Քաղաքական քննարկումներ՝ թեմայից դուրս

[Բիձա]

Պատմում են ականատեսները, որոնց պատմությունները զետեղված են Facebook-ում

Սիոն Աբաջյանի պատմությունը. «Մի մեծ ամբոխ էր հավաքվել Մեսքենեում: Մեր հոծ ամբոխը միայն 2 ոստիկան էր հսկում: Միայն երկու: Արդյոք չկա՞ր մի տղամարդ մեր մեջ, որ կարողանար դրանց սպանել: Մենք գնում էինք մեռնելու, ինչո՞ւ էինք մենք այդքան հնազանդորեն ենթարկվում այդ 2 ոստիկանին...»: http://www.aravot.am/am/articles/politics/0/view/all

Չէ, հորոխպեր ջան, չկար: Էն վախտ էլ, հիմա էլ չկա:
Էդ հիմա է պարզ, որ էն վախտ գնում էինք մեռնելու:
Թե էսօր ուր ենք գնում, մի 95 տարի հետո պարզ կլինի:

[Բիձա]

նյութը դրել եմ ղրղզների բաժնում

[Վիշապ]

Վիշապ ջան ես ունեմ մի-երկու հարց
1-ին -« դավթաշեն » -ին արդեն « Ծիր կաթին » են ասում :
2-րդ Ես էտ պահի վատությունը չեմ հասկանում , եթե մարդը կարողանում է գնալ փող աշղատել և այնքան , որ կարողանա Հայաստանում գտնվող անհատներին կամ հիմնադրամներին մի բան ուղարկել , դրա վատը վորն է , եթե տունը սոված նստեր արթյոք ավելի լավ կլիներ :
Իմ կարծիքով սրա համար մտահոգվել հարկավոր չի ընդհակառակը մի բան էլ օգուտ է , որովհետև փող է մտնում Հայաստան և այդ փողը նպաստում է ընդհանուր կենսամակարդակի բարելավմանը , իսկ ահա այն փաստը , որ անշարժ գույքի գործակալները ջանասիրաբար Հայաստանի անշարժ գույքը վաճառում են օտարներին , սա իսկական մտահոգության առիթ է , որովհետև մի օր կարող է Հայերը դառնան փոքրամասնություն Հայաստանի մեջ , Քանի որ այդ ազգերը կատվի պես բազմանում են :

Ուրեմն առաջինը կետը հեսա Անդրոմեդա միգամածություն էլ կարող է դառնալ:
Երկրորդ. Փող աշխատել կարողանալը ընտիր բան է, հայերս դրա վարպետն ենք: Վատն այն էլ, որ նման ձևով փող աշխատելուց Հայաստանը իրականում չի զարգանում, այլ ընդհամենը գոյատևում է: Մարդկանց կյանքի որակն էլ ընկնում է, մասնավորապես կանանց կյանքի որակը շատ ավելի բարձր է լինում, երբ իրենց ամուսինները իրենց հետ են ապրում, ոչ թե խոպաններում: Դա հարցի շատ փոքրիկ մասն է դեռ միայն:

[Ձայնալար]

ՄԵԶ ՊԵՏՔ Է ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ

ՀՀ ԱԺ Ժառանգություն խմբակցության անդամ Զարուհի Փոստանջյանի հայտարարությունը ապրիլի 2010 թվականի ապրիլի 27-ի նիստում

“…Հայաստանում … ով կփորձի նման միտք փայփայել իր մտքում` ընդամենը խորհուրդ չեմ տալիս: Օրորոցում անմիջապես կպատժվի, եթե փորձի հեղափոխական ճանապարհով փորձել ինչ-որ բան փոխել: Ինքս դա չեմ ընդունում, իսկ ներքին գործերի նախարարը միջանկյալ մասում չի կարող հայտնվել, կամ-կամ”: Օրերս հնչած այս խոսքերի հեղինակը Հայաստանի Հանրապետության ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանն է:

Այս բառերից նույնպես ակնհայտ է, որ ոստիկանության բարձրաստիճան պաշտոնյաներն իրենց պատկերացումներով և գործունեությամբ ներկայացնում են բռնապետական իշխանավորների և կարգերի շահերը: Նրանք չեն ժխտում, որ առաջին հերթին կոչված են պաշտպանելու հանիրավի ռեժիմը, և դա կատարում են և հետայսու ևս իրականացնելու են ամեն գնով` կանգ չառնելով անգամ մարդկային կյանքեր զոհաբերելու առաջ: Մենք ոչ միայն ականատեսն ենք ՀՀ ոստիկանապետի կողմից բռնության հրապարակային կոչերի, այլ նաև ականատեսն ենք, թե ինչպես են ոստիկանության աշխատակիցները հարձակվում խաղաղ ցուցարարների վրա, նաև պարբերաբար տեսնում և լսում ենք ոստիկանության կողմից` թե փողոցում և թե ոստիկանական բաժանմունքներում քաղաքացիներին խոշտանգելու կամ սպանելու փաստերի մասին: Եվ այս բոլոր հանցագործությունները մնում են անպատիժ:

Դեռևս ինքն իրեն ներքին գործերի նախարար պատկերացնող Ալիկ Սարգսյանը, կարծում եմ, ՀՀ ոստիկանապետի պաշտոնը զբաղեցնելիս լավ կլիներ ուսումնասիրեր ՀՀ Սահմանադրությունը, միջազգային իրավական ակտերը, որոնց միացել ենք մենք: Եվ կարդար մեր ժողովրդի պատմության փառահեղ էջերը, որոնց հեղափոխականության շնորհիվ այսօր մենք ապրում ենք մեր Հայրենիքի մի մասում` որպես Հայաստանի և Արցախի Հանրապետությունների քաղաքացիներ: Հեղափոխություն անելը մեր իրավունքն է, ընդվզելը մեր իրավունքն է, բողոքելը մեր իրավունքն է, անօրինական իշխանություններից ազատվելը նույնպես մեր իրավունքն է: Ձեր կողմից տարածվող բռնության կոչերը մեզ չեն վախեցնում: Մենք հեղափոխական սերունդ ենք: Մեր համար անընդունելի են բռնություն կազմակերպող և իրականացնող ներքին գործերի նախարարները, որոնցից մեկն էլ Թալեաթն էր:

Մեզ այսօր անհրաժեշտ են հեղափոխական լուծումներ: Թե հեղափոխություն անելը ոստիկանապետը կամ այլ պաշտոնյաներ ինչպես կբնութագրեն, դա իրենց խնդիրն է: Մենք չենք պատրաստվում ապրել և հանդուրժել հետամնաց այս կարգերը: Մեզ անհրաժեշտ է հեղափոխություն: Օրհասական անհրաժեշտություն է հասարակական կյանքի արմատական փոփոխությունը, որը կվերացնի ներկայիս հասարակակկան-քաղաքական կարգը և կհիմնադրի Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությամբ ամրագրված ժողովրդին պատկանող իշխանություն:

http://lragir.am/armsrc/country34357.html

[Բիձա]

ՄԵԶ ՊԵՏՔ Է ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ

ՀՀ ԱԺ Ժառանգություն խմբակցության անդամ Զարուհի Փոստանջյանի հայտարարությունը ապրիլի 2010 թվականի ապրիլի 27-ի նիստում

“…Հայաստանում … ով կփորձի նման միտք փայփայել իր մտքում` ընդամենը խորհուրդ չեմ տալիս: Օրորոցում անմիջապես կպատժվի, եթե փորձի հեղափոխական ճանապարհով փորձել ինչ-որ բան փոխել: Ինքս դա չեմ ընդունում, իսկ ներքին գործերի նախարարը միջանկյալ մասում չի կարող հայտնվել, կամ-կամ”: Օրերս հնչած այս խոսքերի հեղինակը Հայաստանի Հանրապետության ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանն է:

Այս բառերից նույնպես ակնհայտ է, որ ոստիկանության բարձրաստիճան պաշտոնյաներն իրենց պատկերացումներով և գործունեությամբ ներկայացնում են բռնապետական իշխանավորների և կարգերի շահերը: Նրանք չեն ժխտում, որ առաջին հերթին կոչված են պաշտպանելու հանիրավի ռեժիմը, և դա կատարում են և հետայսու ևս իրականացնելու են ամեն գնով` կանգ չառնելով անգամ մարդկային կյանքեր զոհաբերելու առաջ: Մենք ոչ միայն ականատեսն ենք ՀՀ ոստիկանապետի կողմից բռնության հրապարակային կոչերի, այլ նաև ականատեսն ենք, թե ինչպես են ոստիկանության աշխատակիցները հարձակվում խաղաղ ցուցարարների վրա, նաև պարբերաբար տեսնում և լսում ենք ոստիկանության կողմից` թե փողոցում և թե ոստիկանական բաժանմունքներում քաղաքացիներին խոշտանգելու կամ սպանելու փաստերի մասին: Եվ այս բոլոր հանցագործությունները մնում են անպատիժ:

Դեռևս ինքն իրեն ներքին գործերի նախարար պատկերացնող Ալիկ Սարգսյանը, կարծում եմ, ՀՀ ոստիկանապետի պաշտոնը զբաղեցնելիս լավ կլիներ ուսումնասիրեր ՀՀ Սահմանադրությունը, միջազգային իրավական ակտերը, որոնց միացել ենք մենք: Եվ կարդար մեր ժողովրդի պատմության փառահեղ էջերը, որոնց հեղափոխականության շնորհիվ այսօր մենք ապրում ենք մեր Հայրենիքի մի մասում` որպես Հայաստանի և Արցախի Հանրապետությունների քաղաքացիներ: Հեղափոխություն անելը մեր իրավունքն է, ընդվզելը մեր իրավունքն է, բողոքելը մեր իրավունքն է, անօրինական իշխանություններից ազատվելը նույնպես մեր իրավունքն է: Ձեր կողմից տարածվող բռնության կոչերը մեզ չեն վախեցնում: Մենք հեղափոխական սերունդ ենք: Մեր համար անընդունելի են բռնություն կազմակերպող և իրականացնող ներքին գործերի նախարարները, որոնցից մեկն էլ Թալեաթն էր:

Մեզ այսօր անհրաժեշտ են հեղափոխական լուծումներ: Թե հեղափոխություն անելը ոստիկանապետը կամ այլ պաշտոնյաներ ինչպես կբնութագրեն, դա իրենց խնդիրն է: Մենք չենք պատրաստվում ապրել և հանդուրժել հետամնաց այս կարգերը: Մեզ անհրաժեշտ է հեղափոխություն: Օրհասական անհրաժեշտություն է հասարակական կյանքի արմատական փոփոխությունը, որը կվերացնի ներկայիս հասարակակկան-քաղաքական կարգը և կհիմնադրի Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությամբ ամրագրված ժողովրդին պատկանող իշխանություն:

http://lragir.am/armsrc/country34357.html

Շնորհակալություն են հայտնել՝ Chuk (Այսօր), Rammer (Այսօր), Վիշապ (Այսօր)
Ես էլ եմ միանում:

Փաստորեն կայքում արդեն մինի հեղափոխություն է, խաբար չենք:
Մեֆ, Տրիբուն, ուր եք՞: Արեք դուք էլ միացեք-տժժցնենք:

[Բիձա]

ԱՊՐԻԼԻ 6-ի ՀԱՆՐԱՀԱՎԱՔԻ ԱՌԻԹՈՎ
ՀԱԿ-ի կազմակերպած վերջին հանրահավաքի մասին անընդհատ ուզում եմ գրեմ, բայց անընդհատ էլ հետաձգում եմ: Որովհետեւ գիտեմ` շատերին, որոնց սովորաբար ուրախացրել եմ իմ տեքստերով, հիմա տխրացնելու եմ: Բայց եթե չգրեմ` ես ինքս տխրությունից կմեռնեմ:

Ապրիլի 6-ի հանրահավաքը սկզբում ոնց որ թե սովորական էր, հետո դարձավ անսովոր: Մատենադարանի հարթակում «Ազատություն քաղբանտարկյալներին» շատ էին գոռացել, բայց որ նիգերիացին գար ու աֆրիկյան ինքնամոռացությամբ անգլերեն գոռար` Freedom, հետո նույն ինքնամոռացությամբ հայերեն գոռար` Ազատություն, դեռ ոչ մի անգամ չէր եղել: Բայց էդ սկիզբն էր ընդամենը: Նոբելյան մրցանակակիր Շիրին Էբադին խոսեց, պաղեստինցի իրավապաշտպանը խոսեց, ֆրանսիացի իրավապաշտպանը խոսեց, FIDH-ի տիկին նախագահը խոսեց: Բոլորը ոգեւորվեցին: Լավ, բոլորի անունից չխոսեմ, բայց իմ կողքին գտնվողները, մանավանդ երիտասարդները, շաաատ ոգեւորվեցին` էդ հաստատ: Բայց ես քիչ կլինի ասել թե չէի կարողանում ոգեւորվել, ես տխուր էի: Իսկ վերջում, երբ որ Լեւոնը խոսեց, իմ տխրությունը դարձավ ուղղակի անտանելի: «Եթե մինչեւ վերջերս տարբեր երկրների կամ միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցիչները Հայաստանի կապակցությամբ խուսափում էին քաղբանտարկյալ տերմինից…, ապա այժմ ուղղակի ու միանշանակորեն արտասանում են այդ տերմինը։ Անշուշտ, սա մի կողմից Հայ ազգային կոնգրեսի եւ հանձինս ձեզ մեր ողջ ժողովրդի համառ ու հետեւողական պայքարի արդյունքն է, իսկ մյուս կողմից Սերժ Սարգսյանին ուղղված նախազգուշացում՝ հայ–թուրքական հարաբերությունների եւ Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցերում վերջինիս հնարավոր տատանումներն ու խուսանավումները կանխելու նպատակով»:

Վերեւի մեջբերման մեջ նշված «համառ ու հետեւողական պայքարին» ես էլ եմ մի քիչ մասնակցել: Հենց սկզբից եմ մասնակցել` երբ որ դեռ մարդիկ չէին զոհվել, երբ որ դեռ քաղբանտարկյալները չկային, մադրիդյան սկզբունքներն էլ երեւի կային արդեն, բայց ուշադրության կենտրոնում չէին: 2008 թվականի նախագահական ընտրությունների ժամանակ, Սերժ Սարգսյան-Լեւոն Տեր-Պետրոսյան այլընտրանքային զույգից ես ընտրել եմ երկրորդին: Ինչո՞ւ եմ ընտրել: Որովհետեւ Տեր-Պետրոսյանը տվեց համակարգային փոփոխությունների խոստում եւ կարողացավ ստեղծել դրա համար անհրաժեշտ ամենակարեւոր գործոնը` ակտիվ հասարակություն: Բայց ապրիլի 6-ի հանրահավաքը վերջնականորեն ու միանշանակ ցույց տվեց, որ մարտի 1-ից հետո ստեղծված Հայ ազգային կոնգրեսը հասարակության ակտիվությունն ուղղորդում ա լրիվ ուրիշ ուղղությամբ` ծառայացնելով Ղարաբաղի հարցը ինչքան հնարավոր ա արագ լուծելու նպատակին:

ՀԱԿ-ի հռչակագիրը հանդիսավոր կարդացվել ա 2008 թվականի օգոստոսի 1-ի հանրահավաքում` բազմահազար մարդկանց ներկայությամբ: Դրանում նշված ա սահմանադրական կարգի հաստատումը` որպես Կոնգրեսի մեջ մտնող ուժերին միավորող հիմնական նպատակ: Հռչակագրում թվարկված են նաեւ հինգ ուրիշ խնդիրներ, որոնց ուղղությամբ պետք ա աշխատի Կոնգրեսը: Ղարաբաղի հարցի մասին ոչ մի խոսք չկա: Ուրեմն ինչի՞ վրա հենվելով ա Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը ապրիլի 6-ի հանրահավաքում որպես ԴՐԱԿԱՆ արդյունք նշում էն հանգամանքը, թե «Կոնգրեսի եւ մեր ողջ ժողովրդի համառ ու հետեւողական պայքարի արդյունքում» տարբեր երկրներ էսօր հաջողությամբ ճնշում են Սերժ Սարգսյանին, թույլ չեն տալիս Ղարաբաղի հարցում խուսանավել, այսինքն թե` պարտադրում են զիջել: Որպես համաժողովրդական շարժման մասնակից, հետո նաեւ Հայ ազգային կոնգրեսի անդամ, ես մանդատ չեմ տվել Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին` իմ պայքարը ծառայացնելու Ղարաբաղի հարցը շուտափույթ լուծելու խնդրին: Ոչ մեկը առաջին նախագահին նման մանդատ չի տվել:

Եթե Տեր-Պետրոսյանը ավազակապետությունը կազմաքանդելու կարգախոսից ուզում ա հրաժարվել եւ վերադառնալ ավելի հին` «մինչեւ Ղարաբաղի հարցը չլուծվի, Հայաստանում ոչինչ չի փոխվի» հայտնի կարգախոսին, ուրեմն թող դրա մասին հստակ հայտարարի, որ ՀԱԿ-ն էդ փոփոխությունը քննարկի, ՀԱԿ-ի համակիրներն էլ կողմնորոշվեն: Բայց էդ դեպքում բնական հարց կառաջանա` եթե առանց Ղարաբաղի հարցի լուծման Հայաստանը հնարավոր չի փոխել, ուրեմն ի՞նչ տրամաբանության վրա էր հենված ավազակապետությունը կազմաքանդելու խոստումը: Թե՞` բան էր, ասեցինք, հիմա էլ մոռանանք: Իսկ ես չեմ ուզում ոչինչ մոռանալ:

Իմ տրամաբանությունն ինձ հստակ ասում ա, որ նախ պետք ա Հայաստանում ուղղել վիճակը, հետո նոր` արդեն ուժեղի դիրքերից, լուծել Ղարաբաղի հարցը: Էսօր Հայաստանի դիրքերը շատ թույլ են, նույնիսկ ավելի թույլ են, քան 2007-ին` համաժողովրդական շարժումից առաջ: Ես շարժմանը միացել եմ, որ ունենամ ավելի ազատ ու ավելի ուժեղ Հայաստան: Բայց քանի որ շարժումը, իրա առաջ դրած նպատակներին չհասած, կեսից կասեցվեց, էսօր մենք ի՞նչ ունենք. զոհեր, քաղբանտարկյալներ, ոչ լեգիտիմ նախագահ, Ղարաբաղի հարցում առավելագույնի հասած արտաքին ճնշումներ: Պարզ ասած` մենք ունենք ավելի անազատ ու ավելի թույլ Հայաստան, քան շարժումը սկսելուց առաջ էր: 2008-ի աշնանը, երբ որ մարտի 1-ից հետո նոր թափով բարձրացող շարժումը հանկարծ, աշխարհաքաղաքական զարգացումները պատճառ բռնելով, վերեւից սկսեցին կասեցնել, ես ինձանից կախված ամեն ինչ արեցի` էդ կասեցումը թույլ չտալու համար:

Բանավոր զրույցներում շատերն էին իմ գրածների հետ համաձայն, բայց շարժման առաջնորդին բացահայտ հակաճառել համարձակվեցին հատուկենտ մարդիկ: Մյուսները գերադասեցին ձայն չհանել ու լուռ նայել, թե ոնց ա Հայ ազգային կոնգրեսի նոր մարտավարությունը դառնում սպասելը: Բայց ինչի՞ն ենք մենք սպասում: Մենք սպասում ենք աղետի: Էդ աղետը երեք հիմնական բաղադրիչ ունի: Առաջին երկու բաղադրիչները մոտեցող տնտեսական կոլապսն ու իշխանության ներսում առաջացած ճաքերն են, որոնց մասին խոսվում ա անխտիր բոլոր հանրահավաքներում: Իսկ երրորդ ու հիմնական բաղադրիչը էն ա, ինչը Տեր-Պետրոսյանը ապրիլի 6-ի ելույթում ձեւակերպեց որպես «Ղարաբաղի խնդրի աղետալի հանգուցալուծման վերահաս իրողություն»: Մի քիչ անհասկանալի ա իհարկե, թե ոնց դեռ չկատարված բանը կարելի ա անվանել «իրողություն», բայց սպասման ընդհանուր տրամաբանությունը շատ պարզ ա. երբ որ Ղարաբաղում աղետ լինի, մնացած երկու բաղադրիչները կգումարվեն դրան, եւ իշխանությունը ներսից կպայթի: Էն ժամանակ էլ հենց ժողովրդին ոտքի հանելով` «մենք կհաղթենք»: Բայց Ղարաբաղը կորցնելու եւ Հայաստանի տնտեսական կոլապսի գնով ձեռք բերված «մենք հաղթեցինք»-ը չի լինի հաղթանակ, այլ կլինի պարտություն, ու էն «մենքը», որը դրան հաղթանակ կասի, կլինի մարգինալ մի հատ «մենք»:

Փետրվարյան պայծառ օրերին հանրային հեռուստատեսության քարոզչամեքենան զրպարտում էր Ազատության հրապարակում հավաքվածներիս` մեզ անվանելով չարացածներ: Բայց ով փետրվարին եղել ա Ազատության հրապարակում, գիտի, որ օդի մեջ ոչ թե չարությունն էր իշխողը, այլ երջանկության զգացողությունը: Բոլորն իրանց զգում էին ազատ, ուժեղ ու երջանիկ: Ես շատերից եմ լսել, թե էդ փետրվարյան օրերը երազ էին, էլ չեն կրկնվի: Ապրիլի 6-ի հանրահավաքի երեկոյան ծանոթներիցս մեկը, ոգեւորության արցունքները հազիվ զսպելով, ասեց` «ոնց որ փետրվարը լինի»: Երջանկությունը պայծառ բան ա, ու եթե խոսքը վերաբերեր անձնական ոլորտին, ես ինձ իրավունք չէի վերապահի մեղադրել մարդուն, որն ուզում ա երջանիկ լինել` խաբկանքի գնով: Բայց տվյալ դեպքում խոսքը վերաբերում ա ինքնախաբեության էն տեսակին, որը հանրային բնույթ ունի, այսինքն կարող ա հանգեցնել հանրային աղետի:

Երբ որ ապրիլի 6-ի երեկոյան նիգերիացի Իբուցբուկբու Օբաբուենի Էզակիեն բարձրացավ Մատենադարանի հարթակ, տեսավ իրան նայող բազմահազար աչքերն ու ոգեւորվեց, իրա ոգեւորությունն անկեղծ էր ու սիրուն: Ինքը զուտ պատահականորեն էր հայտվել Երեւանում, կոնֆերանսի էր եկել անծանոթ մի երկիր ու հանդիպել էր «հրաշքի»` հազարավոր անծանոթներ գոռում էին իրան ծանոթ ու հարազատ կարգախոսներ: Ու գտնվեցին իմ ծանոթների մեջ մարդիկ, որոնք միջազգային իրավապաշտպանների հայտնվելը Մատենադարանի հարթակում համարեցին հաղթանակ, համարեցին, որ 2008-ի շարժումը վերջապես միջազգային ճանաչում ա ստանում: Էս տրամաբանությամբ` ինչքան անազատ լինի Հայաստանը, էնքան մեծ կլինի շարժման միջազգային ճանաչումը: Բայց չէ՞ որ շարժման նպատակը միջազգային ճանաչումը չէր, այլ Հայաստանն ավելի ազատ եւ ուժեղ դարձնելը: 2008-ի շարժման նպատակը նաեւ քաղբանտարկյալների ազատումը չէր, ոմանք ոնց որ թե արդեն մոռացել են, որ քաղբանտարկյալները շարժման արդյունքում հայտնվեցին բանտում: Եթե նիգերիացու ելույթի, Շիրին Էբադիի բանտային այցելությունների կամ Սերժ Սարգսյանի հետ FIDH-ի տնօրենի հանդիպման շնորհիվ բոլոր քաղբանտարկյալները վաղը ազատվեն (չնայած դրա նշանները ինչ-որ չկան), դա չի նշանակի, թե շարժումը մոտենում ա իրա առաջ դրած նպատակների իրագործմանը:

Ես չգիտեմ` ճշգրիտ քանի՞ հայաստանցի կար 2008-ի փետրվարին Ազատության հրապարակում` 200 հազա՞ր, ավելի քի՞չ, թե ավելի շատ: Ես հաստատ գիտեմ ուրիշ բան` ուրախությունը, որ բոլորով ապրում էինք էդ օրերին, խաբկանք չէր: Մենք տեսնում էինք, որ ազատություն ուզող մարդիկ շատ են, որ ազատ Հայաստանը հնարավոր ա, եւ ուրախությունը դրանից էր գալիս: Ազատ Հայաստանը էսօր էլ ա հնարավոր, ուղղակի պետք ա վերջ տալ ինքնախաբեությանը եւ ինչքան էլ դառը լինի` խոստովանել, որ շարժմանը փոխարինելու եկած Հայ ազգային կոնգրեսը շարժման մասնակիցների ակտիվությունը պատանդ վերցրեց ու տարավ դեպի փակուղի:

Ուրեմն պետք ա ստեղծել նոր շարժում: Եւ ամենակարեւորը` շարժման առջեւից պետք ա գնան էն տեսակ մարդիկ, որոնք տեր կկանգնեն իրանց տված խոստումներին, իսկ կատարել չկարողանալու դեպքում` կընդունեն իրանց սխալն ու կհեռանան:

ՄԱՐԻՆԵ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
http://www.lragir.am/armsrc/comments34392.html

Մտքեր են էլի: Մեկի համար խիստ կարևոր, մյուսի համար հավայի:
Էս կնիկը մի ժամանակ դոստուպ ուներ "հայկական ժամանակ" : Հիմա, ոնց հասկանում եմ, -հըը:
Իշխանություն-ընդիմություն-ընդիմության ընդիմություն- իրար քննադատող երեք բաղադրիչները քաղաքական առողջության նշան են: Հուսանք, որ առաջին երկուսը չեն միավորվի ու խեղդեն երրորդին:

[Chuk]

Էս կնիկը մի ժամանակ դոստուպ ուներ "հայկական ժամանակ" : Հիմա, ոնց հասկանում եմ, -հըը:

Որքան որ ինձ է հայտնի, Մարինե Պետրոսյանը երբ ուզի «Հայկական Ժամանակ»-ում կտպվի, բայց ինչ-որ պահից սկսած, երբ հավատը կորցրել է, այլևս չի ուզում:
Ինչ վերաբերվում է էս հոդվածին, կան արժեքավոր մտքեր էլ, բայց ընդհանուր առավել էմոցիոնալ, այլ ոչ թե տրամաբանված-փաստարկված հարթությունում է, ու չնայած սրան շարունակում եմ միշտ էլ իրան հետաքրքրությամբ ընթերցել (թեև ինչպես նախկինում ասել եմ, իմ սուբյեկտիվ կարծիքով իր մոտ ինչ-որ շրջանից սկսած լճացում է գնացել):

Մարինեն վաղուց է երազում նոր շարժման մասին, բայց նա չունի այդ շարժման որևէ իրական հիմնավորում, չունի հայեցակարգ:

[Վիշապ]

