Արթուր Մեսչյան

[Շինարար]

Սայաթ-Նովա- Սայաթ-Նովան ընդհանրապես համեմատությունից դուրս է՝ ոչ միայն երաժշտության մեջ, այլև պոեզիայում: Չգիտեմ մի բանաստեղծ, որը հասած լինի նրա ունեցած ժողովրդականությանը, նույնիսկ Թումանյանը ճանապարհ ունի անցնելու: Այնքան մեծ է նրա ազդեցությունը մարդկային ուղեղների վրա, որ երգիչները մինչև այսօր «յարից» չեն կարողանում ազատվել: Ի դեպ, Սայաթ-Նովայի «յարը» միշտ չէ, որ աղջիկ է եղել, այլ ավելի հաճախ՝ տղա: «Ինքնագրին» սենսացիոն հետաքննության նոր թեմա, չնայած Սևակն արդեն անդրադարձել է դրան: Նախօրոք զգուշացնեմ, որ համասեռականության հետ կապ չունի Սայաթ-Նովայի «յարի»՝ տղա լինելը:

Կոմիտաս- Կոմիտասի հետ համեմատելուց առաջ որևէ մեկին, եկեք մի հարյուր տարի սպասենք, տեսնենք՝ կունենա՞ այն ազգային արժեքավորությունը, որ այսօր Կոմիտասն ունի: Եթե ինչ-որ ազդեցության կամ առանձին նոտաների մասին է խոսքը, այդ էր պակաս, որ Կոմիտասից ազդեցություն չկրեին:

Մեսչյան- Չեմ սիրում: Ընդհանրապես իմ՝ ոչ երաժշտական էության համար թեթև երաժշտություն ընկալելն ավելի հեշտ է, քան ասենք դասական: Բայց արի ու տես Սայաթ-Նովա ընկալում եմ, սիրում, Կոմիտաս ընկալում եմ, սիրում, Մեսչյան ի վիճակի չեմ լսել: Համենայն դեպս այսօր չեմ տեսնում այն նախադրյալները, որոնք 100 տարի հետո թույլ են տալու նրան Կոմիտասի հետ համեմատել:

Հախվերդյան- Համամարդկային տեքստեր ընկալելի բոլորի համար, ոչ մի խոսք յարի մասին, փոխարենը իմ քնքուշ սևահեր, պարզունակ բառերով սովորական, առօրյա նախադասություններ՝ առանց եսիմինչ սուտի խորիմաստության հավակնության: 100 տարի հետո Հախվերդյանին ավելի մեծ եմ տեսնում, քան Մեսչյանին, չնայած այսօր էլ Մեսչյանը ճանապարհ ունի անցնելու, որ հասնի Հախվերդյանի ժողովրդականությանը: Խոսք գնաց ձայնի մասին, որ Հախվերդյանը ընդհանրապես ձայն չունի և այլն: Հախվերդյանի երգերը ունկնդրելու երգեր չեն, այլ զգալու:

Ուղղակի որոշ մարդիկ շատ են սիրում խոսել եսիմինչ անհասկանալի արժեքներից, որոնց ջատագով են իրենց հռչակում, դրանով իսկ ուռճացնում են իրենց արժեքը, ցույց են տալիս իրենց ավելին, քան են: Միշտ ընդդիմախոսել եմ, երբ Մեսչյանին սկսել են անպատվել միայն իր քաղաքական դիրքորոշման կամ դրա բացակայության համար, բայց իրականում այդ մարդկանց հասկանում եմ, թերացել է նա, ով ամենից շատ է խոսում թերանալու անթույլատրելիության մասին: Հախվերդյանն ավելի մարդկային կերպար է, մեզ նման, սովորական, սխալական, երգերն էլ այդպիսին են:

Գրառմանս իմաստն այն էր, որ չի կարող Մեսչյանը Հախվերդյանի հետ համեմատվել, ուր մնաց Կոմիտասի: Սայաթ-Նովան, էլի եմ ասում, իմհկ անհամեմատելի է, ու խոսքն ամենևին էլ երաժշտության նրբահյուսության մասին չէ, այստեղ թերևս Կոմիտասն ավելի առաջ է, այլ իրենից հետո մինչև այսօր չգերազանցված ժողովրդականության:

[V!k]

Սայաթ-Նովա- Սայաթ-Նովան ընդհանրապես համեմատությունից դուրս է՝ ոչ միայն երաժշտության մեջ, այլև պոեզիայում: Չգիտեմ մի բանաստեղծ, որը հասած լինի նրա ունեցած ժողովրդականությանը, նույնիսկ Թումանյանը ճանապարհ ունի անցնելու: Այնքան մեծ է նրա ազդեցությունը մարդկային ուղեղների վրա, որ երգիչները մինչև այսօր «յարից» չեն կարողանում ազատվել: Ի դեպ, Սայաթ-Նովայի «յարը» միշտ չէ, որ աղջիկ է եղել, այլ ավելի հաճախ՝ տղա: «Ինքնագրին» սենսացիոն հետաքննության նոր թեմա, չնայած Սևակն արդեն անդրադարձել է դրան: Նախօրոք զգուշացնեմ, որ համասեռականության հետ կապ չունի Սայաթ-Նովայի «յարի»՝ տղա լինելը:

Կոմիտաս- Կոմիտասի հետ համեմատելուց առաջ որևէ մեկին, եկեք մի հարյուր տարի սպասենք, տեսնենք՝ կունենա՞ այն ազգային արժեքավորությունը, որ այսօր Կոմիտասն ունի: Եթե ինչ-որ ազդեցության կամ առանձին նոտաների մասին է խոսքը, այդ էր պակաս, որ Կոմիտասից ազդեցություն չկրեին:

Մեսչյան- Չեմ սիրում: Ընդհանրապես իմ՝ ոչ երաժշտական էության համար թեթև երաժշտություն ընկալելն ավելի հեշտ է, քան ասենք դասական: Բայց արի ու տես Սայաթ-Նովա ընկալում եմ, սիրում, Կոմիտաս ընկալում եմ, սիրում, Մեսչյան ի վիճակի չեմ լսել: Համենայն դեպս այսօր չեմ տեսնում այն նախադրյալները, որոնք 100 տարի հետո թույլ են տալու նրան Կոմիտասի հետ համեմատել:

Հախվերդյան- Համամարդկային տեքստեր ընկալելի բոլորի համար, ոչ մի խոսք յարի մասին, փոխարենը իմ քնքուշ սևահեր, պարզունակ բառերով սովորական, առօրյա նախադասություններ՝ առանց եսիմինչ սուտի խորիմաստության հավակնության: 100 տարի հետո Հախվերդյանին ավելի մեծ եմ տեսնում, քան Մեսչյանին, չնայած այսօր էլ Մեսչյանը ճանապարհ ունի անցնելու, որ հասնի Հախվերդյանի ժողովրդականությանը: Խոսք գնաց ձայնի մասին, որ Հախվերդյանը ընդհանրապես ձայն չունի և այլն: Հախվերդյանի երգերը ունկնդրելու երգեր չեն, այլ զգալու:

Ուղղակի որոշ մարդիկ շատ են սիրում խոսել եսիմինչ անհասկանալի արժեքներից, որոնց ջատագով են իրենց հռչակում, դրանով իսկ ուռճացնում են իրենց արժեքը, ցույց են տալիս իրենց ավելին, քան են: Միշտ ընդդիմախոսել եմ, երբ Մեսչյանին սկսել են անպատվել միայն իր քաղաքական դիրքորոշման կամ դրա բացակայության համար, բայց իրականում այդ մարդկանց հասկանում եմ, թերացել է նա, ով ամենից շատ է խոսում թերանալու անթույլատրելիության մասին: Հախվերդյանն ավելի մարդկային կերպար է, մեզ նման, սովորական, սխալական, երգերն էլ այդպիսին են:

