Վոթեր, բանն այն է, որ այս թեմայում լղոզված են թե խնդիրները, թե նպատակները, թե բուն ինքը՝ հարցը։ Խոսում եք, բողոքում եք, տագնապալից կանխագուշակումներ եք անում, հետո չգիտես ով, չգիտես ոնց մորթում է չգիտես ում, կամ բացահայտում է չգիտես ինչը, պայքարում է չգիտես ոնց ու տենց Աստված գիտի թե էլ ինչ։ Ես անկեղծորեն զարմանում եմ նմանօրինակ բարդ մտածելակերպի ու մտքերի վրա, որոնք այստեղ արտահայտվում են։ Գուցե ճիշտ կլիներ կարճ ու կոնկրետ, առանց հուզական զեղումների ու ելևէջների ներկայացնել ակտուալ խնդիրները, ասենք.
1. Ղարաբաղի հարցը – խնդիրներ. Համաժողովդրական անտարբերություն, ինֆորմացիայի պակաս, ժողովդրի կարծիքի շրջանցում իշխանությունների կողմից, անորոշություն։ Սրանք բոլորը փոխշախկապված են։
2. Օրինականության ու արդարության հարցը – Բացահայտ դիսկրիմինացիա իշխանական թև ու թիկունք ունեցողների ու մնացյալի նկատմամբ, խայտառակ մասշտաբների կոռուպցիա, պետական տնտեսական տափուկ քաղաքականություն, ինֆորմացիայի պակաս, իշխանական օղակների բացարձակ անպատիժ ու անվերահսկելի գործունեություն պետական ունեցվածքի նկատմամբ, օրինապահ մարմիններում ոչ կոմպետենտ անձնակազմ… Սրանք բոլորը փոխշախկապված են։
3. Դեմոգրաֆիկ ճգնաժամ – Աչքաբաց քաղաքացիները ավելի հարմարավետ կյանք են որոնում դրսերում ու հնարավորության դեպքում ծլկում են երկրից, հոսք գյուղերից դեպի քաղաքներ (հիմնականում՝ Երևան), պատճառը՝ տնտեսական, սոցիալական պետական քաղաքականության բացակայություն։
4. Տնտեսական ճգնաժամ – Արդյունաբերության ու գյուղատնտեսության ճահճացում, պատճառը՝ պետական տնտեսական քաղաքականության բացակայություն, առևտրական մոնոպոլիստների գերակայություն, իրավաբանական, ապահովագրական աջակցության բացակայություն, գյուղատնտեսական, արդյունաբերական ոլորտներում անգրագիտություն, պետական ծրագրերի բացակայություն, կամ լավագույն դեպքում՝ անկիրառելիություն, միջոցների մսխում։
5. Մշակութային ճգնաժամ – հիմնական պատճառը՝ վերոհիշյալ խնդիրները հասարակությանը թույլ չեն տալիս դուրս գալ պրոբլեմների հորձանուտից ու անցնել մշակութային պահանջարկը բարձրացնելուն ու լրացնելուն։ Հետևանքը՝ անտաղանդ ու ցածրաճաշակ հաղորդումներ, հանդիսատեսի պակաս ունեցող թատրոններ, դատարկ սերիալներ, անմակարդակ հումոր, հետաքրքրությունների շրջանակը լայնացնող ու մտավոր զարգացումը խթանող ծրագրերի իսպառ բացակայություն։
5. Բարոյահոգեբանական ճգնաժամ – այս թեմայի հիմնական նյութը երևի սա է
Պատճառը՝ վերը նշված բոլոր խնդիրները միասին վերցրած։
Սա այսպես։
Հիմա վերոհիշյալ խնդիրները լուծելու ճանապարհների մասին (տեսնենք, մի քանի՞սն են արդյոք): Ինչքան հասկանում եմ, այստեղ ոմանք խնդիրների լուծման համար տեսնում են այնպիսի վերացական ճանապարհ, ինչպիսին է միավորումը, համախմբումը, սակայն ոչ ոք չի նշում թե այն միավորումն ու համախմբումը ինչպես են տեղի ունենում, հանկարծ ու բոլորը մի պահ զգոնանում ու միավորվու՞մ են, տելեպատիկ կապով ոտքի են կանգնում, հանկարծ ու բոլորը միասին որոշում են այլ կերպ ապրել, կամ կյանքը հարամ անողների գլուխնե՞րն են ջարդում…
Ուրեմն ամենից շատ ինձ զայրացնում է, որ այստեղ բացարձակապես չի հիշատակվում պետության դերը, այսինքն մենք մեզ համարում ենք ամբոխ, ու ամբոխի կտրվածքով էլ ուզում ենք լուծել մեր խնդիրները։ Այնինչ մարդկությունը վաղուց նման խնդիրները լուծել է հնարելով պետություն հասկացությունը, որի մեջ էլ ժողովուրդը, կամ ամբոխը համախմբված, համակարգված, կանոնավորված է այս կամ այն աստիճանի։ Պարզապես այդ աստիճանն է պետք պարզել, եթե այն ցածր է, նշանակում է մեր պետությունը
էֆֆեկտիվ չի կառավարվում, այսինքն մենք թույլ կառավարություն ունենք, որոնք էլ վերոհիշյալ խնդիրների բացարձակ պատասխանատուներն են։ Պետք չի մեղավորներ փնտրել անհատների տեսքով, դա աննպատակ ու անիմաստ ժամավաճառություն է։ Տրամաբանական հետևությունը բերում է նրան, որ միակ իրական ճանապարհը պետության կառավարման համակարգի ու անձնակազմի
փոփոխությունն է։ Այստեղ անհրաժեշտ պայման է ունենալ այլըտրանքային թիմ, որը ունի համապատասխան խնդիրները իրատեսական հարթության մեջ լուծելու բավարար ծրագիր և ամենակարևորը՝ մոտիվացիա, և որն էլ իր շուջը համախմբում է հասարակության ակտիվին։ Ինչն էլ ուժ է հանդիսանում համապատասխան փոփոխությունը իրականացնելու և հետագա զարգացումները ապահովելու համար։ Այ հենց վերջինս է հիմիկվա ակտուալ խնդիրը, դրանից էլ խոսեք, գրողը տանի։ Ու՞ր էր էն «որձ տղեն»…
Վիշապ-ի խոսքերից
Վոթեր, բանն այն է, որ այս թեմայում լղոզված են թե խնդիրները, թե նպատակները, թե բուն ինքը՝ հարցը։ Խոսում եք, բողոքում եք, տագնապալից կանխագուշակումներ եք անում, հետո չգիտես ով, չգիտես ոնց մորթում է չգիտես ում, կամ բացահայտում է չգիտես ինչը, պայքարում է չգիտես ոնց ու տենց Աստված գիտի թե էլ ինչ։ Ես անկեղծորեն զարմանում եմ նմանօրինակ բարդ մտածելակերպի ու մտքերի վրա, որոնք այստեղ արտահայտվում են։ Գուցե ճիշտ կլիներ կարճ ու կոնկրետ, առանց հուզական զեղումների ու ելևէջների ներկայացնել ակտուալ խնդիրները, ասենք.
եվրոպական չափանիշներ)
մի քիչ ել 
Պատ. Հայեր, հավաքվեք մի բան որոշենք.. [2]
Էջանիշներ