Հավաքածու մրցույթ – 5. «Հոգեբանական թրիլլեր» (քվեարկություն և քննարկում)

[Դավիթ]

5-րդ տարբերակ

Դեպի լուսին

Դրսում արդեն մութ էր, երբ Էմման հագավ սպիտակ խալաթը և անցավ իր պարտականությունները կատարելուն: Հիսուն տարեկան կին է Էմման և արդեն քսան տարի է, ինչ աշխատում է հոգեբուժարանում: Միայնակ ապրող Էմմային տանը ոչ ոք չի սպասում. ամուսինը վաղուց մահացել է, իսկ մինուճար աղջիկը ամուսնացել և մեկնել է արտասահման:
Հոգեբուժարանը Էմման «անտեսվածների աշխարհ» է անվանում: «Աշխարհ», ուր բնակություն են հաստատել տարբեր մասնագիտությունների, տարբեր նախասիրությունների տեր մարդիկ: Եվ բոլորը այստեղ հավասար են: Կարևոր չէ, որ ոմանք եղել են բժիշկ, լավ մարզիկ, համալսարանի դասախոս, կամ էլ պարզապես հասարակ բանվոր. հոգեկան հիվանդ լինելը այժմ բոլորին նույնացրել է իրար: Իսկ շատերին այստեղ նույնիսկ չեն հիշում. հազվադեպ է լինում, որ որևէ հիվանդի տեսության են գալիս:
Հերթապահության օրերից է: Էմման սովորականի նման ստուգում է հիվանդներին: Հիվանդասենյակներից մեկում սովորական աշխուժություն է տիրում: Երկու հիվանդներից մեկը՝ Սահակը, հիվանդասենյակի մյուս հիվանդին՝ Սաքոյին, ոգևորված ինչ-որ պատմություն է պատմում: Սահակի շատախոսությունը բոլորը գիտեն: Նա իր խախտված հոգեկան աշխարհով միշտ անսպառ պատմություններ է հորնում ու պատմում: Եվ նրան նույնիսկ չի հետաքրքրում, թե լսում են իրեն: Սահակը սիրում է խոսել և միշտ խոսում է: Դրա հետ միաժամանակ շատ անհանգիստ հիվանդ է և հաճախ է իր հիվանդասենյակից դուրս գալիս և սողոսկում հոգեբուժարանի մյուս սենյակները: Իսկ Սաքոն նրա հակապատկերն է՝ հոգեկան հիվանդի համար չափից դուրս հանգիստ ու նույնիսկ լսող: Միայն մեկ-մեկ է կատաղում, երբ չեն թողնում պատուհանից դուրս նայել:
Երբ Էմման մտավ հիվանդասենյակ, Սահակը իր պատմությամբ ոգևորված չնկատեց նրան: Իսկ Էմման սարսափեց, երբ Սահակի ձեռքին դանակ տեսավ: «Որտեղի՞ց է վերցրել: Երևի էլի հարմարացրել ու մտել է քույրերի սենյակ: Հաստատ նորեկ քույրն է դուռը բաց թողել»,- մտածեց Էմման և կամաց մոտեցավ Սահակին: «Խոհեմությամբ պետք է վերցնեմ դանակը, որ գժի նոպան հանկարծ չսկսվի»,-որոշեց նա:
_Շա՜տ մութ էր: Լուսինը հազիվ լուսավորում էր: Ինքն էլ ձիու նման վազում էր...Հի՛, հի՛, հի՛...Գիտե՞ս չէ, որ ես վազքի չեմպիոն եմ,- Սաքոյին պարծենկոտությամբ պատմում է Սահակը,-մեդալս էլ բարձիս տակն ա: Ցույց չեմ տա, որ չվերցնես... Ձիու պես վազեց ու հոգնեց...
