Երեկ քուրիկներիցս մեկը պատմեց, վաԴացանք
Մի քանի տարի առաջ էս քուրիկս օգնում է մամային լողանալ (էդ տանը ցնցուղ չկար, թասիկով ջուր է լցնում)։ Առաջին բաժակ ջրից հետո մաման ասում է.
-Վայ, էս լույսե՞րն ինչի տարան։
Քուրիկիս սիրտը կանգնում է, որովհետև տեսնում է, որ լամպն անտարբեր շարունակում է վառվել։ Ասում է.
-Մամ ջան, ո՞ւր է, չեն տարել լույսերը, նայի՝ լույսը վառվում է։
Հորքուրս թե՝ չէ ու չէ, լույսերը տարան, թե չէ ինչի՞ պիտի միանգամից էսպես մթներ։
Քուրիկս արդեն ինչ ասես մտածում է, հիշում լսած բոլոր պատմություններն էն մասին, թե ոնց են մարդիկ հանկարծակի կուրացել, մտածում է՝ կարո՞ղ է ջրից եղավ, շատ էր տաք, սարսափած կանգնած՝ հազար ու մի բան է մտքով անցնում, մեկ էլ էդ պահին հորքուրս ասում է.
-Վա՞յ, էս փաստորեն աչքե՞րս էի փակել,,,
Մեջբերել
Էջանիշներ