Ամենասարսափելի վիճակներից մեկն ա, երբ զզվում ես ամեն ինչից ու ինքդ քեզնից, ուզում ես մեջիցդ դուրս պրծնել ու փախչել գրողի ծոցը, որ ոչ մեկի ու ոչ մի բան չտեսնես, չլսես, չիմանաս ու չզգաս, ու էդ ամենով հանդերձ՝ չգիտես, թե հատկապես ինչից ես էդքան ահավոր զգում։ Մանր–մունր պատճառներ շատ կան, իհարկե, բայց մի՞թե դրանք միանալով՝ կարող էին էս աստիճանի խավարի կուտակում առաջացնել։
Ինչ–որ գորշ շրջան ա սկսվել... Երբ ամեն արածդ գալիս ա ապացուցելու քո ոչնչությունը, երբ ամեն ինչում մենակ պարտություն ա պահ մտած, ու երկինքը գորշ ու անճոռնի կտորներով փուլ ա գալիս գլխիդ...
Հ.Գ. Մեկ–մեկ էնքան եմ ուզում՝ մարդիկ իմանան, թե իրականում ինչ սարսափելի, անհնար անհավասարակշռված եմ ես, ու որ գոնե մի քիչ սիրեն ինձ հենց տենց զզվելի, ոչ թե ուղղակի հարգեն (էս բառից արդեն սիրտս սկսում ա մի տեսակ խառնել) գոյություն չունեցող ինչ–որ արժանիքի համար։
Հ.Հ.Գ. Չէ, բան չի եղել իրականում։
Մեջբերել
Էջանիշներ