Գրառմանս իմաստն այն էր, որ չի կարող Մեսչյանը Հախվերդյանի հետ համեմատվել, ուր մնաց Կոմիտասի: Սայաթ-Նովան, էլի եմ ասում, իմհկ անհամեմատելի է, ու խոսքն ամենևին էլ երաժշտության նրբահյուսության մասին չէ, այստեղ թերևս Կոմիտասն ավելի առաջ է, այլ իրենից հետո մինչև այսօր չգերազանցված ժողովրդականության:

լրիվ համաձայն եմ քո հետ, զարմանում եմ են մարդկանց վրա (անգրագիտություն ասեմ, ինչ ասեմ,չգիտեմ էլ ), որ սենց բան կարող են ասել, սենց համեմատություն անեն, ու ընենց էլ լուրջ-լուրջ են ասում, որ չես իմանում խնդաս թե լացես

[einnA]

մի հարց ունեմ Մեսչյանի երգարվեստը սիրողներին.
Ի՞նչ կարծիքի եք, որ Մեսչյանին համեմատում են Սայաթ-Նովայի և Կոմիտասի հետ, ու ասում են, որ նրա արվեստը ինչ-որ չափով հավասար, ինչ-որ չափով էլ գերազանցում է նրանց արվեստներին:
ֆեյսում կարդացի տենց կարծիք, ու մինչև հիմա տեղս չեմ գտնում, թե ինչպես կարող են նման բան ասել, ափսուրդ ա լրիվ,լուրջ շոկի մեջ եմ մինչև հիմա

հարգելի V!k էստեղ են ասում չոփը գերան սարքեցիք... ինչ-որ մեկը ուղղակի բլթ է դուրս տվել, դուք էլ դարձրեցիք համընդհանուր արտահայտած կարծիք...
Սայաթ-Նովա, Կոմիտաս, Մեսչյան անհամեմատելի են- սահմանափակվեմ էս պարզ նախադասությամբ լոկ

...չնայած այսօր էլ Մեսչյանը ճանապարհ ունի անցնելու, որ հասնի Հախվերդյանի ժողովրդականությանը:

սուբյեկտիվ ես

Շին հարգում եմ կարծիքդ, բայց մի տեսակ ընդվզում առաջացրեց մեջս: Հախվերդյան ու Մեսչյան համեմատելիս, պետք է երկուսին էլ քիչ թե շատ հավասար լսած լինել, որ արդարացի լինի
համաձայնվի,եթե դու չես լսել Մեսչյան, նրա "սուտի խորիմաստությունը" էտպես էլ կմնա քո համար:

[Շինարար]

սուբյեկտիվ ես

Շին հարգում եմ կարծիքդ, բայց մի տեսակ ընդվզում առաջացրեց մեջս: Հախվերդյան ու Մեսչյան համեմատելիս, պետք է երկուսին էլ քիչ թե շատ հավասար լսած լինել, որ արդարացի լինի
համաձայնվի,եթե դու չես լսել Մեսչյան, նրա "սուտի խորիմաստությունը" էտպես էլ կմնա քո համար:

Չսիրել դեռ չի նշանակում լսած չլինել, ինչպես կարող եմ չսիրել մի բան, ինչ չեմ լսել:

«Ուր էիր, Աստված» պաթետիկ արտահայտությունը արդեն իսկ սուտի խորիմաստություն է:

Իսկ ժողովրդականությունը նշանակում է ժողովրդականություն, կապ չունի արժեքավորության հետ,, գուցե երբեմն պարզապես պայմանավորված է արժեքավորությամբ: Այս դեպքում հատուկ սոցիոլոգիական հարցման կարիք չկա՝ պարզելու, թե ով է ավելի ժողովրդական, ամեն ինչ այնքան ակնհայտ է: Չսիրելու առումով, այո, սուբյեկտիվ եմ, դա նորմալ է: Դուր գալու երևույթն ինքնին սւբյեկտիվ երևույթ է:

[einnA]

«Ուր էիր, Աստված» պաթետիկ արտահայտությունը արդեն իսկ սուտի խորիմաստություն է:

...Չսիրելու առումով, այո, սուբյեկտիվ եմ, դա նորմալ է: Դուր գալու երևույթն ինքնին սւբյեկտիվ երևույթ է:

քո կարծիքն է

Ինձ համար երկուսին համեմատելն անգամ անհիմն է:
Ամեն մեկն ամեն մեկի համար իր տեղն ունի:
Մեսչյանի համերգին ապրածը լրիվ ուրիշ է, Հախվերդյանինը` այլ:

[V!k]

հարգելի V!k էստեղ են ասում չոփը գերան սարքեցիք... ինչ-որ մեկը ուղղակի բլթ է դուրս տվել, դուք էլ դարձրեցիք համընդհանուր արտահայտած կարծիք...
Սայաթ-Նովա, Կոմիտաս, Մեսչյան անհամեմատելի են- սահմանափակվեմ էս պարզ նախադասությամբ լոկ

ախր ցավն էլ են ա,որ մեկը չի եղել էտ էէէէ, այլ մի քանիսին մի ժամ ֆեյսբուքով բացատրում էի, որ սխալ են, էլի չէին ընդունում իրանց սխալը, էլ ներվերս չհերիքեց,փակեցի էտ էջը ու մի որոշ ժամանակ առաջ էլի էի լսել նման մեկնաբանություն
բայց ես չասեցի համընդհանուր կարծիքն ա տենց, ուղակի կան մարդիկ,որ տենց են կարծում

[Շինարար]

քո կարծիքն է

Բնականաբար

[Moonwalker]

Հախվերդյան- Համամարդկային տեքստեր ընկալելի բոլորի համար, ոչ մի խոսք յարի մասին, փոխարենը իմ քնքուշ սևահեր, պարզունակ բառերով սովորական, առօրյա նախադասություններ՝ առանց եսիմինչ սուտի խորիմաստության հավակնության: 100 տարի հետո Հախվերդյանին ավելի մեծ եմ տեսնում, քան Մեսչյանին, չնայած այսօր էլ Մեսչյանը ճանապարհ ունի անցնելու, որ հասնի Հախվերդյանի ժողովրդականությանը: Խոսք գնաց ձայնի մասին, որ Հախվերդյանը ընդհանրապես ձայն չունի և այլն: Հախվերդյանի երգերը ունկնդրելու երգեր չեն, այլ զգալու:
Ուղղակի որոշ մարդիկ շատ են սիրում խոսել եսիմինչ անհասկանալի արժեքներից, որոնց ջատագով են իրենց հռչակում, դրանով իսկ ուռճացնում են իրենց արժեքը, ցույց են տալիս իրենց ավելին, քան են: Միշտ ընդդիմախոսել եմ, երբ Մեսչյանին սկսել են անպատվել միայն իր քաղաքական դիրքորոշման կամ դրա բացակայության համար, բայց իրականում այդ մարդկանց հասկանում եմ, թերացել է նա, ով ամենից շատ է խոսում թերանալու անթույլատրելիության մասին: Հախվերդյանն ավելի մարդկային կերպար է, մեզ նման, սովորական, սխալական, երգերն էլ այդպիսին են:

Շին, ախր սուբյեկտիվիզմին էլ չափ կա: Հասկացանք, որ չես սիրում, բայց շաատ կողմնապահ միտք ես գրել է: Նախ առանց հիմքերի ընդհանրացնում ես (կարմիր ընդգծածները): Ասենք ժողովրդականությունը խիստ վիճելի է (ափսոս թեման հարմար չի, թե չէ կարելի կլիներ հարցում բացել):
Հետո խորիմաստության մասին նենց էիր գրել, մոտս տպավորություն ստեղծվեց թե դա վատ գիծ է, մինչդեռ խորությունը հաճախ շատ ավելի արժեքավոր է (թեև կարող եմ հետդ համաձայնվել, որ ոչ պարզության չափ ժողովրդական):
Սև ընդգծածների մասով հարց. քանի՞ տարի ես շփվել Մեսչյանի հետ, որ կարծիք ես հայտնում նրա էության չափի մասին:
Կապույտ ընդգտծածը համաձայնվիր զուտ դեմագոգիա էր: Քաղաքականության հանդեպ երգչի վերաբերմունքը չեմ կարծում թե անմիջական կապ ունի նրա ստեղծած արվեստի արժեքի հետ: Հետո էլ Հախվերդյանի քաղաքական հաստատակամության ու միշտ ժողովրդի դիրքերում կանգնած լինելու մասին էլ լեգենդներ չեն պտտվում:
Կանաչ ընդգծածի պահով կհամաձայնեմ, եթե դիտարկում ենք Հախվերդյանին, որպես հեղինակի, բայց եթե նայենք իբրև կատարողի, պատկերը մեղմ ասած անմխիթար կլինի: Ու Հախվերդյանը ինքն է մեղավոր իր ձայնի այսօրվա վիճակի համար (եթե նրա կենսակերպը հաշվի առնենք):
Մի խոսքով նայած, որ տեսանկյունից նայենք հարցին:
Nothing personal, just a business

[Շինարար]

Շին, ախր սուբյեկտիվիզմին էլ չափ կա: Հասկացանք, որ չես սիրում, բայց շաատ կողմնապահ միտք ես գրել է:

Ինչպես պարզեցինք՝ գրել եմ իմ կարծիքը, իմ կարծիքի չափը ո՞րն ա:

Նախ առանց հիմքերի ընդհանրացնում ես (կարմիր ընդգծածները): Ասենք ժողովրդականությունը խիստ վիճելի է (ափսոս թեման հարմար չի, թե չէ կարելի կլիներ հարցում բացել):

Հիմքերն իմ անձնական դիտարկումներն են:

Հետո խորիմաստության մասին նենց էիր գրել, մոտս տպավորություն ստեղծվեց թե դա վատ գիծ է, մինչդեռ խորությունը հաճախ շատ ավելի արժեքավոր է (թեև կարող եմ հետդ համաձայնվել, որ ոչ պարզության չափ ժողովրդական):

Խոսքս սուտի խորիմաստության մասին էր, ես այդպես եմ ընկալում, ինչ վերաբերում է հացումներին, հարցումների արդյունքն էլ սուբյեկտիվ կարծիքների օբյեկտիվ քանակությունն է ընդամենը, որոնցից մեկը իմն է:

Սև ընդգծածների մասով հարց. քանի՞ տարի ես շփվել Մեսչյանի հետ, որ կարծիք ես հայտնում նրա էության չափի մասին:

Հեռուստատեսային և լրագրային հացազրույցներից տպավորություններ հիման վրա եմ ասում: Երբ ես հիացմունքով խոսում եմ իմ սիրած գրողի կամ երգչի կամ կոմպոզիտորի էության մասին, նրանց հետ ևս շփված չեմ լինում, այլ խոսում եմ իմ ընկալման մասին, որի իրավունքը ունեմ: Եթե մեր ընկալումներից խոսելն ընդունված չլիներ, հավատա ոչ մի ֆորում իմաստ չէր ունենա: Ի՞նչ ենք անում այստեղ ակումբում. փոխանակվում ենք կարծիքներով:

Կապույտ ընդգտծածը համաձայնվիր զուտ դեմագոգիա էր: Քաղաքականության հանդեպ երգչի վերաբերմունքը չեմ կարծում թե անմիջական կապ ունի նրա ստեղծած արվեստի արժեքի հետ:

Իսկ ես այլ բան չասացի էլ: Կապույտով ընդգծածդ մասում ես գրել եմ միայն այն, ինչ ընդգծել ես կապույտով, իսկ ես գրել եմ «...Մեսչյանին սկսել են անպատվել միայն իր քաղաքական դիրքորոշման կամ դրա բացակայության համար, բայց իրականում այդ մարդկանց հասկանում եմ, թերացել է նա, ով ամենից շատ է խոսում թերանալու անթույլատրելիության մասին», ուշադրություն դարձրու՝ դիմացի բազմակետերին, իսկ հիմա նայի իմ վերի գրառմանը, դու նախադասությունը կեսից ես ընդգծել, կարդա սկբից, մի աղավաղիր ասածս:

