Բալիկս` Միքայելը
[B]
փոքրիկ պատմություն Միքայելից
Մի անգամ երեկոյան ես ու Միքայելը տուն էինք գնում, ինքը դեռ 2,5 տարեկան էր, մեկ էլ կանգնեց, թե մամ գրկիր, հոգնել եմ, ասեցի, չէ Միքայել արդեն տուն ենք հասնում, տես արդեն մեր տունը երևում է, մի քիչ էլ քայլիր կհասնենք, ինքն էլ թե` չէ հոգնել եմ, չեմ գալիս, գրկիր տար, էստեղ մի փոքրիկ պարզաբանում, թե ինչի չէի ուզում գրկել, որ չասեք, էս ինչ վատ մամա ես, երեխային չի ուզում գրկի, պարզապես Միքայելը շատ թմբլիկ բալիկ էր ու իմ ուժերից վեր էր նրան գրկած տանելը, ես էլ ստիպված ձեռքերից բռնել քարշ եմ տալիս, թե` քայլիր հեսա կհասնենք, էդպես քարշ տալով մի քիչ տարա, մեկ էլ ինչ անի որ լավ լինի Միքայելը, ձենը գցում ա գլուխը, թե ՕԳՆԵՑԵԵԵԵԵԵՔ ու սուս չի մնում, հիմա կանգնել եմ չգիտեմ ծիծաղեմ, թե ամաչեմ, կողքից նայողը ինչ պիտի մտածի, առնվազն, որ էս երեխային առևանգում են, ուրիշ ելք չունեի ստիպված Միքայելին գրկեցի ու վազեցի տուն...
Մեջբերել
Էջանիշներ