Supplier-ների սբոյ չլինելու նպատակով ամենապրիմիտիվ մակարդակի վրա արվումա Hau Lee-ի մոդելի անալիզ, ինչից հետո ձեռնարկվում են համապատասխան գործողություններ էֆեկտիվ supply chain ստեղծելու համար:1. Իմ թեման էկոնոմիկայի մասին էր, JIT-Just in time սկզբունքի մասին, կայձեն սիստեմի մասին: եզրակացության եմ եկել, որ էֆֆեկտիվ բանա, բայց եթե սըփլայըրների մոտ սբոյ չկինի, մեկ էլ մարդկանց վրա ստրեսային կարա ըլնի, ճապոնացիքից բացի ուրիշ տեղեր, օրինակ Ռուսաստանում չի աշխատի:
Բուն կայձենի առումով` քո եզրակացությունը շատ տարածված էր 80ականներին, երբ մի շարք ամերիկյան ֆիրմաներ փորձեցին ապարդյուն պատճենել գաղափարը, ինչից հետո հետ քաշվեցին:
Մեզ ավելի մոտիկ ժամանակներում պարզվեց, որ թե գենբան, թե մոնոձուկուրին, թե կայձենը, թե ճապոնական բիզնեսին բնորոշ այլ կոնցեպցիաները հոյակապ ադապտացվում են ու կիրառվում ոչ ճապոնացի աշխատուժի մոտ` ուղղակի բուն ադապտացմանը պետքա խելքով մոտենալ, ոչ թե տապոռավարի բռնել ու ինչ կա պատճենել, կամ ճապոնական մենեջմենթ դնել: Տենց, ճապոնական բավականին մեծ "Կոմատսու" ֆիրման հաջողացրելա էդ սաղ կիրառի սեփական ճապոնացի աշխատողներով ու ղեկավարությամբ գրեթե չհամալրված մասնաճյուղերում ամբողջ երկրագնդով մեկ, այդ թվում Ռուսաստանում: Հոյակապ ստացվելա, թեկուզ ահագին ջանք ու աշխատանքից հետո: Եթե հետաքրքիրա, հենց ոնց, կարամ էդ թեմայով 2001 թվի Հարվարդյան հոդված ուղարկեմ` եթե անգլերենը քաշես:
Իրանք ահագին զիջում են կորեացի աղջիկներին: Թեկուզ ճաշակի հարցա:2. Ճապոնացիների հետ չեմ շփվել, կուզեի սիրուն ճապոնուհիների հետ շփվել:
Ես 10րդ դասարանի վերջում հաջողացրել եմ գտնել միջմշակութային Ճապոնիայում կայանալիք պատանեկան կոնգրեսի մասնակցության ծրագիր, ճանապարհն, մնալը ու ուտելը իրանց կոմից: Բայց քանի որ էդ վախտ ընդունելության քննությունների մեջ էի, իմ փոխարեն փոքր եղբորս եմ ուղարկել, իսկ ինքս Ճապոնիա եմ գնացել մի քանի տարի ուշ, լռիվ ուրիշ առիթով: Իսկ դե եղբայրս, դեռևս 8րդ դասարանում գնացելա, իրանց կյանքով ապրել ֆռֆռացել եկել` գրեթե անվճար ու լեզուն համարյա չիմանալով:3. Հետազոտություն անելուց օգտվում են սկզբնաղբյուրներից, հետո եզրակացության են գալիս, տասնութ տարեկանում, երկրորդ կուրսում նենց սուպեր հետազոտույուն չի լինի անել, խոսքի գրանտ շահել ու գնալ Ճապոնիա ֆռֆռալ, ապրել իրանց կյանքով գալ:
Ճիշտն ասած տեղի չբերեցի, էսքանով ինչ էիր ուզում ասած լինես:4. Ճապոնիայում կամ վաբշե ինչ որ երկրում լինելը կախվածա թե ինչ ձեվով էս լինում: Կարողա Հայաստան գաս որպես հարուստ սփյուռքահայ, թույն երկիր լինի, կարաս ստեղի թոշակով ապրող տատի ըլնես, լրիվ ուրիշ կըլնի, այնպես որ նայած թե ոնց ու ինչքան են եղել եղած մարդիկ, եթե կան, նորից խնդրում եմթող իրանք կոնկրետ հետաքրիր բան գրեն, իմանանք, թե վիկի սաղ էլ ունեն, տոների կամ տիկնիկների մասին կկարդան:
Ցանկացած դեպքում, երջանկությունը շատ ավելի ուժեղ կախվածա ներքին ֆակտորներից, քան արտաքին:
Ինչ վերաբերվումա կոնկրետ ինձ` ես թեմայում էրկու շատ լուրջ գրքի հղում եմ տվել, մեկը նվիրված բուն ճապոնական կյանքին, տնտեսությանը և այլն /մի քիչ հնացած/, մյուսը արվեստին /ահավոր լավը, իրանից հետո իրոք հնարավորա սկսել գոնե մի քիչ ճապոնական արվեստ հասկանալ/: Ինձ թվումա Ճապոնիայով իրոք հետաքրքրվող մարդուն նման բաները հետաքրքիր են, և ինչու ոչ, նաև տիկնիկների ու տոների մասին հայերեն նյութը:
Հավաստիացնում եմ, եթե կուրսեցիդ արտակարգ ռուսերեն իմանար, շատ ավելի շատ բան կիմանար թե Սոչիի, թե Սոչիում ապրող ռսների մասին: Նույնը ճիշտա ցանկացած այլ երկրի/քաղաքի նկատմամբ:5. Ճապոներեն իմանալը լավ բանա իսկականից, բայց լեզու իմանալ, ու երկիր իմանալ, լրիվ ուրիշ են: Շատ լավ ռուսերեն գիտեմ օրինակ, բայց չեմ եղել Ռուսաստան, բայց կուրսեցիս բան չգիտի համարյա, բայց Սոչիում հոթել ունեն, հաստատ ինձնից լավ գիտի երկիրը:
Մեջբերել
Էջանիշներ