Սաքոն անտարբեր նայում է առաստաղին, իսկ Էմման՝ աչքը դանակին, սպասում է հարմար պահի, որ վերցնի դանակը: Բայց հարմար պահը Սահակը ինքը ստեղծեց, երբ դանակը դրեց դարակի վրա: Էմման էլ շտապեց դանակը արագ վերցնել և դնել գրպանը: Սակայն Սահակը դա նկատեց և հարձակվեց Էմմայի վրա: Երկուսի միջև դանակի համար պայքար սկսվեց: Էմման ամեն գնով աշխատում է դանակը չտալ, իսկ Սահակը, որը ավելի ուժեղ է, պինդ բռնեց նրա կոկորդից և դեմ տվեց պատին: Այդ պահին նրա դեմքին փայլեց ցինիկ ու լկտի ժպիտը: Եվ Էմման զգաց իր անզօրությունը: Նա զգում է Սահակի տհաճ շնչառությունը և նրան թվաց, թե տեսավ մահվան դեմքը՝ չար ու սև աչքերով, մեծ քթով, ծուռ բերանով, սպիավոր ու մազակալած դեմքով:
Ամուր ձեռքերի մեջ հայտնված կոկորդի ցավից, օդի պակասությունից Էմմայի աչքերը մթագնեցին: Սահակն էլ հանկարծ սկսեց բարձր ձայնով ծիծաղել: Նա իր ձեռքերի մեջ զգում է իր զոհի տառապանքները, և դա նրան դուր է գալիս: Ավելին, նրան հաճույք է պատճառում իր վրա միշտ խոսող քույրի գունատ դեմքը, վախեցած և ակնապիշ նայող աչքերը...
_Գի՛ժ, դու ես գիժը: Ես գիժ չեմ,-Էմմային իր ձեռքերի մեջ ավելի ամուր սեղմելով հաղթականորեն գոռաց Սահակը:
Հոգեկան հիվանդը՝ լքված հարազատներից, կտրված մարդկությունից, մոռացված աշխարհից՝ իր ներքին աշխարհում կուտակված մաղձն է թափում մի քույրի վրա, ով առիթ տվեց ըմբոստանալու իրեն: Եվ ընդամենը մի քանի վայրկյան , և Էմման կդադարի շնչել:
Էմման զգաց պահի ճակատագրական լինելը և դանակը, որը շտապել էր դնել գրպանի մեջ, հանեց և մխրճեց Սահակի մարմնի մեջ: Վերջինս ցավից անբնական ճչաց և բաց թողեց Էմմային...
Սաքոն անտարբեր հայացքով միայն նայում է, թե ինչ է տեղի ունենում: Վաղուց բթացած նրա ուղեղը ոչ մի արձագանք չի տալիս:
Սահակը ընկել է գետնին ու ցավից գալարվում է, իսկ բաց վերքից արյունը առատորեն հոսում է: Էմման սարսափած կանգնել է և տեղից չի շարժվում...
Հարվածը մահացու եղավ, իսկ նրա մահվան համար Էմման մեղադրեց Սաքոյին.
_Երբ մտա հիվանդասենյակ, Սահակը գետնին ընկած արյունաքամ էր լինում, իսկ Սաքոն հանգիստ նստած էր: Դե ինքը միշտ նոպայից հետո հանգստանում է և ապուշ հայացքով նայում առաստաղին: Միանգամից հասկացա կատարվածը և շտապեցի գետնից վերցնել դանակը, որ Սաքոն հանկարծ նորից չհարձակվի: Իսկ երբ մոտեցա, որ օգնեմ, Սահակը արդեն մեռած էր:
Էմմայի վկայությունը համոզիչ թվաց ոստիկաններին և սպանության համար Սաքոն մեղավոր ճանաչվեց:
Ոստիկաններին Էմման կարողացավ համոզել, բայց իրեն չի ստացվում. իր կատարած սպանությունը դաջվել է ուղեղի մեջ և ամեն վայրկյան՝ խիղճ կոչվող դահիճը նրան հիշեցնում է. «Դու մարդասպան ես»: Իսկ նա ամեն գնով փորձում է բթացնել իր մեջ խոսող խղճի ձայնը. «Եթե ես չհարվածեի, ինքը ինձ կսպաներ: Ես ուղղակի իմ կյանքն եմ փրկել: Հետո էլ ինքը գիժ էր, խելառ, որը ոչ մեկին պետք չէր: Ու՞մ էր պետք նրա կյանքը, եթե մեկին հետաքրքրեր, գոնե մեկը մի անգամ տեսության կգար այս տասնհինգ տարիների ընթացքում...Լա՛վ արեցի...Ինձ եմ փրկել: Ո՞նց կլիներ: Մի գիժ էլ աշխարհի երեսից պակասեց: Իսկ Սաքո՞ն: Ի՞նչ Սաքոն: Գժին դատ չկա: Պետք է մոռանամ»:
