Բանտերը ծառայո՞ւմ են իրենց նպատակին

[Չամիչ]

մենակ իմ ասած ճանապարհը կստօպի տուֆտա պապուն ավելի քիչ տուֆտություններ անել: մարդու ավենավերջինը կետը իրա երեխայի ա, ինչքան էլ տուֆտա ուզում է լինի:
իսկ ես համարում եմ որ տուֆտությունն են ա, որ ասում են որ երեխան մեղավոր չի ծնողների արածի համար: նախ՝ շուրջտ որ նայես, կտեսնես որ էտպես չի, որ ասենք պոռնիկի տղեն բոլորի աչքին պոռնիկի տղա ա, և հետո էլ, ասենք եթե պապը ուտում մսպում ա իրա երեխայի ու թոռան կարողությունը/տունը/և այլն, ապա դա ոնց՞ կանվանես:
Ես կարծում եմ որ էտ դեմագոգիան/"մարդասիրություն" պետք ա թարգել ու շարժվել նորմալ մարդկային լոգիկայով, որ եղել ա մարդկության մեջ, երբ ասենք իշխանը դավաճանել ա, ապա դրա համար իրա ամբողջ ցեղ ու տակին են պատժել, և ոչ թե կիրառել ինչ որ ապուշ "օրենսդրություն":
Հանցանքը ՝ ժառանգական է, ու սերունդը պետք է կրի ամբողջ պատասխանատվությունը:

Դու ասում ես որ, մարդու ամենավերջին կետը դա իր երեխան է, ինքան էլ տուֆտա ուզում է լինի:

Այդ վերջին կետը, որի մասին դու խոսում ես իրականում իրենից ներկայացնում է բարոյական արժեք, միայն պատասխանատվության զգացումով, սրտացավությամբ, հոգատարությամբ օժտված մարդն է ընդունակ հոգ տանել իր սերնդի համար: Իսկ նման արժեքային համակարգ ունեցող մարդու մտքով հազիվ թե անցնի հանցանք գործել:

Հանցանք գործում են հիմնականում պատասխանատվության զգացումից զուրկ մարդիկ: Եթե նրանք մի գրամ հոգ տանեին իրենց հարազատների զգացմունքների մասին, հազիվ թե նման քայլի դիմեին:Բանտում հայտնված մարդու հարազատները առանց այնել ստիպված են լինում կրել ինչպես նյութական, այնպես էլ բարոյական մեծ կորուստներ:

[Մարկիզ]

Հանցանք գործում են հիմնականում պատասխանատվության զգացումից զուրկ մարդիկ: Եթե նրանք մի գրամ հոգ տանեին իրենց հարազատների զգացմունքների մասին, հազիվ թե նման քայլի դիմեին:Բանտում հայտնված մարդու հարազատները առանց այնել ստիպված են լինում կրել ինչպես նյութական, այնպես էլ բարոյական մեծ կորուստներ:

Շատերին հենց հարազատների կարիքները հոգալն է դրդում հանցագործության: «Միանշանակ» կամ «հիմնականում» խոսքերն այստեղ այնքան էլ ճիշտ չեն: Մարդկանց հանցագործության են մղում բազմաթիվ պատճառներ:

հազիվ թե նման քայլի դիմեին

Նախքան հանցագործություն կատարելը/նկատի ունեմ ոչ ծանր հանցանքները/ մարդը գրեթե համոզված է լինում, որ իրեն չի հաջողվի հայտնաբերել: Նման հանցանքներից/գողություն, խարդախություն և այլն/ մարդուն հետ է պահում ոչ այնքան վախը հնարավոր պատժից, այլ իր անհատական բարոյական հատկանիշները:

[Չամիչ]

Շատերին հենց հարազատների կարիքները հոգալն է դրդում հանցագործության: «Միանշանակ» կամ «հիմնականում» խոսքերն այստեղ այնքան էլ ճիշտ չեն: Մարդկանց հանցագործության են մղում բազմաթիվ պատճառներ:

Համաձայն եմ, պատճառները բազմաթիվ են, որքան գիտեմ կա նաեվ հիվանդություն, որով տառապող մարդը չի կարողանում զսպել գողություն անելու ցանկությունը, նման մարդիկ գողութուն անում են զուտ պրոցեսից հաճույք ստանալու համար, այլ ոչ թե գողանում են, գողացած ապրանքը հետագայում վաճառելու նպատակով:

