Էլի եկա քննադատելու:
Նախ սկսեմ գովելուց. երեքի ոճն էլ հավանեցի, հատկապես առաջինինը՝ Շինարարինը:
Ու ընդհանրապես էս համատեղ պատմվածքները կարդալուց մոտս տպավորություն ա, որ կա տաղանդավոր սերունդ, որն ինչ-որ չափով մտքի դեֆիցիտ ունի (ես էլ հետները): Մշտապես գրելաոճն ավելի եմ հավանում քան ասելիքը (վերջերս): Չնայած էս անգամվա առաջին հատվածը մտքի առումով էլ, որպես պատմվածքի սկիզբ շատ հավանեցի, բայց արդեն շարունակության հետ, որպես ամբողջական պատմվածք կարդալ ու մոռանալու բան ա:
Տպավորություն կա, որ շարունակողները որսում են նախորդ հատված(ներ)ի միայն մի կտորն ու դա շարունակում, չանրադառնալով ողջ ասելիքին, ու արդյունքում ստացվում են դրվագներ, որոնք ընդհանուր ստեղծագործության համատեքստում անիմաստ են, թեկուզ «մութ ու ցուրտ» տարիների նկարագրության տեսարանը, որը պատմվածքի ամբողջության մեջ, դրա վրա շեշտ չդնելու դեպքում ստացվում է «աննպատակ» մի նկարագրություն:
Էն, որ վերջին հատվածը ռեալիստիկ չի, որ հիմա մեր մոտ տենց «դատեր» չեն լինում, խորթ է ու անհավատալի, բայց սարսափելի չի. ես կարծում եմ, որ գեղարվեստական գործը պարտադիր չի, որ իրականության արտացոլանք լինի:
Երկրորդ մասը մի քիչ աղքատիկ էր, երևի, բայց ամբողջական էր՝ նախագծի համատեքստում:
Ու հիմա ուղղակի չեմ դիմանա, եթե «քաղաքականություն» չխառնեմ:
Շինարար ջան, լավ չի պատմվածքներում «մութ ու ցուրտ» տարիներ եզրույթն օգտագործելը, որովհետև եթե գրական ստեղծագործությունը հաջողվի, ինքը պատմության մաս է դառնալու ու մի քիչ ազնիվ չի էլի ամեն ինչը էդ կոնտեքստով ներկայացնելը: Կարելի է գրել օրինակ. «պատերազմի տարիներին, երբ մութն ու ցուրտը սողոսկել էին ամենուր, խավար էր ու սառը...»: Սենց շատ ավելի ճիշտ ա, ազնիվ ա: Իրականում նորից լրիվ նույն բանն ես ասում, ուղղակի իրականությունը ներկայացնելով օբյեկտիվ ճշմարտության տեսանկյունից:
Մեջբերել
Էջանիշներ