Մեֆ ջան արի նախ տարանջատենք արևմտյան պառլամենտ մտնելու համար միլիոններ դնող մարդուն ընդիմությունից:
1-Ամեն ոք, ով ձգտում է մտնել պառլամենտ որպես անկախ կամ կուսակցական կանալներով, նպատակ ունի իշխանություն ձեռք բերելը: Անկախ այն բանից, թե հետո որպես փոքրամասնություն-ընդիմություն, կամ մեծամասնություն- իշխանության սատարող հանդես կգա պառլամենտում:
Պառլամենտի անդամը դա արդեն իշխանություն է տվյալ անձի մասշտաբով: Այսինքն ի դեմս պառլամենտ ձգտող մարդկանց մենք գործ ունենք իշխանության ձգտող մասսայի հետ:
2-Երբ մեկը մտնում է պառլամենտ և ըստ կոնկրետ իրադրության հայտնվում է ընդիմության մեջ ապա իր անձի մասով նա պահպանում է իշխանությունը, իսկ պետական իշխանության մասով այն կորցնում: Նրան մնում է հնարավորինս չափ դեմ խաղեր տալ, որ հետագայում իր կուսակցությունը շատ տեղեր շահի ու իրենց թիմը դառնա մեծամասնություն:
Արդյոք քեզ թվում է, թե 40 հանրապետական սենատորներից գոնե մեկը կողմ չէր առողջապահական նոր փաթեթին, որ կողմ քվեարկեր: Իհարկե այդպես չէր-խաղեր էին տալիս: Պետության վրա 3 տրիլիոն նստող ու պետությունը կզցրած այս ասպարեզը շատ էլ լավ թալանի բուն է: Մի գուցե ինքդ ավելի լավ գիտես, բայց արի ու տես, որ թքած ունեին իրական պրոբլեմի վրա ու եղածը զուտ հետագա իշխանության կռիվ է:
Հայաստանի մասով ես կասեմ, որ մենք բազմաթիվ սկզբունքային անցակետեր պռավալ ենք տվել և ստաբիլ դեմոկրատիայի սկզբունքները մեզ համար կիրառելի չեն:
Մենք էքստրեմալ իրավիճակում ենք- մարդիկ կրակում են:
Եվ իմ վերաբերմունքն էլ գալիս է ոչ թե անվստահությունից առ կոնկրետ մարդիկ, այլ անվստահությունից առ կրկնվող ու նորից պռավալի հանգեցնող տեխնոլոգիաները կրակողների առկայության պայմաններում:
Mephistopheles-ի խոսքերից
Մեջբերել
խաբում եք խաբեք, բայց քարտեզը մի հանեք, իրանց դուդուկի տակ չպարեք:
Էջանիշներ