Պատահել են ձեր կյանքում պահեր,երբ զգացել եք սառնասրտության պոռթկումներ..? Երբ անգամ պաշտելի երգերը չեն ալեկոծում զգացմունքները, երբ սկսում ես կասկածել, որ երբևիցե սիրտ ես ունեցել...
Պատահել են ձեր կյանքում պահեր,երբ զգացել եք սառնասրտության պոռթկումներ..? Երբ անգամ պաշտելի երգերը չեն ալեկոծում զգացմունքները, երբ սկսում ես կասկածել, որ երբևիցե սիրտ ես ունեցել...
Վերջին խմբագրող՝ Ariadna: 17.07.2011, 15:51:
Լինում է: Կարծում եմ, որ նման վիճակում մարդը հայտնվում է, երբ ֆիզիկապես ու հոգեպես հոգնած և հիասթափված է լինում...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Նախ, իմ պատկերացմամբ «պոռթկում» բառով կարելի է բնութագրել զգացմունքների լիառատ հորդը, որը բռնկում ու մարում է որոշակի ժամանակահատվածի ընթացքում որոշակի ազդակների ներգործության հետևանքով:
Իսկ սառնասրտությունը չի կարող պոռթկալ, այն հոգու վիճակ է, կամ ավելի ճիշտ, հոգու հատկանիշ: Ու պետք չէ սառնասրտությունը շփոթել անտարբերության կամ հիասթափության հետ (ինչպես դա երևում է վերը տրված հարցի բնույթից): Սառնասրտություն չի նշանակում զգացմունքների, հույզերի բացակայություն, այլ ընդամենը սթափ մտածելու ու հուզմունքին չտրվելու ունակություն:
Կարծում եմ սառնասրտությունը լավ հատկանիշ է և ոչ մի ընդհանուր բան չունի անտարբերության, առավել ևս հիասթափության հետ:
Վերջին խմբագրող՝ Լեո: 17.07.2011, 13:48:
Agni (17.07.2011), Freeman (17.07.2011), One_Way_Ticket (20.07.2011), Renata (14.10.2011), Yellow Raven (24.07.2011), zanazan (14.10.2011), ՆանՍ (21.07.2011)
Ցավոք սրտի պատահում է ու շատ հաճախ: Երբ կինոթատրոնում ֆիլմի ավարտին ծիծաղս գալիս է, իսկ ամբողջ դահլիճը արցունքներն է սրբում:Երբ բոլորը փոքր երեխա տեսնելուց ուծյուծյուեր են անում, իսկ ես ուղղակի նայում եմ (ես պուճուր երեխեքի շատ եմ սիրում
): Ինձ մոտ էտ ուծյուծյուերը ավելի շատ կենդանիների վրա ա տարածվում:
Միանգամայն համաձայն եմ, որ "պոռթկում"ը չի կարող ստեղ լինել:Լեո-ի խոսքերից
Բայց օրինակ սառնասրտությունը ես ավելի հասկանում եմ որպես ապատիկ վիճակ, այսինքն հույզերի բացակայություն…
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
Ես այնպես հասկացա, որ "սառնասրտություն" բառն այստեղ օգտագործված էր ոչ թե ինքնատիապետման, այլ անտարբերության, "սառը, անտարբեր սիրտ" իմաստով...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Իսկ միգուցե ոչ թե հույզերի բացակայություն, այլ հույզերը կառավարելու ունակություն
ախր եթե խուսում ենք հույզերի պոռթկաման մասին, ապա դրա հետ կապված կարող ենք խոսել "ինքնատիրապետման" մասին/ավելի մոտ Լեոնի ասածին/, այսինքն հույզերը զսպել կամ կարողանալ կառավարել...Իսկ միգուցե ոչ թե հույզերի բացակայություն, այլ հույզերը կառավարելու ունակություն
Իսկ սառնասրտությունը, եսի՞մ
ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԱՉՔՈՎ ՉԵՍ ՏԵՍՆԻ, ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐԸ ԶԳՈՒՄ ԵՆ...
Պոռթկում բառը ոնց որ մի քիչ տեղին չի օգտագործված, որովհետև պոռթկումը էմոցիաների արտահայտումն ա: Իսկ սառնասրտությունը ընդհակառակը դրանց զսպումը կամ առավելագույն դեպքում բացակայությունը, որը կարա պայմանավորված լինի հիասթափության կամ մի այլ հույզի հետ:Հնարավոր ա երկար ժամանակ սառնասիրտ «ձևանալ» ու հետո պոռթկալ, բայց սա արդեն սառնասրտության հետ կապ չունի: սխալ բառ ա ոնց որ ընտրված, իրար հետ «չեն խոսում»:
...բայց մի բան էլ կա, երևի հեղինակը դա նկատի ունի։ Պոռթկում այսինքն դառնալ սառնասիրտ ամենի ու ամենքի նկատմամբ։Ոչ թե զգացմունքի պոռթկում այլ հոգեկան իրավիճակի դրսևորում։
Վերջին խմբագրող՝ Դեկադա: 17.07.2011, 17:53:
Պոռթկումը դրեցի չակերտների մեջ:
Հաճելի քննարկումներ:
անկեղծ ասաց զարմացա ձեր պոռթկում բառի վրա այդքան ուշադրություն դարձնելը,ինքս այդ բառը այստեղ օգտագործել եմ որպես սառնասրտության ժամանակավոր բնույթ կրող սրացում և էությամբ էլ սառնասիրտ չեմ հաստատ,ուղղակի հանգամանքների բերումով էս պահին ինձ իրոք էդ իրավիճակը անհանգստացնումա...
Per aspera ad astra !
սառնասրտության պոռթկում արտահայտությունը ինձ ծանոթ է... երբ աշխարհը կորցնում է իր գույները, երբ ոչ մի բանի մեջ իմաստ չես տեսնում....երբ զգում ես, որ չես ապրում, այլ ուղղակի գոյատևում ես... ոչինչ էլ վրատ չի ազդում, դառնում ես սառնասիրտ, ու սկսում զզվել ինքդ քեզնից... երբ ել ոչինչ չի հուզում քո նախկին փխրուն սիրտը, որն առաջ ամեն մանրուքից պատրարստ էր լաց լինել, գոռալ... կորցնում ես էն ամենը ինչ-որ մի ժամանակ քո համար շատ շատ թանկ է եղել, բայց նույնիսկ դա չի շարժում քո սիրտը... թքաց ունես բոլորի ու ամեն ինչի վրա... քո անտարբերությամբ վիրավորում ես քո համար թանկ մարդկանց, իսկ քեզ համար միևնույնն է.... չէ որ դու ժամանակին կորցրել ես ամենաթանկը... և հենց նրա (կամ դրա) բացակայության պատճառով էլ էսքան սառնասիրտ ու անտարբեր ես դարձել... նա չկա ու ամեն ինչ փոխվել է... մարդ ուղղակի կորցնում է իր ներկան, որովհետև սկսում է ապրել հիշողություններով... ամեն գիշեր դրանք այցի են գալիս, ու չեն թողնում, որ քնես... լցված ես, բայց չես կարողանում լացել, որ գոնե տենց հանգստանաս... կողքիտ չկա մի մարդ, ում հետ կկարողանաս կիսվել, լացել, հեկեկալ նրա գրկում.... բայց ինձ մոտ դա երկար չի տևում... մեկ է մի օր սկսում եմ չդիմանալ, ու գիշերը միայնակ լաց եմ լինում.... իսկ շրջապատի ցույց եմ տալիս, որ ես դեռ նույն անտարբերն եմ....
Ամենաթանկն ու անկրկնելին, հենց կորցնելով, պահել եմ գուցե . . .
Կարծում եմ պոռթկումը էնքանել ճիշտ չի ընտրված կամ էլ պետք է փոխաբերական իմաստով հասկանալ:Ամեն դեպքում սա այն երևույթն է, երբ որոշակի ժամանակահատված անտարբեր ես դառնում մարդկանց և իրերի նկատմամբ: Բայց երևույթը հենց էնպես չի առաջանա, հաստատ ինչ-որ պատճառ ունի , ինչ-որ բանի հետևանքն է:հենց պատճառից էլ կախված կլինի թե ինչքան կտևի, հնարավոր է նույնիսկ վայրկյաններ:
"Non est ad astra mollis e terris via."
տառապանքների միջով անցնելով ավելի շուտ ես հասունանում,բայց անպայման փորձիր մեկին գտնել ում հետ կարաս կիսես ցավտ,հավատա ավելի հեշտ կլինի..
Per aspera ad astra !
Arpine պատճառը էլ էական չի ինձ համար,բայց ,ցավոք,սառնասրտությունը որպես հետևանք դեռ ազդեցություն ունի ինձ վրա..
Per aspera ad astra !
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