Իսկ պրոֆեսիոնալ գողությամբ մարդիկ սկսում են զբաղվել հիմնականում վաղ հասակից, անչափահաս տարիքից, երբ արժեքային համակարգը դեռ լիովին ձեվավորված չէ կամ գնում է ձեվավորման ոչ ճիշտ ճանապարհով: եվ գողությունը տվյալ դեպքում արվում է ելնելով զուտ արկածախնդրության զգացումից այլ ոչ թե պատասխանատվության զգացումից, որը դրդում է հոգալ հարազատների կարիքները:

[Մարկիզ]

Իսկ պրոֆեսիոնալ գողությամբ մարդիկ սկսում են զբաղվել հիմնականում վաղ հասակից, անչափահաս տարիքից, երբ արժեքային համակարգը դեռ լիովին ձեվավորված չէ կամ գնում է ձեվավորման ոչ ճիշտ ճանապարհով: եվ գողությունը տվյալ դեպքում արվում է ելնելով զուտ արկածախնդրության զգացումից այլ ոչ թե պատասխանատվության զգացումից, որը դրդում է հոգալ հարազատների կարիքները:

Ճիշտ ես, դա կենսակերպ է դառնում: Կարճ և մի քիչ կոպիտ ասած՝ դա իրենց մասնագիտությունն է դառնում, միայն դա են կարողանում անել… Իսկ «արկածախնդրություն»-ը այդ կենսակերպի բաղկացուցիչներից է: Սրան գումարած նաև մնացածը, որի մեջ մտնում է նաև զուտ իրենց կարիքները հոգալը: Այնպես որ՝ «արկածախնդրությունը» դիտարկել հիմնական պատճառ սխալ է, կարծում եմ: Եթե հանենք ֆինանսական շահը, ապա այդ մարդիկ պարզապես հանցագործություն չեն կատարի /ես նկատի չունեմ մարդասպանությունը և այլն/: Այսպիսի հանցագործությունները պարզապես համեմատաբար հեշտ գոյատևելու, ապրուստ հայթայթելու, իրենց «ուրույն», հիվանդ շրջապատում ինքնահաստատվելու միջոցներ են, որոնք հակասում են օրենքին և տվյալ հասարակությունում առկա բարոյական նորմերին:

Պատասխանատվություն հարազատների նկատմամբ՞… Տարբեր են: Կան մարդիկ, որոնք իրոք ունեն պատասխանատվություն և իրենց, և հարազատների նկատմամբ: Կան նաև մարդիկ, որոնց դեպքում այդ պատասխանատվությունը ձևական բնույթ է կրում, այսինքն՝ իրականում, չունեն այդ զգացումը:

[Jarre]

Կներեք գրառումները չեմ կարդացել, բայց կարճ ասեմ ու գնամ ։ Եթե բանտը ուղիչ աշխատանքային բնույթի է, կգտնե՞ք մի հանցագործի, որ դուրսա էկել ուղված? Բացառություններ կարող են լինել, բայց հիմնականում.... ինքներդ գիտեք։ Հանցագործին ուղելու համար հարկավոր է նրա միտքը, մտածելակերպը ուղել։ Իսկ բանտերի մթնոլորտը արդյո՞ք նպաստում է հանցագործի ուղղվելուն....

[Հայկօ]

Կներեք, ես էլ լրիվ չեմ կարդացել, բայց, ըստ իս, բանտերը հիմա լրիվ այլ նպատակ են հետապնդում (կամա թե ակամա): Դրանք հիմա ոչ թե այն բանի համար են, որ մարդը հանցագործություն անի, ընկնի էնտեղ ու ուղղված դուրս գա, այլ որ էնտեղ ընկնելուց վախենա ու հանցագործություն չանի:

[Չամիչ]

