Արմ, եթե նույնիսկ չգիտես, թե էդ կատեգորիաներն ինչ են նշանակում, ո՞նց կարող ես պնդել, թե ինքդ չես մտնում դրանց մեջ։
Անկախ քո կամ մեկ ուրիշի դեմ կամ կողմ լինելուց՝ դրանք հոգեբանության մեջ ընդունված հասկացություններ են. անձի հոգեբանական տիպեր են։ Համառոտ բնորոշումը հետևյալն է.
Ինտրովերտները կենտրոնացած են սեփական ապրումների վրա, քիչ են շփվում, լռակյաց են, ինքնամփոփ, դժվարությամբ են հարաբերություններ հաստատում, չեն սիրում ռիսկի դիմել, ծանր են տանում հին կապերի խզումը, նրանց բնորոշ է տագնապալիության բարձր աստիճանը, իրենց ապրումներն ու խոհերն ի ցույց չեն դնում, արտաքուստ կարող են շատ հանգիստ ու հավասարակշռված լինել, բայց ներքուստ լարված ու անհանգիստ։ Բավականաչափ ճկուն չեն շրջապատի փոփոխվող պահանջներին հարմարվելու համար։ Նրանք հիմնականում ֆլեգմատիկներ ու մելանխոլիկներ են։
Էքստրավերտները շփման մեջ թեթև են, նրանց բնորոշ է ագրեսիվության բարձր աստիճանը, առաջնորդի հակումներ ունեն, սիրում են լինել ուշադրության կենտրոնում, հեշտությամբ են ծանոթություններ հաստատում, իմպուլսիվ են, շփման մեջ բաց ու մարդամոտ, հասարակական կյանքում ակտիվ են, սիրում են մասնակցել զանազան միջոցառումների ու հավաքույթների, մարդկանց մասին դատում են «արտաքինից», «ներս» նայելուն այնքան էլ հակված չեն։ Նրանք հիմնականում խոլերիկներ ու սանգվինիկներ են։
Կա նաև խառը տիպ՝
ամբիվերտ, որին բնորոշ են երկու տիպերի հատկանիշները, ու դժվար է հստակ որոշել, թե որինն են գերիշխում։
Այնուամենայնիվ, որքան գիտեմ, մարդկանց մեծամասնությունը հեշտությամբ դասվում է այս կամ այն տիպին։
Իմ կարծիքով, տրամաբանական է արածի կամ չարածի համար փոշմանելն ընդհանուր առմամբ վերագրել նշածս տիպերին։ Պարզ է, որ ամեն ինչ հարաերական է, չի կարող բացարձակ լինել, դրա համար էլ հատուկ նշել եմ՝ ընդհանուր առմամբ։
Ուլուանա-ի խոսքերից
Էդպես միանշանակ չի. արած կա, որ չի կարելի շտկել, չարած էլ կա, որ կարելի է շտկել։ու ինչու են նրանցից առաջինները փոշմանում արածի, իսկ երկրորդները` չարածի համար, համ էլ ես դեմ եմ մարդկանց միայն վերոնշյալներով բաժանելուն, որովհետև ինքս ոչ մի կատոգորիայի մեջ չեմ մտնում, միայն եթե ինտրովերտը մի քիչ լայնացնեինք ու ինքնամփոփներին էլ նրանց մեջ ներառեինք:
Մեջբերել
Էջանիշներ