Միշտ հիացել եմ նրանով, թե ոնց ա Բորխեսը մի քանի նախադասությունով կարողանում էնքան ասել ու էնքան մտածելու տեղ թողնել, ինչքան շատ ուրիշ գրողներ հարյուրավոր հատորներով չեն կարողանում: