Լիլ ջան, ծաղիկ-մաղիկ, ավիտամինոզ, ըդիգ, իհարկե, լավ է, բայց իմ մեջ մի վայրենի բան կա, չգիտեմ որտեղից աԳալաթեա-ի խոսքերից
Վայ Արս, բա էն զարթոնք, սեր, բան, ծաղիկ-մաղիկ, ավիտամինոզ մինչև հաղթական ավարտ...ուզում ես ասես` էդ սաղ հեչ?, մեղմ զեփյուռ, շոյող արև, ծովափնյա ավազ, շում պրիբոյա... տենց բաները չեմ սիրում: Փոխարենը «զարթնում եմ» ու մեջս մի-տեսակ ուրախանում ա, երբ շուրջը ամպրոպ ա /հատկապես, եթե սարերում ես/, կայծակներ են խփում /ժամերով կարող եմ նայել/, հորդ անձրև
Կամ էլ նենց լավ հին, դարավոր անտառ:
Բայց էդ սերն ու բանը գարնան հետ կապելու ստերեոտիպը չեմ հասկացել երբեք: Ո՞վ ասեց, որ աշունը սեր արթնացնող չի, օրինակ:
Էջանիշներ