Հետո էլ Հախվերդյանի քաղաքական հաստատակամության ու միշտ ժողովրդի դիրքերում կանգնած լինելու մասին էլ լեգենդներ չեն պտտվում:

Այնպիսի տպավորություն է, որ դու ասածներս վերաձևակերպում ես, և իմ ասածով ինձ հետ բանավիճում, ախր ես հենց դա էլ ասում էի:

Կանաչ ընդգծածի պահով կհամաձայնեմ, եթե դիտարկում ենք Հախվերդյանին, որպես հեղինակի, բայց եթե նայենք իբրև կատարողի, պատկերը մեղմ ասած անմխիթար կլինի:

100 տարի հետո հիշվելու է հեղինակը:

Ու Հախվերդյանը ինքն է մեղավոր իր ձայնի այսօրվա վիճակի համար (եթե նրա կենսակերպը հաշվի առնենք):

Թերևս այո:

Մի խոսքով նայած, որ տեսանկյունից նայենք հարցին:
Nothing personal, just a business

Իհարկե, ինքնին պարզ է: Մուն ջան, կարծիքների տարբերությունը ես ընդունում եմ, դրանով է հենց աշխարհը գեղեցիկ: Գիտեմ, որ դու խելացի տղա ես, բայց վերի գրառումդ քո մասին այդ տպավորությունը չթողեց, եթե ծանոթ չլինեի քո գրառումներին, նման հանգամանալից չէի էլ պատասխանի: Թույլ էր, ավելի ուշադիր եղիր:

[Lion]

քո կարծիքն է

Ինձ համար երկուսին համեմատելն անգամ անհիմն է:
Ամեն մեկն ամեն մեկի համար իր տեղն ունի:
Մեսչյանի համերգին ապրածը լրիվ ուրիշ է, Հախվերդյանինը` այլ:

Իրոք, էլի, համեմատել պետք չի - ոնց որ համեմատենք Մերսեդեսն ու BMW-ն...

[Moonwalker]

Ինչպես պարզեցինք՝ գրել եմ իմ կարծիքը, իմ կարծիքի չափը ո՞րն ա:

Հա Շին քո կարծիքն է(ցանկացած պարագայում հարգանքի արժանի), բայց դե զրույցի համար պիտի կոնստրուկիվիզմի մի փոքր մաս թողնես: Հենց ես փորձում եմ ասել, որ դու տվյալ հարցում այդքան էլ արդարացի չես, դու հակադարձում ես թե դա իմ կարծիքն է (էդ հատվածները կարմիրով ընդգծել եմ): Երկուսն էլ մեզ ոչ հորական կողմից են բարեկամ, ոչ մորական, ուստի եկ զուտ ռեալիզմի տեսանկյունից նայենք հարցին:

Հիմքերն իմ անձնական դիտարկումներն են:

Իսկ իմ անձնական դիտարկումները ցույց են տալիս, որ երաժիշտ կատարողական արվեստն ընդունողների ճնշող մեծամասնությունը սիրում է երկուսին էլ, իսկ չսիրողները չեն սիրում ոչ մեկին էլ: Թեև կան նաև քիչ թվով մարդիկ ովքեր չեն սիրում միայն Մեսչյանին կամ միայհն Հախվերդյանին անձնական համակրանքից կամ սկզբունքներից ելնելով: Բայց միանշանակ վիճակագրություն նշել, ես գոնե չէի համաձայնվի:

Խոսքս սուտի խորիմաստության մասին էր, ես այդպես եմ ընկալում, ինչ վերաբերում է հացումներին, հարցումների արդյունքն էլ սուբյեկտիվ կարծիքների օբյեկտիվ քանակությունն է ընդամենը, որոնցից մեկը իմն է:

Չգիտեմ ընկալման անկյունը մեր մոտ երևի շատ տարբեր է, ու երև դրա համար «ստի» պահը լավ չհասկացա:

Հեռուստատեսային և լրագրային հացազրույցներից տպավորություններ հիման վրա եմ ասում: Երբ ես հիացմունքով խոսում եմ իմ սիրած գրողի կամ երգչի կամ կոմպոզիտորի էության մասին, նրանց հետ ևս շփված չեմ լինում, այլ խոսում եմ իմ ընկալման մասին, որի իրավունքը ունեմ: Եթե մեր ընկալումներից խոսելն ընդունված չլիներ, հավատա ոչ մի ֆորում իմաստ չէր ունենա: Ի՞նչ ենք անում այստեղ ակումբում. փոխանակվում ենք կարծիքներով:

Ես էլ Մեսչյանին էլ Հախվերդյանին էլ գիտեմ զուտ ԶԼՄ-ներից ու իմ կարծիքով Մեսչյանը միշտ անկեղծ է ու չի էլ մտածում թե իր խոսքերի մասին ուրիշներն ինչ կարծիքի են (ինչպես և Ռուբենը): Ուղղակի մարդիկ տրամագծորեն տարբեր հայացքներ ունեն կյանքի ընդհանրապես ու նրա ասպեկտների մասնավորապես մասին:

Իսկ ես այլ բան չասացի էլ: Կապույտով ընդգծածդ մասում ես գրել եմ միայն այն, ինչ ընդգծել ես կապույտով, իսկ ես գրել եմ «...Մեսչյանին սկսել են անպատվել միայն իր քաղաքական դիրքորոշման կամ դրա բացակայության համար, բայց իրականում այդ մարդկանց հասկանում եմ, թերացել է նա, ով ամենից շատ է խոսում թերանալու անթույլատրելիության մասին», ուշադրություն դարձրու՝ դիմացի բազմակետերին, իսկ հիմա նայի իմ վերի գրառմանը, դու նախադասությունը կեսից ես ընդգծել, կարդա սկբից, մի աղավաղիր ասածս:
Այնպիսի տպավորություն է, որ դու ասածներս վերաձևակերպում ես, և իմ ասածով ինձ հետ բանավիճում, ախր ես հենց դա էլ ասում էի:

Հայցում եմ ներողամտությունդ, իմ վրիպումն էր. միտքդ ճիշտ չէի հասկացել:

100 տարի հետո հիշվելու է հեղինակը:

Անշուշտ: Բայց էլի եմ ասում ես քո նույն վստահությամբ չեմ կարող խոսել 100 տարի հետոյվա դեպքերի մասին: Օրինակ Բախին ով կարող էր կենդանության օրոք երաժշտական անմահություն կանխատեսել: Քո ասածով կյանքի գեղեցկությունը հենց ապագայի անկանխատեսելիությունում է: Ավելի կհիշվի նա, ում գործելը վեր կլինեն ժամանակի տարբերությունից:

Իհարկե, ինքնին պարզ է: Մուն ջան, կարծիքների տարբերությունը ես ընդունում եմ, դրանով է հենց աշխարհը գեղեցիկ: Գիտեմ, որ դու խելացի տղա ես, բայց վերի գրառումդ քո մասին այդ տպավորությունը չթողեց, եթե ծանոթ չլինեի քո գրառումներին, նման հանգամանալից չէի էլ պատասխանի: Թույլ էր, ավելի ուշադիր եղիր:

Շնորհակալ եմ ըմբռնման ու խորհրդի համար:

[Mephistopheles]

Մեսչյանը, մեղմ ասած համեստությամբ աչքի չի ընկնում… իրա մասին լավ էլ մեծ կարծիք ունի… իշխանավորների քեֆին էլ լավ էլ երգել ա (Սերժի... Մոսկվայում)

… կարող ա և լավ ա երգում, կամ էլ լավ երգեր են, բայց միանվագ են, մի տոնի վրա, դժվար ա երկար լսելը… անվերջ նույն թեման ա շոշափվում… ձեր նշած բոլոր երգիչներն էլ բազմազան են դինամիկ իրենց ստեղծագործական ամբողջության մեջ… նույնիսկ Ձախ Հարութը որի երկրպագուն չեմ (իրա երգերը լսելիս ծիծաղից մեռնում եմ)… նույնը չես ասի Մեսչյանի համար… ինքն իր վաղ շարջանի մի քանի երգերից հետո ոչինչ չարեց ըստ էության…

