Եթե ամենքս փնտրենք մեր կյանքի նպատակը,ապա կնկատենք,որ այդ բոլոր նպատակներն էլ անիմաստ են,բայց այդպիսի անձնավորություն չկա,որը չցանկանա ապրել ու երջանիկ լինել:Իսկ այդ երջանկության պայմանները հենց մեր կյանքի իմաստն են:
Չգիտեմ գրառումս ավելի ճիշտ կլիներ այստեղ կատարել թե "երջանիք եք արդյոք" թեմայում,,, բայց դե գրեմ..........."Կար մի ժամանակ երբ ես փորձում էի գտնել կյանքի իմաստը,, անընդհատ մտածում էի դրա շուրջ,, փորձում էի հասկանալ ինչու ենք ծնվել,, ինչու ենք ապրում,, և ես դժբախտ էի..........Հիմա ամեն ինչ փոխվել է,, առավոտյան արև է,, գիշերը լուսին,, գրքի թերթերի արանքում էլ աշնանային տերևներ են,,, իսկ մարդիկ միայն անում են այն, որ ինձ երջանկություն են ցանկանում....... հետաքրքիր է,, ես երջանիկ եմ......."
![]()
Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.
Ահա ապրելու միանգամից փ և միանգամայն բավարար պատճառներ => այն մարդը ում սիրում ես, այն մարդը ով քեզ է սիրում և ընտանիքդ : Նրանց համար իսկապես արժի ապրել!
Ընտանիքս կողքս չլիներ, ես արդեն վաղուց չէի լինի...
Нет без правил игры, есть игра по неволе!
Ո՞րն է կյանքի իմաստը կամ՝ մեր ապրելու նպատակը:
Ասեմ, որ Քիքիին հաջողվել է առաջ ընկնել շատերից ու գրանցել հարցը իր անունով, որովհետև շատերի ականջներում է զնգում այս հարցը: Ես ինքս երկա՜ր, շա՜տ երկար եմ մտածել սրա մասին: Ո՞վ ենք մենք, ո՞րն է մեր ապրելու իմաստը, ի՞նչ նպատակ է հետապնդում կյանքը տիեզերական համակարգի մեջ:
Երբեմն մտածում եմ. եթե նույնիսկ աստված ստեղծեց մարդուն ու կյանքը, թող որ այդպես, ապա ինչի՞ համար: Եթե անվերապահորեն էլ հավատամ աստծուն, ապա չեմ կարող հավատալ այն բանին, որ աստված մարդուն ստեղծեց հենց այնպես, պարապությունից ու ձանձրույթից: Կամ՝, անգամ երբ նա տեսավ, որ իր ստեղծածը ,,բարի է՛՛: Չէ, չէ ու կրկին անգամ չէ: Կյանքը իր ստույգ նպատակը ունի, իր գոյության իմաստը: Մենք գուցե և դեռ շատ հեռու ենք կանգնած այդ նպատակն ու իմաստը հասկանալուց, բայց, որ դրանք կան, ես համոզված եմ: Տիեզերքին՝, եթե չասեմ աստծուն կամ այլ գերբնական ուժերի, հաստատ պետք է այն կյանքը, որը մենք ունենք, և որը մեզ թվում է միայն մերը:
Հենց այստեղ, այս հարցը հասկանալու մեջ էլ թաքնված է վերոնշյալ հարցի պատասխանը: Մեզանից յուրաքանչյուրը կարող է մի դյուժին պատճառներ թվել թե կյանքի՝ ընդհանուր առմամբ, և թե իր ապրելու նպատակի վերաբերյալ: Բայց ես դրանց ճիշտ լինելուն այդքան էլ չեմ կարող հավատալ:
Կարող է լինել մարդկանց մի մեծ խումբ, որը կյանքի իմաստը կտեսնի հենց միայն ապրելու ու գոյատևման մեջ, կյանքի հավերժության մեջ: Գոյատևում, որը պայմանավորված չէ ոչ մի այլ գործոնով՝,աշխատանք, ստեղծագործություն, արարում և այլն:
Մեկ այլ խումբ այդ իմաստը տեսնելու է աշխատանքի և արարման մեջ: Մի մասը կյանքը անիմաստ է համարելու առանց բարության ու լավության, առանց մարդկային բարձր բարոյական նորմերի հարաբերության և այլն...
Նույն կերպ կարող են բազմազան լինել այն նպատակները, որոնց համար մարդիք հարկ են համարում ապրել, կամ շարունակել ապրել:
Մի մասը ունի նպատակ կյանքը ավելի գեղեցիկ դարձնելու, և դրան է նվիրում իր ողջ հնարավորությունները: Մյուսը կարող է այդ նպատակը տեսնել սիրո ու ընտանիքի մեջ, հարազատության մեջ, ազգության ու պետության մեջ:
Բայց ինչպիսի նպատակներ էլ մենք ունենանք, այն չի կարող դուրս լինել այն հատուկ շրջանակից, որի մեջ գտնվում է մարդկային կյանքը, որպես տիեզերական բջիջ: Այսինքն մենք ձգտում, մտածում ու ապրում ենք միմյայն այն բանի համար, որի համար ստեղծել է մեզ աստված կամ... Եվ մեր կյանքի թե իմաստը և թե նպատակը, անկախ մեր ցանկությունից, ենթագիտակցաբար համնկնում է այն գլխավոր նպատակի հետ, որի համար ստեղծված է մարդը և մարդկությունը:
Կներեք պատասխանի համար, ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչու՞ սկսեցի ,,փիլիսոփայել՛՛...
Հարգանքներով՝ Կիլա...
Վերջին խմբագրող՝ KiLa: 23.12.2010, 18:30:
Թևում է այլուր ,,էժանագինը”,
Շատ թանկ է սակայն նրա հագինը,
Գրավում է նա ամեն մի անկյուն
Հաշվի չառնելով ոչ արյուն ոչ գույն...
E-la Via (23.12.2010), Gayl (23.12.2010), Mark Pauler (10.01.2011), Sambitbaba (24.12.2010), ՆանՍ (24.01.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