Ճիշտ ես, դա կենսակերպ է դառնում: Կարճ և մի քիչ կոպիտ ասած՝ դա իրենց մասնագիտությունն է դառնում, միայն դա են կարողանում անել… Իսկ «արկածախնդրություն»-ը այդ կենսակերպի բաղկացուցիչներից է: Սրան գումարած նաև մնացածը, որի մեջ մտնում է նաև զուտ իրենց կարիքները հոգալը: Այնպես որ՝ «արկածախնդրությունը» դիտարկել հիմնական պատճառ սխալ է, կարծում եմ: Եթե հանենք ֆինանսական շահը, ապա այդ մարդիկ պարզապես հանցագործություն չեն կատարի /ես նկատի չունեմ մարդասպանությունը և այլն/: Այսպիսի հանցագործությունները պարզապես համեմատաբար հեշտ գոյատևելու, ապրուստ հայթայթելու, իրենց «ուրույն», հիվանդ շրջապատում ինքնահաստատվելու միջոցներ են, որոնք հակասում են օրենքին և տվյալ հասարակությունում առկա բարոյական նորմերին:

Պատասխանատվություն հարազատների նկատմամբ՞… Տարբեր են: Կան մարդիկ, որոնք իրոք ունեն պատասխանատվություն և իրենց, և հարազատների նկատմամբ: Կան նաև մարդիկ, որոնց դեպքում այդ պատասխանատվությունը ձևական բնույթ է կրում, այսինքն՝ իրականում, չունեն այդ զգացումը:

Խոսքը ինչից ծավալվեց???? Երբ ես պատասխանեցի այն գրառմանը, որտեղ գրված էր թե իբր հանցագործությունները կանխարգելելու համար պետք է պատասխանատվության ենթարկել նաեվ հանցագործի հարազատներին, մասնավորապես երեխաներին, դրամական տույժի ձեվով: Ինչպես դուք ինքներդ նշեցիք, նման մարդկաց արժեքային համակարգը առողջ չէ, եվ հետեվաբար հնարավոր չէ ակնկալել որ հանցագործը հետ կկանգնի իր հանցավոր մտադրություններից, նույնիսկ, իր երեխաներին դրամական տույժի ենթարկելու սպառնալիքը աչքի տակ ունենալով:

Մեր կյանքում հաճախ կարելի է հանդիպել այնպիսի մարդկաց որոնք համոզված են որ իրենք Աստվածապաշտ եվ բարոյական մարդիկ են: Նրանք ռեգուլյար գնում են եկեղեցի, աղոթում են, բայց իրականում լցված են չարությամբ, անհանդուրժողականությամբ շրջապատող մարդկաց նկատմամբ իսկ նրանց խոսքը մշտապես համեմված է անեծքներով:Լինելով համոզված որ իրենք միշտ ճիշտ են եվ անսխալական, չեն նկատում թե ինպես են թունավորում իրենց հարազատների կյաքնը:
Երեվի հանցագործները նույնպես համոզված են որ ապրելու հարազատների մասին հոգ տանելու միակ ճիշտ տարբերակը դա է, բայց չէ որ դրանք խեղաթյուրված, ոչ առողջ պատկերացուներ են, եվ հույսը դնել այդ մարդկաց առողջ դատողության վրա երեվի սխալ տարբերակ է:

[Chilly]

Այո, բայց դա արդեն բանտ չի լինի։ Այդ տարբերակին ես կողմնակից եմ, միայն թե դրան բանտ կոչելուն կողմնակից չեմ։

Անվանիր ինչպես կուզես, թեկուզ կուսանոց մեկ է, դա է լուծումը я так думаю

[Եկվոր]

Ասիր էլի Թոռն ինչ մեղավոր ա որ պապը տուֆտայա եղել

Որքան հասկացա, դու համաձայն ես ( և չես կարող համաձայն չլինել) , որ թոռը պապի գենը ժառանգի ( թեկուզ հանցագործի գենը ), իսկ պարտքը՝ ոչ՞ (թեկուզ պարտք՝ պատժի տեսքով)

[Եկվոր]

Ի՞նչ տրամաբանություն կա դրա մեջ։
Երեխա՞ն է ծնողին դաստիարակում, որ մի հատ էլ պատասխանատվություն կրի նրա արարքների համար։

Իսկ ինչ ես կարծում, հարևան փողոցում ծեծվող մարդու երեխան պարտավոր չէ՞ գնալ և թեկուզ մի քանի հարված էլ իր վրա վերցնելով հորը տուն բերել, եթե նույնիսկ հորն արդարացի են ծեծում: Իմ կարծիքով եթե որդուն ազատենք պատասխանատվությունից, ապա ( կներեք,եթե օրինակս շաաատ նաիվ է ) որոշ հայրեր կարող է, ասենք, փող գողանան, վազելով տանեն տղային տան ու հետո ասեն. «դե հիմա ինչ ուզում եք, արեք ինձ հետ »:

Ես նույնիսկ կառաջարկեի հարազատների միջամտության չափից կախված վերանայել պատժի ժամկետը

[ivy]

Բանտը նախ և առաջ պատիժ է, այն է` ազատազրկում: Կատարվել է հանցանք, հասնում է պատիժ: Իսկ թե ինչքանով մարդը կգիտակցի իր արածի այլանդակությունը ու կուղղվի, դա արդեն միայն տվյալ մարդուց է կախված` անկախ այն հանգամանքից, թե որտեղ է:

[Jarre]

Իսկ թե ինչքանով մարդը կգիտակցի իր արածի այլանդակությունը ու կուղղվի, դա արդեն միայն տվյալ մարդուց է կախված` անկախ այն հանգամանքից, թե որտեղ է:

Իհարկե մարդ ինքը պիտի ուղղվի, բայց միջավայրը շա՜տ մեծ դեր է տանում այն հարցում, թե այդ հանցագործը կուղվի թե չէ։ Մի բանի է պատժել, բայց բոլորովին մեկ այլ բան է՝ ստեղծել բոլոր պայմանները մարդու հանցագործ հակումները ավելի զարգացնելու, ինչը ապահովում են այսօրվա ազատազրկման վայրերը (երևի ամբողջ աշխարհի)....

[Rammstein]

Ես նույնիսկ կառաջարկեի հարազատների միջամտության չափից կախված վերանայել պատժի ժամկետը

Փաստորեն դու համարում ես, որ հանցագործին պետք է պատժե՞լ։ Ես դա հիմքից սխալ եմ համարում։ Հանցագործին պետք է ոչ թե պատժել, այլ ուղղել, դաստիարակել, բուժել։

Ինչի՞ եթե հոգեկան հիվանդն ա հանցանք գործում, ապա չեն նստացնում, այլ տանում են հոգեբուժարան։ Կամ ո՞նց են որոշում, որ հանցագործը հոգեպես լրիվ առողջ ա, որ տանում են բանտ։ Ես շատ եմ կասկածում հոգեբանության վրա, ըստ իս հնարավոր չի լրիվ ախտորոշել մարդու հոգեկան վիճակը։ Եթե մարդը հանցանք ա գործել, դա արդեն իսկ վկայում է, որ նա լրիվ առողջ չի, բա ո՞նց են տանում բանտ։

[Մարկիզ]

Փաստորեն դու համարում ես, որ հանցագործին պետք է պատժե՞լ։ Ես դա հիմքից սխալ եմ համարում։ Հանցագործին պետք է ոչ թե պատժել, այլ ուղղել, դաստիարակել, բուժել։

Ինչի՞ եթե հոգեկան հիվանդն ա հանցանք գործում, ապա չեն նստացնում, այլ տանում են հոգեբուժարան։ Կամ ո՞նց են որոշում, որ հանցագործը հոգեպես լրիվ առողջ ա, որ տանում են բանտ։ Ես շատ եմ կասկածում հոգեբանության վրա, ըստ իս հնարավոր չի լրիվ ախտորոշել մարդու հոգեկան վիճակը։ Եթե մարդը հանցանք ա գործել, դա արդեն իսկ վկայում է, որ նա լրիվ առողջ չի, բա ո՞նց են տանում բանտ։

Հոգեբանական տարբեր վիճակներն, հանցագործության դրդող պատճառները, անօրինական արարք կատարելն ամենևին չի նշանակում, որ մարդը հոգեպես անառողջ է…
Այնպես որ՝ բանտերում «նստում» են հոգեպես առողջ մարդիկ:

[Մարկիզ]

Ասեմ, որ ՀՀ-ում կա դատահոգեբուժական հանձնաժողով, որն զբաղվում է հենց նման հարցերով: Որոշում է՝ հանցագործություն կատարած անձի հոգեկանը խանգարված է՞, թե՞ ոչ…