Շին ջան, շատ լավ թեմա ես բացել, բայց վախենամ՝ բուռն ու կարճ կյանք ունենա: Ինչևէ, կարող եմ կիսվել իմ պատմությունով, եթե քեզ հետաքրքրում է:
Ակումբի բացման առաջին օրվանից մինչև 2008 թվի սկզբերը, լավ, արի սիմվոլիկ վերցնենք Ակումբի ծննդյան երկու տարին՝ մարտի 17-ը, ինձ համար եղել է կյանքիս անբաժան մասնիկը: Իմ ամենամտերիմ ընկերները եղել են Ակումբից: Ինչե˜ր ենք անցկացրել միասին... ԲԱՅՑ... Դրա հետ մեկտեղ այդ երկու տարին իմ կյանքի ամենամեծ սխալն է եղել: Չեմ ուզում մանրամասնել, բայց կարող եմ ասել, որ հա՛, ակումբն ինձ փոխել էր: Անտանելի ներվային էի դարձել, ամեն ստից բանից վիրավորվող, պահանջկոտ, հիստերիկ: Եկեք չխորանանք, թե ով կամ ովքեր էին մեղավոր: Իսկ երբ 2008-ի մարտից թողեցի Ակումբը, սկսեցի կամաց-կամաց զգալ, թե ինչպես է կյանքս վերադառնում, նորմալ մարդ եմ դառնում: Հետո, երբ սկսեցի ժամանակ առ ժամանակ վերադառնալ, արդեն Ակումբը նույնը չէր ինձ համար: Նայում էի հեռվից, որպես օտար մի երևույթի: Չգիտես ինչու, կարծում էի, թե այդպես սխալ է, ու ենթագիտակցաբար փորձում էի վերականգնել Ակումբի նախկին ստատուսն ինձ համար: Հիմա, երբ Ակումբը սրտիս մոտիկ չեմ ընդունում, երբ լիքը ուրիշ նույնիսկ ավելի մտերիմ ընկերներ ունեմ Ակումբից դուրս, հասկանում եմ, որ այսպես շատ ավելի ճիշտ է: Եթե վերադառնանք վիրտուալ տարածք... Գիտես, այն ժամանակ ինձ շատ էին մեղադրում, որ կծողական գրառումներ եմ անում: Էլի շատ բաներում էին մեղադրում, ու ես ահավոր նեղվում էի: Հիմա ոչ ոք ոչինչ չի ասում: Չգիտեմ՝ ինչու նման «պատվի» չեմ արժանանում, բայց համոզված եմ, որ եթե նույնիսկ ասեն, ծանր չեմ տանի. Ակումբն իմ կյանքում հարյուրերորդական տեղ է գրավում (չհաշված այն մի քանի սիրելի ընկերներիս, որոնք շատ ավելի կարևոր են ինձ համար): Մի խոսքով, ամենաճիշտը դիստանցիան է: Էդպես ոչ ոք ոչ ոքից չի նեղանում:
Մեջբերել
Էջանիշներ