Մարինե Պետրոսյանն էլ ջոկեց, որ ՀԱԿ–ը Լևոնի ջրերն ընկած յուղ է վառում։ Ոչինչ, ուշ լինի, նուշ լինի Լևոնը իրականում աբիժնիկությունից կուրացած պարզապես երազում է, որ միջազգայինները հրապարակավ Սերժին մի հատ էն բանից անեն, հետո Սերժը հրապարակավ, մանթրաժից մեռնելով կապիտուլյացիայի պայմանագիր ստորագրի, նոր էդ ժամանակ Լևոնը կհրճվի ու ուրախությունից վայթեմ ինֆարկտ էլ ստանա։ Ջհանդամ թե մի ժողովուրդ էշ էշ չի կերել իր կտերը ու հիմա էլ վարի չի գնում։ Էս ամենի մեջ էնքան դիշովկայություն կա, որ էլ չասած։
Ինչևէ, նման է, որ (այսինքն ես շատ եմ ուզում, որ այդպես լինի, wishful thinking) մանրից մեր ամենահասարակ բայց գաղափարներ քննարկելու ունակ հասարակությունը կկոնսոլիդացվի ոչ թե ինչ–որ առաջնորդի շուրջ, այլ գաղափարների և ծրագրերի շուրջ, և այդ ծրագրրերն ու գաղափարները կլինեն հենց ազգային ծրագրեր–գաղափարներ՝ ուղղված Հայաստանի Չորրորդ Հանրապետության () անվտանգությանն ու զարգացմանը։ Ժամանակն է, որ ՀՀ քաղաքացիները ոչ թե միայն լսեն հրապարակում միկրոֆոնների դիմաց կանգնած տարբեր կլոունատիպ հռետորների, որոնք թելադրեն, թե ինչ է պետք ՀՀ քաղաքացիներին, այլ ՀՀ քաղաքացիները արդեն նաև ինքնուրույն որոշեն, թե ինչ է իրենց պետք։ Մեր պատմությունը հուշում է, որ հայերի ձախողումները եղել են իրար խաբելուց, կեղծավորությունից, ընդհանուր գաղափարների բացակայությունից։ Մենք հզոր ենք, երբ գիտենք թե ինչ ենք ուզում։

[Շինարար]

Ինչևէ, նման է, որ (այսինքն ես շատ եմ ուզում, որ այդպես լինի, wishful thinking) մանրից մեր ամենահասարակ բայց գաղափարներ քննարկելու ունակ հասարակությունը կկոնսոլիդացվի ոչ թե ինչ–որ առաջնորդի շուրջ, այլ գաղափարների և ծրագրերի շուրջ, և այդ ծրագրրերն ու գաղափարները կլինեն հենց ազգային ծրագրեր–գաղափարներ՝ ուղղված Հայաստանի Չորրորդ Հանրապետության () անվտանգությանն ու զարգացմանը։

Գուցե ընդհանուր թեմայի հետ կապ չունի, գուցե այստեղ խոսքը ոչխարի մսի գների մասին էր, բայց չորրորդ հանրապետություն բառը ինձ ստիպեց միջամտել: Երրորդի վիճակը վերջնականապես անհույս ա, հա՞ Հենց սայ ա էլի մեր պրոբլեմը, որ հենց մի բան դուրներս չի գալիս, հինը փլում, նորն ենք սկսում շինել, բայց քանի որ միշտ էլ դեռ հիմքում եղել են բաներ, որ դուրներս չի եկել, առաջին հարկին տենց էլ չենք հասել, շինարարության փորձ չունենք ու հա նորից փլում ենք:
Հ. Գ. Ամբողջ գրառումս վերաբերվում էր միայն ու միայն չորրորդ հանրապետություն արտահայտությանը, գաղափարախոսական քննարկումների խնդրում եմ ինձ չհրահրել, հավես չունեմ:

[Վիշապ]

Գուցե ընդհանուր թեմայի հետ կապ չունի, գուցե այստեղ խոսքը ոչխարի մսի գների մասին էր, բայց չորրորդ հանրապետություն բառը ինձ ստիպեց միջամտել: Երրորդի վիճակը վերջնականապես անհույս ա, հա՞ Հենց սայ ա էլի մեր պրոբլեմը, որ հենց մի բան դուրներս չի գալիս, հինը փլում, նորն ենք սկսում շինել, բայց քանի որ միշտ էլ դեռ հիմքում եղել են բաներ, որ դուրներս չի եկել, առաջին հարկին տենց էլ չենք հասել, շինարարության փորձ չունենք ու հա նորից փլում ենք:
Հ. Գ. Ամբողջ գրառումս վերաբերվում էր միայն ու միայն չորրորդ հանրապետություն արտահայտությանը, գաղափարախոսական քննարկումների խնդրում եմ ինձ չհրահրել, հավես չունեմ:

Շինարար ախպեր, դու շինարար ես չէ՞։ Բա լիքը շինելու գործ է բացվում, դժգո՞հ ես Պետք չի եղածը քանդել, «սաղ քանդել, նորը շինել»–ը վերացական հասկացություն է։ Հայաստանի Չորրորդ Հանրապետությունը ինչու համար է չորրորդ, որովհետև իմ երազանքներով–ցակնություններով–իղձերով, wishful thinking-ով այն էականորեն տարբերվում է նրանից, ինչ ունենք այժմ։ Մեզ պետք է նոր սահմանադրություն և նոր կառավարման ձև, որովհետև եղածները չեն արտահայտում Հայաստանի ժողովրդի շահերը և չեն ապահովում զարգացում։ Էն որ յանի այս եղած սահմանադրությունը իրականում կիրառեինք, սաղ լավ կլիներ, դա միֆ է, եթե մի սահմանադրությունով հնարավոր է երկակի խաղեր տալ ու ոնց ձեռնտու է այդպես մանևրել, ուրեմն կետերը հստակ չեն։ Եկեք չհամեմատվենք եվրոպաների հետ, մենք այնպիսի ժողովուրդ ենք, որ ամեն ինչը պետք է մանրամասն, մատների վրա ցույց տալ, որ խաղեր տալու տեղ չլինի, որովհետև մենք խաղեր տալու վնասակար խասյաթ ունենք։ Եվ իհարկե ՀՀ Չորրորդ Հանրապետությունում տերն ու տիրականը լինելու է ինֆորմացված քաղաքացին։ Ինչ վերաբերում է wishful thinking–ին, ապա wishful thinking–ը հիմար երևույթ է, եթե ուրիշի գործողությունների մասին է, իսկ առողջ և օգտակար երևույթ է, եթե սեփական գործողությունների մասին է։ Աշխարհիս բոլոր հաղթանակները սկսվել են երազանքներից։ Երազանք+մտահղացումներ+իրագործման ճանապարհներ+կոնսոլիդացիա=հաղթանակ։ Միացեք իմ երազանքին, և այն կիրականանա։

[Բիձա]

Մարինե Պետրոսյանն էլ ջոկեց, որ ՀԱԿ–ը Լևոնի ջրերն ընկած յուղ է վառում։ Ոչինչ, ուշ լինի, նուշ լինի Լևոնը իրականում աբիժնիկությունից կուրացած պարզապես երազում է, որ միջազգայինները հրապարակավ Սերժին մի հատ էն բանից անեն, հետո Սերժը հրապարակավ, մանթրաժից մեռնելով կապիտուլյացիայի պայմանագիր ստորագրի, նոր էդ ժամանակ Լևոնը կհրճվի ու ուրախությունից վայթեմ ինֆարկտ էլ ստանա։ Ջհանդամ թե մի ժողովուրդ էշ էշ չի կերել իր կտերը ու հիմա էլ վարի չի գնում։ Էս ամենի մեջ էնքան դիշովկայություն կա, որ էլ չասած։
Ինչևէ, նման է, որ (այսինքն ես շատ եմ ուզում, որ այդպես լինի, wishful thinking) մանրից մեր ամենահասարակ բայց գաղափարներ քննարկելու ունակ հասարակությունը կկոնսոլիդացվի ոչ թե ինչ–որ առաջնորդի շուրջ, այլ գաղափարների և ծրագրերի շուրջ, և այդ ծրագրրերն ու գաղափարները կլինեն հենց ազգային ծրագրեր–գաղափարներ՝ ուղղված Հայաստանի Չորրորդ Հանրապետության () անվտանգությանն ու զարգացմանը։ Ժամանակն է, որ ՀՀ քաղաքացիները ոչ թե միայն լսեն հրապարակում միկրոֆոնների դիմաց կանգնած տարբեր կլոունատիպ հռետորների, որոնք թելադրեն, թե ինչ է պետք ՀՀ քաղաքացիներին, այլ ՀՀ քաղաքացիները արդեն նաև ինքնուրույն որոշեն, թե ինչ է իրենց պետք։ Մեր պատմությունը հուշում է, որ հայերի ձախողումները եղել են իրար խաբելուց, կեղծավորությունից, ընդհանուր գաղափարների բացակայությունից։ Մենք հզոր ենք, երբ գիտենք թե ինչ ենք ուզում։

Հեսա նայի, համարյա թե ամեն ինչ ասել ա տղեն:
http://www.lragir.am/armsrc/comments34235.html
էս էլ իմ քոմենթը:

Վերլուծությունը լավն էր, և թվում էր, թե որ որ է, լինելու է նաև մեր այս քաղաքականության բացատրությունն ու ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու դեղատոմսը: Սակայն հոդվածագիրը խուսափում է պատասխանից, հղում անելով "խաղաղասերների" վրա:
Հոդվածում իհարկե բարձրացվում է սուբյեկտ դառնալու խնդիրը և քննարկվում է ներքին, քաղաքացիական թշնամության հարցը: Բայց կրկին, վերջնական եզրակացությունը չի տրվում, թե ինչու 15 թվին իրենց հեզությամբ հենց մեր ազգային "ջոջերը" մեզ յաթաղանի բերան ու Դեր Զոր «քշեցին» ու հիմա էլ տանում են վերջնական կործանման:
Ես իմ կարծիքն ասեմ:
-Որովհետև մենք ազգովի կարծում ենք, թե քարի մեջ արյուն կա, ու այն չի կարելի խփել սեփական սրիկայի գլխին, որպես կանխիչ միջոց, որ մեզ չհոշոտի:
-Որովհետև մեզ լեվոնը ներարկել է, որ սահմանադրական ճանապարհով է պետք գնալ- ներսում, միջազգային հանրության կարծիքով –դրսում, ու անիքնասեր է պետք լինել ինքներս մեր ներսում, ամեն հարցում: Այսինքն կողոպտվել, կոտորվել, անարգվել, սեփական տականքների կողմից, բայց լռել, հանդուրժել, սպասել: Հայրենիքը դատարկել անճարակությունից դրդված, բայց «պայքարել» հանուն իր պատկերացրած քռչության, որի անունը չգիտես ինչ տրամաբանությամբ ժողովրդավարություն է դրվել:
-Որովհետև մեր ազգային մտածելակերպի ու արժեհամակարգի անկյանաքարն է դառել սեփական տականք, մարդասպան, հրեշ բարեկամին գովել- հանդուրժելը, մեր իսկ ձեռով նրան ճզմելու, սատկացնելու փոխարեն:
-Որովհետև մինչև հիմա խոսելուց այն կողմ գնացած չկանք, Ու եթե մեկն էլ հանդգնել է գնալ, անունը դրել ենք ազգի դավաճան:
-Որովհետև 20 տարվա մեջ վատին եկավ փոխարինելու ավելի վատը ու մենք հանդուրժեցինք, կծկվեցինք, դիմացանք, մարսեցինք: Հենց այս արժեհամակարգը մեզ չոքացրեց ու հիմա էլ վերջնականապես է հոշոտում:
Այսքանից հետո ինչի վրա ենք զարմացած՞: - Որ ողջ քաղաքական դաշտն է դառել տականքանոց ու պետության կողմից պաշտպանվող սրիկայության բնական արգելոց՞:
Բա ինչ լիներ- լուվր, շվեյցարիա, դրախտ ՞ :
Մինչև մենք մեր ներքին կյանքը կարգի չգցենք, տղերքը շարունակելու են հոշոտել հայաստանը: Իրենք փող են սարքում, ոչ թե հայաստան կառավարում:
Վերջապես հենց սա պետք է պարզ դառնա բոլորի համար: Իշխանություն ասածը դա մարդկանց թիմ է: Թիմի տերն էլ ժողովուրդը պետք է լինի: Ինքնագլուխ թիմը ոնց ուզենա կխաղա, ում ուզենա իր խաղը կծախի: Ու կծախի քանիսով որ ուզենա: Ուզենա, նիսյա էլ կծախվի:
Մի սպասեք, թե լեվոնը, սեռժը կամ ռոբը կամ հաջորդ մեր պատկերացրած մի "սուրբ" "սասունցի դավիթը" մեր օգտին հարց է լուծելու:
Առաջին հերթին մենք պետք է սպանենք մեր մեջի ստրուկին, սատկացնենք մեր սրիկա որդուն, ճիճու հարևանին- հետո նոր մտածենք ուրիշներին կարգի հրավիրելու մասին: Մեր առաջին թշնամին մեր անտրամաբանական, "գերժողովրդավար" մտածելակերպն է ու մեր ներքին կեղծությունը:
Այդ առումով այս հոդվածը ողջունելի է, որ ճանապարհ է բացում նման մտածելակերպի առաջընթացի համար:
Թե ինչքանով այն ընկալելի կլինի լայն շրջանակների համար- այլ հարց է:

