Էնքան էս երկու օրը ոգևորված գրեցիք, ես էլ սկսեցի կարդալ: Այսինքն՝ սկզբում սկսեցի ֆիլմը նայել՝ զուգահեռ վիքիները քրքրելով, որ հասկանամ՝ ով ով ա: Մի քսան էջ կարդալուց հետո՝ ապշահար, թե էս ինչքան տարբեր են գիրքը և ֆիլմը, որովհետև ֆիլմում կարծես իմ կարդացածին նախորդած շրջանը լիներ, հասկացա, որ երկրորդ վեպից եմ սկսել, ինչը ողբալի ա, որովհետև ահագին մարդ փաստորեն մեռնելու ա, ու ես դա արդեն գիտեմ: Ապշում եմ՝ ոնց եք սենց բաներ կարդում ու չեք խելագարվում: Ուղեղումս հնչում են՝ Թարգարյան, Դաեներիս, Սթարք, Սնուո, ոչ մի կերպ չեմ ազատվում դրանցից, ու տենց սկսելու են ուշք ու միտքս դրանք լինել, հա՞: Ոնց որ եթե ուզենամ էլ չկարդալ, չի ստացվի: Ինչը չի ինձ դուր գալիս. բայց դա գրքի կլանող ու լավ գրված լինելու հետ կապ չունի: Էն որ կերպարների մեծ մասը էրեխեք են, այսինքն՝ հիմնական աուդիտորիան դեռահասներն են, ու ու դրան զուգահեռ սեքսուալ թեմաների առատությունը (չնայած ճիշտն ասեմ գրքում դեռ չեմ բախվել, բայց ֆիլմի առաջին երեք սերիաները արդեն տեսել եմ): Կարելի էր մի փոքր, մի փոքր չէ, շատ ավելի զուսպ լինել: Այ մարդ, էս ինչ հետամնաց եմ ես:
Մեջբերել
Էջանիշներ