erexa-ի խոսքերից
Կներես բայց համամիտ չեմ քեզ հետ և ասեմ ինչու՞ ենթադրենք՝ իմ նպատակն ա դիմացինիս վստահել և առանց վախենալու չստել, բայց երբ դիմացինս անվստահելի է, ես ստիպված ստում եմ իմ ուզածին չհասնելով: Իմ նպատակն ա դիմացինիս անկեղծ կարծիք հայտնել, բայց երբ հիշում եմ դիմացինս զգայուն կամ վիրավորվող մարդ ա ստիպված ստում եմ իմ ուզածին չհասնելով: Իմ նպատակն ա տվյալ սիտուացիայում չստել ինքնապաշտպանվելու համար, բայց երբ կողքիններս անհասկացող մարդիկ են, ստիպված ստում եմ ինքնապաշտպանվելու համար իմ ուզածին չհասնելով:Վաաաաաաաայ, դե հիմա արի հասկացի ինչու ենք ստում: Արդեն հասկանալի է այ վերևի գրառումների պատճառովKuk-ի խոսքերից
Չէ, չկպավ՝ չեմ ներում
Եթե դու գիտես, որ դիմացինդ անվստահելի ա, էդ ժամանակ քո նպատակը չի լինի իրան վստահելը, եթե դիմացինդ վիրավորվող ու զգայուն մարդ ա, էդ ժամանակ քո նպատակը չի լինի իրան անկեղծ կարծիք հայտնելը ու սենց շարունակ: Եթե հակառակը պնդես, ուրեմն դու միամիտ ես, կամ միամիտ ձևանում ես, կամ փորձում ես միամիտ ձևանալ
Դժվար թե ոչ միամիտ մարդն իր առաջ նպատակ դնի անվստահելի մարդուն վստահել, դժվար թե ոչ միամիտ մարդն իր առաջ նպատակ դնի վիրավորվող, զգայուն մարդուն անկեղծ/վիրավորական կարծիք հայտնել:
Էջանիշներ