[Chuk]

Վիշապ ջան, ինձ ծիծաղեցնող ոգևորությունդ շաքարով կտրեմ ու ասեմ, որ Մարինեն շաաա՜տ վաղուց է այս տեսակետներն արտահայտում, ավելին, դրանք հրապարակվել են ամենատարբեր տեղեր, այդ թվում նաև «Հայկական Ժամանակ»-ում

[Chuk]

Ի դեպ Վիշ, զուտ հետաքրքրության համար. ես ճի՞շտ եմ հիշում, որ ոչ վաղ անցյալում դու քամահրանքով էիր խոսում Մարինեի վերլուծական ունակությունների մասին: Ուզում եմ հասկանալ, մարդու մասին կարծիքը պայմանավորվում է նրա՝ քո ինչ-որ մի հայացքին համընկնող կարծիք ասելով, թե՞ համակողմանի քննելով:

[Վիշապ]

Վիշապ ջան, ինձ ծիծաղեցնող ոգևորությունդ շաքարով կտրեմ ու ասեմ, որ Մարինեն շաաա՜տ վաղուց է այս տեսակետներն արտահայտում, ավելին, դրանք հրապարակվել են ամենատարբեր տեղեր, այդ թվում նաև «Հայկական Ժամանակ»-ում

Ապեր, իմ որգևորությունը Մարինեյի տեսակետներից չի սկսել, իմ ոգևորությունը ես միշտ փորձում եմ պահել, որովհետև ինձ հոգնած վիճակը դուր չի գալիս:

Ի դեպ Վիշ, զուտ հետաքրքրության համար. ես ճի՞շտ եմ հիշում, որ ոչ վաղ անցյալում դու քամահրանքով էիր խոսում Մարինեի վերլուծական ունակությունների մասին: Ուզում եմ հասկանալ, մարդու մասին կարծիքը պայմանավորվում է նրա՝ քո ինչ-որ մի հայացքին համընկնող կարծիք ասելով, թե՞ համակողմանի քննելով:

Ես չեմ հիշում, որ արտահայտվել եմ Մարինեյի ունակությունների մասին: Ու հիմա էլ չեմ գովում նրա վերլուծական ունակությունները, եթե նկատում ես: Բայց իմ կարծիքով (ծանԴր) ինքը ճիշտ ճանապարհի վրա է:

[Chuk]

Ապեր, իմ որգևորությունը Մարինեյի տեսակետներից չի սկսել, իմ ոգևորությունը ես միշտ փորձում եմ պահել, որովհետև ինձ հոգնած վիճակը դուր չի գալիս:


Ես չեմ հիշում, որ արտահայտվել եմ Մարինեյի ունակությունների մասին: Ու հիմա էլ չեմ գովում նրա վերլուծական ունակությունները, եթե նկատում ես: Բայց իմ կարծիքով (ծանԴր) ինքը ճիշտ ճանապարհի վրա է:

Մի քիչ լավ չհասկացա, թե հոգնած վիճակը դուր չգալու համար ինչի՞ ես ոգևորությունը պահում (), բայց դե դա էական չի: Ես քո՝ Մարինեի հոդվածին արձագանքում բուռն ոգևորություն եմ նկատել, եթե
սխալվել եմ, սորի, ուղղակի էդտեղ իսկապես ոգևորվելու բան չկա, որովհետև ինքը պարբերաբար էս նույն բաները գրում ա, հետո կորում (վերջին մի կես տարում):