Աղոթք

[Ավետիք]

Աստծո գոյությունը ոչ հնարավոր է հերքել, ոչ էլ ապացուցել… հարցը դա չի… հարցն այն է, որ երբ մարդն իր հարաբերությունները մյուս մարդկանց և աշխարհի հետ պայմանավորում է իրենցի դուրս մի Անձով այլ ոչ թե իր մեջ գտնվող և իր բաղկացուցիչ մաս կազմող խղճով, այդ մարդը դառնում է անկանխատեսելի, անվստահելի և անկայուն անձ… իմիջայլոց աստված անձ չի…

երբ մարդը դադարում է արժեք լինել, իսկ խիղճը փոխարիբվում ինչ որ երրորդ՝ մարդուց դուրս մի "անձով" բոլոր բարոյական արժեքները խարխլվում են և աստված դադարում է աղոթքներին պատասխանել… մարդու փրկությունը ոչ թե աստծո ձեռքում է այլ մյուս մարդկանց խղճի վրա… եթե սա հասկանաք իրար ավելի կսիրեք, ավելի երջանիկ կլինեք, ավետարանի պատքամներն էլ կատարած կլինեք…

Ի դեպ, Աստված Անձ է, և Իր նման ստեղծելով, մեզ էլ է անձ արարել: Ըստ այդմ, երբ մարդ ապրում է Աստծո Խոսքի համեմատ, մարդս կայուն է (ունի հոգևոր սկզբունքներ), վստահելի (նա ձգտում է, որ իր այոն լինի այո, ոչը՝ ոչ), կանխատեսելի (Աստծո Խոսքը հայտնի է), և ձգտում է դիմացինին սիրել Տիրոջ պատվերի համաձայն (դիմացինն արժեքավորված է) քանի որ Աստված Իր Հոգով բնակված է նրա մեջ:

Առանց Քրիստոսի չկա փրկություն, որովհետև բոլոր մարդիկ ունեն փրկության կարիքը: Առանց Քրիստոսի չկա Ավետարանի պատգամի կատարում, բոլորն էլ մեղավոր են: Աստված Քրիստոսի արժեքով է գնահատում մարդուն, Իր Որդին զոհելով մարդու փրկության համար: