Ինքնակիզումի անլույս գիշերում նստած ես մենակ:
Ծիածանագույն հույսերդ՝ հիվանդ թռչունների պես,
Երկնի լազուրում աղեղներ գծած՝ ետ վերադարձան
Անտերուչ թողած հոգուդ վանդակը՝ գլխիկոր ու հեզ:
Փողոցով անցնող անծանոթ զույգը, կամ հեռախոսի
Ձայնը հեռավոր սրտիդ վրայով հուշ են գլորում.
Թեկուզ փակվել եմ խխունջի նման, քեզնից մեկուսի,
Գիտե'մ, անգի'նս, որ ամեն պահի... ինձ ես որոնում:
Մեջբերել
Էջանիշներ