Շինարար եղբայր, արի քո գրառումից սկսենք, դու ասում ես.Շինարար-ի խոսքերից
Էնպիսի տպավորություն ա, որ ամբողջ խոսակցությունից կարդացիր վերջին երկու տողը ու որոշեցիր մի բան էլ դու ասես:Իմ ամբողջ ասելն էն ա, որ ծնողը պիտի ոչ մի կապ չունենա տղու բանակ գնալ-չգնալու հետ: Չեմ պատկերացնում ծնող, ում որդուն բանակ չտանեն ու ինքը զոռով տղին ղրգի ծառայելու: Ի՞նչ քնքուշ վերաբերմունք արու զավակի հանդեպ, իմ գրառման մեջ երբ նման բան տեսար:
Վիշապ եղբայր, քո գրառումը գիտե՞ս ինչ տպավորություն թողեց վրաս, որ ասենք ես հենց հիմա մտնեմ քաղաքականության թեմաներից մեկը, որ վերջին անգամ ուշադիր հունվարից առաջ եմ երևի կարդացել, գտնեմ քո վերջին գրառումը ու կոնտեքստից դուրս սկսեմ հակաճառել, չե՞ս ասի՝ էս ի՞նչ ա ասում էս մարդը, մենք ստեղ ոչխարի մսի գնից ենք խոսում, ինքը եկել ա, ասում ա՝չամիչը խաղողից են ստանում:
Այսինքն եթե ծնողը ունենա ընտրելու հնարավորություն՝ ուղարկել, թե չուղարկել, նա չի ուղարկելու։ Հայերս իհարկե չենք ուղարկելու «խի պտի իմ տղեն ծառայի, էն ....երի տղերքը չծռայեն» արգումենով և ոչ միայն (իմ բալեն չմրսի, հանկարծ մի փորձանքի չռաստվի, չվախեցնեն, չծեծեն երեխուս, և այլն…)։ Եթե «իմ բալեն» ի վերջո տղամարդ է դառնալու, ապա տրամաբանորենը էդքան էլ չի ստացվում։ Այսինքն չուղարկելու արգումենտները ավելի շուտ էմոցիոնալ են քան տրամաբանական։ Իմ ասածը սա էր։ Ու թեթև տար առհասարակ։Տրամաբանորեն ցանկացած ծնող պետք է, որ ընտրի չուղարկելԵթե սխալ եմ հասկացել, ապա ներողություն։ Թեմայի գրառումներն էլ կարդացել եմ, իմիջայլոց։
Մեջբերել
Էջանիշներ