Էլի նույն բանը։ Ապեր, Վարուժանը նստել ա, նստել ա 17 տարի։ Վարուժանի վաղաժամկետ ազատման համար, համոզված եմ, ստեղի իշխանությունները մատը մատին չեն խփել։ Ազատելուց ոչ մեկին չեն խաբել, չեն քցել, միջազգային որ մի իրավական նորմ ՓԱՍՏԱՑԻ չի խախտվել։ Ընդունելությունը, էդ խոստումները փուչ բաներ են. էն նորահայտ Գալիլեյ-Նյուտոնչիկի դեպքը վկա։ Ընդունելություն են կազմակերպում, չգիտեն ինչ, ոնց ու ում համար։
Եթե ինչ-որ մի տեղ կարելի ա մի հարթության վրա նայել Վարուժանի ու սաֆարովի գործած
հանցանքը (ոչ թե մոտիվները ու կատարման եղանակը, այն հենց գործած հանցանքը), ապա այս երկուսի արդարացմամը, հետագա փառաբանման, մասսայական հերոսացման միջև զուգահեռներ տանելը տկարամտություն ա։ Վարուժանի անունը երեխաներին չեն դրել, իշխանական ոչ մի գերատեսչություն ոչ մի պաշտոնական հայտարարությամբ հանդես չի եկել։
Մի քանի մտավորական հուզական վիճակներում էդ մարդուն հերոս են կոչել, 11 տարի անցնում ա, նոր են հիշել։ Բա մտավորական ա, կարող ա մի բան էլ ավել ասեր։ Բայց երբ էդ հերոսացումը տեղի ա ունենում ամենաբարձր իշխանական օղակների միջոցով ու օգնությամբ, էս արդեն, եղբայր, լրիվ ուրիշ հարթության խոսակցություն ա։ Դրանց խորհրդարանական ֆրակիցաներից մեկի նախագահը չէ՞ր, որ Սաֆարովին ադրբեջանցու էտալոն էր ներկայացնում։
Էջանիշներ