատված է, լեզուն հանիրավի ճեղքվել է, գունի և նոտայի խաչասերումը լավ չի ստացվել: Ասա՝ այ խելոքներ, թուղթ էլ ունեք, թանաք էլ ((ց) Հ. Մ.), տղա ես՝ նստի, գրի:

Լավը չենք էլի, հո զոռով չի: Ես ինձ հույս եմ տալիս, որ մեր ստեղծագործողները մեր ասածները հալած յուղի տեղ չեն ընդւոնում ու լավ գիտակցում են, որ ամենալավը իրենք գիտեն՝ ինչ էր պետք անել ու ինչ անեն հետո:

[Շինարար]

Էս Թոյֆլը փրկություն ա: Էսսեները բանից պարզվեց իմ ամենաուժեղ կողմն ա, բայց փոխանակ ուժերս կենտրոնացնեմ մյուս բաների վրա, օրը չորս հինգ հատ էսսե եմ գրում, քանի որ ես գրել եմ սիրում: Ու քանի որ գրել սիրում եմ, 350 բառի մեջ չեմ տեղավորվում, ամեն էսսեն գնում ա մինչև 700 բառ Ակումբը ինչքան երկար գրառումներից փրկվեց

[Շինարար]

Ուշքի չեմ գալիս Կրոնի բաժնում ծավալված խոր ու համակողմանի բանավեճից: Բանավեճի ինչպիսի բարձր մշակույթ: Այն պետք է կիրառել նաև մյուս բաժիններում. հրաշք կդառնա մեր ակումբը:

[Շինարար]

Էս գործիս տեղը միշտ սովոր եմ եմ, որ պետք ա անընդհատ պայքարի, վեճի գնով ցույց տամ, թե ոնց ա պետք ինձ հետ շփվել, ինչքան ա իմ աշխատելու չափը, որ հանկարծ ինչ-որ չփորձեն ինձ շահագործել կամ Հայաստանյան շարքային աշխատողների 90 տոկոսի վիճակում չհայտնվեմ, որ գործից կառչած վախում են հակաճառել, անտեսում են ղեկավարների անտակտ վերաբերմունքը և այլն: Ու էս ինչքան վաղտ ա ինչ-որ շատ հովվերգական վիճակ ա, շատ դրական վերաբերմունք, շատ զիջողական մոտեցում իմ հանդեպ: Էս երկու օր ա մեջս ինձ ուտում եմ, ինչ-որ շատ ա ամեն ինչ լավ, ինչ-որ շատ են ինձնից գոհ, աչքիս ինձ շահագործում են, կոնկրետ չգիտեմ ինչ պահով, բայց մի բան էն չի, դեռ չգիտեմ՝ ինչից դժգոհեմ, առայժմ ուղղակի ունքերս կիտած կգնամ գործի, թե չէ սովորել են՝ բարի լույս ձեզ, ո՞նց եք:

[Շինարար]

Ուրբաթ ու էսօր գործի չգնացի, հենց տենց բռնեցի ու չգնացի: Թե իրանք աղան են, ես էլ Սիմոնն եմ, տենամ՝ ով ա առաջինը բարկանում, հլա որ դիմադրում են, վերջը խեր լինի: Անցած անգամ, որ սենց բան արեցի՝ գործիս 50 տոկոսսից զրկվեցի Բայց կապ չունի: Գլուխս բարձր քայլելու իրավունքս ոչ մի բանի հետ չեմ փոխի:

[Շինարար]

Վաղը կարևոր օր ա, վերջնականապես հրաժեշտ եմ տալիս կյանքիս ինձ արդեն մինչև ուղն ու ծուծը ձանձրացրած հատվածին... հերթական անգամ Մենակ էս անգամ էլ չկոտրվեմ ու իրոք վերջնական լինի:

[Շինարար]

Կարողացա:

[Շինարար]

Կներեք, կարող ա շատ անդուր բան եմ անում, որ սենց հրապարակային արտահայտվում եմ, բայց քանի գնում, համոզվում եմ, որ ես իրականում շատ լավն եմ, մի ուրիշ տեսակ լավը: Սիրուն չի սենց ասելը, բայց ինչ կա, կա:

[Շինարար]

Տատս արդեն ութսուն տարեկան էր: Իր երկու տղաները Ռուսաստանում են ապրում՝ ռուս կանանց հետ, ռուսացած երեխաներով, Հայաստան վերադառնալու մասին խոսք անգամ չի կարող լինել: Պապաս էլ, երկրորդ տարին էր, խոպանում էր: Սանահին գյուղից, թե կայարանից մի տարիքով մարդ կին էր փնտրում, մեր հարևանը մամային ասաց՝ սկեսուրդ կարո՞ղ ա ուզենա ամուսնանալ: Տատս միշտ հարդարված էր, արդեն իննսունին մոտ տարիքում էլ մենք իրեն առանց մանիկյուր-պեդիկյուրի չենք տեսել, առանց մազերը սանրելու չենք տեսել, վատառողջ էր լինում, շտապօգնություն էինք կանչում, հանգնվում էր, սանրվում էր, ասում էր՝ չասեն՝ իմ թոռների տատը գզգզված մազերով ա, իբր մեզ համար ա անում, էլի Մի խոսքով, հավանականությունը փոքր չէր, որ ամուսնանալ կուզի, մաման ասաց, որ պետք ա ամեն դեպքում իրան հարցնեմ, տատն էլ սեթևեթելով թե՝ թող գա, տեսնենք: Մի խոսքով՝ էս մարդը եկավ, գնացինք տատի տուն, իր բաղչից էլ մալինա էր բերել, գովաց իր տուն-տեղը, իր զավակներին, տատն էլ՝ տակ չմնաց Տատիս տարիքը հարցրեց, չհավատաց, որ ութսուն տարեկան ա, ինքը վաթսունհինգ տարեկան էր, բայց տատից մեծ էր երևում: Տատիս թոշակի չափը հարցրեց, տատին ակնհայտորեն դա դուր չեկավ: Հարցնում ա, թե հիմա ի՞նչ ես ասում, մտքիդ ի՞նչ կա: Տատը սեթևեթում ա՝ տեսնենք, մտածեմ. ազապ աղջիկ ա, կոտրատվում ա: -Այ տատի, մի բան ասա, էս մարդուն անտեղի հույսով մի պահի: -Դե չգիտեմ և այլն: Էս մարդուն ճամփինք, տատը ոգևորվեց՝ այ վայը դրա գլխին, ոնց որ հավի ճուտ լիներ, եկել ա աղջիկ ուզելու, մալինա ա բերել, թոշակիս չափն ի՞նչ ա անում, մեղաա-մեղաա, ինչ չէինք տեսել, էդ էլ տեսանք, տղամարդը էդպե՞ս ա աղջիկ ուզելու գնում -Այ տատ, չէիր հավանել, կոնկրետ ասեիր, կոտրատվելդ ո՞րն էր:
Պարզվեց՝ տատի մտքին ի սկզբանե ամուսնանալը չկար, բայց ուզում էր, որ իրենով հետաքրքրված լինեն, իրան ուզելու եկած լինեն, ինքը կոտրատված լինի, իր համար պայքարած լինեն: Հետո էլ հարևանների տներն էր հերթով գնացել, թե՝ իմացաք, չէ՞, որ ինձ ուզելու էին եկել, ու հպարտանալով ավելացրել՝ թոռս ու հարսս ասին՝ մենք ամուսնացնելու աղջիկ չունենք