Երբ մենք Փարիզի Աստվածամոր տաճարում պատարագ ենք մատուցում, ֆրանսիացին չի բողոքում, դեռ ինքն էլ ներկա է գտնվում, հարգում օտարի ծեսերը: Ինչու՞ ենք մենք ամեն ինչ բարդացնում: Եթե հայերը օտար լեզվով պատարագ մատուցեն, դժգոհելու տեղ կունենանք, անշուշտ, բայց մեզնից ի՞նչ է գնում, եթե թույլ տանք ամերիկացուն կամ եվրոպացուն մեկ ժամով մեր եկեղեցում պատարագ մատուցել: Այլ բան է, որ նրանց պատարագը մեր պատարագին չպետք է խանգարի, կամ որ նրանց կողմից հնչեցրած երաժշտությունը պետք է եկեղեցուն հարիր լինի: Դա փոխադարձ հարգանքի դրսևորում է, ոչ ավելին: Դրանից ես կամ կողքիս հայը ամերիկացի չի դառնա: Եկեղեցում ռոք հնչեցնելուն չէի ասի, թե կողմ եմ, եթե չասենք` դեմ եմ: Բայց քանի որ Չամիչի ասածը Բախի երաժշտությանն է վերաբերում, մեծ խնդիր չեմ տեսնում: Հայկական շարականները շատ եմ սիրում, բայց չենք կարող ժխտել, որ Բախի արգանային երաժշտությունը իր տեսակի մեջ մեծ արժեք է, և, դրանց հնչեցվելով, բնավ մեր եկեղեցու արժեքը չի նվազում կամ անունը չի նսեմացվում:
Այս մեկը կարծեմ անգամ համարվում է զրույց Աստծու հետ`
Իսկ դե՞մ կլինեք, եթե Մանսուրյանի Ռեքվիեմը հնչի եկեղեցում: Թե՞ կողմ կլինեք միայն այն բանի համար, որ հեղինակը հայ է:
Մեջբերել
Էջանիշներ