Հաջորդ առավոտը ոչինչով չէր տարբերվում նախորդներից: Ճաշարանից հետո առանց շտապելու վերադարձավ իր խուցը, փորձեց մտքերն իմի բերել և հերթականությամբ դասավորել իրադարձություննրը…մի բայն այն չէր…ինչը? Երբ էր վերջին անգամ հանդիպել Շմիդին? չէր կարողանում հիշել…Բանտապահը տեղեկացրեց այցելուի մասին…
Սեղանի մոտ քննիչն ինչ որ թղթերն էր փորփրում.
_Բարև,
_Բարև,
_Ինչպես եք?
_Նորություն կա?
_Դե ,առանձնապես ոչինչ,
_Ոչ մի տեղեկություն?
_Չէ,իսկ դուք որևէ նոր բան հիշել եք?
_Փորձում եմ,բայց չի ստացվում,-մի պահ լռություն տիրեց,հետո Սամվելը ավելացրեց,-գիտեք ամեն կերպ փորձում եմ հիշել, թե որտեղ եմ նրան վերջին անգամ տեսել, բայց չի ստացվում…,-չգիտես ինչու քննիչի դեմքն այլայլվեց,այնուհետև սեղմեց Սամվելի ձեռքը …Երկար ժամանակ հայացքը չէր հեռացնում նրանից, այնքան մինչև Սամվելը, ոտքի կանգնեց և սկսեց պտտվել սենյակում…
Քննիչը բացեց տետրը և շարունակեց նախորդ օրվա հարցաքննությունը:Այս անգամ այն ավելի մտերմիկ էր :Հաճույքով էր Սամվելը հետևում նրա դիմախաղին :Յուրահատուկ հանգստություն կար նրա դեմքին,այնպիսին, որ ստիպում էր վստահել նրան:
_Ուրեմն չեք հիշում ,երբ եք վերջին հանդիպել?
_Ոչ մի կերպ չի ստացվում,ասես հիշողությունիցս մի կադր ջնջված լինի,
_Փաստն այն է,որ վերջին անգամ նրան ձեզ հետ են տեսել,իսկ դա արդեն լավ չէ,-Սամվելը ոչինչ չասաց:Քննիչը հավաքեց տետրերը ,դրեց պայուսակի մեջ և մոտեցավ Սամվելին,կրկին սեղմեց ձեռքը,-ես ամեն ինչ կանեմ ձեզ օգնելու համար,_ հոսանքի տաք ալիքները Սամվելին ստիպեցին սթափվել,չգիտես ինչու ձեռքն արագ հետ քաշեց:,_Կհանդիպենք,_ասաց քննիչը և դուրս եկավ…Դուրս գալիս մի հայացք ուղղեց դեպի Սամվելը, երբեք նա իրեն այդքան անհարմար չէր զգացել,ականջին դեռ հասնում էին բարձրակրունկների համաչափ ձայները…
Դուրս գալով հաստատությունից' քննիչը հանեց բջջայինը.
_Ալո…ոչինչ չի հիշում ,դեռ ժամանակ ունենք…
Մեջբերել
Էջանիշներ