Շուտով Էմման թողեց աշխատանքը: Այլևս չի կարող գնալ հոգեբուժարան. այնտեղ ամեն ինչ կատարվածն է հիշեցնում: Սակայն հիշողությունից չես փախչի: Նա շարունակում է իր ձեռքի մեջ զգալ դանակի սառը հպումը, հիշել Սահակի աչքերի արտահայտությունը այն պահին, երբ դանակը մխրճեց նրա մարմնի մեջ:
Ցավից գալարվող Սահակը, առատորեն հոսող արյունը և արյան տհաճ հոտը դարձան Էմմայի կյանքի անբաժան մասնիկը: Իսկ ամեն անգամ, երբ Էմման իր ձեռքերին է նայում, նրան թվում է, թե ձեռքերը շարունակ արյունոտ են: Եվ Էմման ատեց կարմիր գույնը:
Շրջապատի մարդիկ դարձան անտանելի, և նա դադարեց մարդկանց հետ շփվել: Շուտով էլ, տանջող հիշողություններին զուգահեռ, Էմմային թվաց, թե Սահակի ուրվականը իր տանն է ապրում: Եվ այս մտքից նա հավաքեց տան բոլոր դանակները. «Եթե Սահակի ուրվականը որոշի վրեժ լուծել, դանակները չեմ թողնի, որ գտնի»,- մտածեց Էմման, բայց հետո վախեցավ, երբ հիշեց, որ ուրվականները ամեն ինչ տեսնում են: Ու սկսեց պատկերացնել, թե Սահակի ուրվականը, ինչպես է իրենից վրեժ լուծելու. «Հաստատ խեղդելու է: Չէ՛, դժվար: Այս անգամ վրեժի դրդմամբ ինձ հետ շատ դաժան կվարվի: Մի բան պետք է մտածեմ, որ ինձ պաշտպանեմ: Իսկ կարո՞ղ է այս անգամ մարմինս դանակով մասերի բաժանի... »: Էմման այս մտքից որոշեց այլևս չքնել: Վախեցավ, որ եթե քնի, Սահակի ուրվականը կհարձակվի իր վրա: Իսկ հետո մտածեց, որ եթե նա որոշի հարձակվել, ապա իր քնել-չքնելուն չի նայի. «Երևի ուզում է, որ սպանվելուց առաջ մի լավ հոգեբանորեն տանջվեմ: Հաստա՛տ»:
Օրերը անցնում են, իսկ ուրվականը այդպես էլ չի հարձակվում, բայց Էմման գնալով ավելի է զգում նրա մոտ լինելը:
Լիալուսին է: Էմման նստել է պատուհանի մոտ և նայում է լուսնին: Լուսինը նրան երբեք այդքան գեղեցիկ չէր թվացել:
_Սահակ, մի՞թե լուսինը գեղեցիկ ու խորհրդավոր չէ,-հանկարծ ասաց Էմման և ձայնը ավելի բարձրացնելով շարունակեց,-գիտեմ, որ այն օրից հետո իմ տանն ես ապրում: Մի՛ թաքնվիր: Զգում եմ, որ իմ տանն ես:
Էմման լարում է լսողությունը, բայց Սահակի ուրվականը շարունակում է լռել: Էմմային էլ հենց նրա լռությունն է կատաղեցնում: Այդ պահին որոշեց փնտրել նրան, բայց հետո, երբ նորից նայեց լուսնին, նրան թվաց, թե լուսինը աչքեր ունի և իր մեծ աչքերով կանչում է իրեն:
Էմման դուրս եկավ սենյակից, անցավ միջանցքի միջով, բացեց դեպի դուրս տանող դուռը և հայտնվեց դրսում...
Լուսնին նայելով նա քայլում է: Քայլում է, և անսովոր թեթևություն զգալով Էմման նույնիսկ ժպտում է: Նրան թվաց, որ ինքը հիմա շատ թեթև է դարձել և կարող է աննշան քամու հպումից թռչել ու երկինք բարձրանալ, հասնել լուսնին...
Մի քանի քայլ ևս, և Էմման զգաց, թե ինչպես քամին մտավ թևերի տակ, ամուր փաթաթվեց իրեն, հաճելի շնչառությամբ ողողեց դեմքը և իր գիրկն առնելով սլացավ վերև՝ դեպի լուսին...
Սակայն թռիչքը տարավ դեպի անդունդ: Անդունդ, որտեղից վերադարձ չկա...