[Moonwalker]

Մեսչյանը, մեղմ ասած համեստությամբ աչքի չի ընկնում… իրա մասին լավ էլ մեծ կարծիք ունի… իշխանավորների քեֆին էլ լավ էլ երգել ա (Սերժի... Մոսկվայում)

Լավ էլի, բոլորս էլ գիտենք Մեսչյանը խի էր գնացել ու վերջում ինչ եղավ:

Համերգն անցավ շատ լավ, քանի որ նախորդ օրը կատարված մի միջադեպի պատճառով քիչ էր մնում զրկվեինք Մեսչյանին, ինչպես ինքը խոստովանեց` վերջին անգամ Մոսկվայում լսելու վայելքից: Նախորդ օրը ժամանել էր Սերժ Սարգսյանը, և Արարատ Հայաթ ռեստորանում հավաքել էին հայ մեծահարուստներին` Շուշիի վերականգնման համար փող հավաքելու: Մեսչյանին հրավիրել էին ելույթ ունենալու, սակայն նա հայտարարեց որ հոնորարը` 30 000 դոլար , կտրամադրի Շուշիի վերականգնման ֆոնդին, և դրեց մի պայման, ըստ որի ելությը պիտի կայանար միայն անաղմուկ հանդիսատես ապահովելու դեպքում:

Բայց շատախոս բերանները չզսպեցին, և կես ժամ անց Սպիտակները հեռանում են, Բոլորը վաճառվում են,ու Տարօրինակ մարդ արարած երգերին զուգահեռ սեղաններից մեկին, որտեղ նստած էր նաև հյուպատոս Գոմցյանը, սկսեցին բուռն տեմպով կենացներ զարգանալ: Մեսչյանը թողեց կիթառն ու հեռացավ…
Աղբյուրը

… կարող ա և լավ ա երգում, կամ էլ լավ երգեր են, բայց միանվագ են, մի տոնի վրա, դժվար ա երկար լսելը… անվերջ նույն թեման ա շոշափվում… ձեր նշած բոլոր երգիչներն էլ բազմազան են դինամիկ իրենց ստեղծագործական ամբողջության մեջ… նույնիսկ Ձախ Հարութը որի երկրպագուն չեմ (իրա երգերը լսելիս ծիծաղից մեռնում եմ)… նույնը չես ասի Մեսչյանի համար… ինքն իր վաղ շարջանի մի քանի երգերից հետո ոչինչ չարեց ըստ էության…

ինքն իր վաղ շարջանի մի քանի երգերից հետո ոչինչ չարեց ըստ էության…

Միանշանակ համաձայն չեմ, Մեսչյանը ստեղծագործել ու ստեղծագործում է նաև հիմա ու շատերի (նաև իմ կարծիքով) նույն երիտասարդական ոգով (չնայած 60-անց տարիքին): Իր միայն վերջին 2 տարիների երգերը (մենակ «Ահա և վերջ»-ը ասեմ) պակաս արժեքավոր չեն: Կարող եմ համաձայնվել, որ Մեսչյանի երգերը մի քիչ ծանր են ու ոմանց ասելով «դեպրեսիվ», բայց ես կասեի, որ հայերն են շատ թեթև մտածում: Ախր էդ որտեղ ա գրված, որ երգը միայն պիտի զվարճացնի:

[einnA]

… նույնիսկ Ձախ Հարութը որի երկրպագուն չեմ (իրա երգերը լսելիս ծիծաղից մեռնում եմ)… նույնը չես ասի Մեսչյանի համար…

և փառք Աստծո, որ ծիծաղից չեք մեռնում

[Dayana]

ժող, մի հատ թեմայից դուրս բան ասեմ էլի:
Հնարավոր չի՞ իրարից անկախ ու բոլորը միասին ունենալ և՛ Մեսչյան, և՛ Հախվերդյան, և՛ Փամբուկչյան, և չգիտեմ-էլ-ինչյան: