Արտ, մտա որ պատասխանեի, ինձ զսպեցի, բայց դու ստիպում ես, ի՞նչ արած
Էդ գրառման իմաստն էն էր, որ, ասենք՝ ի՞նչ կապ ունի, թե նախագահը ոնց ա պարում, նախագահի գործը պարելը չի ի վերջո, նա ուրիշ առաքելություն ունի: Կարա ընդհանրապես չպարի, կարա վատ պարի, բայց չպարելու կամ վատ պարելու
համար էդ մարդը չպետքա հրաժարական տա, ինչպես նաև գալստուկ ուտելու համար չպետքա հրաժարական տա. գալստուկ ա սիրում, թող գալստուկ ուտի, ախպեր, իրա պռոբլեմն ա. թող իր ժողովրդի, պետության համար լավ նախագահ լինի, գալստուկ չէ, կարա նասկի էլ ուտի:
Հա, որ լավ պարեին, վատ չէր լինի, կամ եթե խայտառակ ձև հեռու են պարելուց, ավելի լավ ա ընդհանրախես չպարեն էնտեղ, որտեղ կամեռա կա, որ լիքը մարդ չղժժա վրեքները, բայց եթե պարում էլ են, դրան ի պատասխան կարելի ա մաքսիմում ղժժալ վրեն, ոչ թե
ասել՝ հրաժարական կտայի, թե ինքը կտար, չեմ էլ հիշում՝ ում հրաժարականն էիր պահանջում,
թե դու էիր հրաժարական տալիս, բայց թե ինչից, էդ էլ չգիտեմ, բայց կարևոր էլ չի:
Ապե Ջան-ի խոսքերից
Է հա հետո, էս ի՞նչ ա դարձել այս թեման:
Մեջբերել
De gustibus et coloribus non est disputandum.
համար, Սահակաշվիլու 
Անձնագիրս էլ ճղեցին ռուսները, կասկածում էին, թե կեղծ ա, էնքան փորձեր արին, մեջտեղից ճղվեց
(չհարցնեք՝ ոնց. ես էլ չգիտեմ)։ Տեսողական հիշողությունն ավելի ուժեղ է. շատ հաճախ ակումբցուն իր ավատարով ենք հիշում, իսկի մականունին էլ չենք նայում։
Էջանիշներ