Կարինա ջան, եթե ես ձեռքերս ծալած նստեի, հավատա ինձ, որ ոչ ոք, այդ թվում նաև Աստված, ոչին չէր անի ինձ համար: Ինձ օգնել են իմ ծնողները, քույրս, ամուսինս, վերջիվերջո ես ինքս ինձ եմ օգնել, և ,գլուխս ջարդելով, հասել եմ իմ նպատակներին: Ինձ ոչինչ հեշտ չի տրվել, ամեն ինչին իմ սեփական ուժերով եմ հասել, թե կրթության, թե մասնագիտության ու աշխատանքի, թե անձնական կյանքի դժվարությունները ինքս եմ աշխատել հաղթահարել: Իսկ երբ մի փոքր թուլացել եմ կամ թերացել, զգացել եմ, որ ամենինչ կարող է հօդս ցնդել: Հիմա ես և ամուսինս մեր ուժով ու խելքով ենք առաջ գնում, ապրում ու աշխատում, ինքնուրույն, առանց որևէ մեկի միջամտության.. իսկ եթե հույսներս դնենք երկնային ուժերի վրա միայն, ապա շատ շուտով կհայտվենք փողոցում, ուկզարմանանք, թե Աստված ինչու մեզ ապաստան ու սննունդ, ջերմություն, միմյանց նկատմամբ հարգանք ու սեր չի տալիս: Ա յնպես որ մարդ առաջին հերթին պիտի ապավինի իր ուժերին, որպեսզի կյանքի դժվարությունները ի վիճակի լինի հաղթահարելու, այլ ոչ թե հույսը դնի Աստծո վրա ու նստի թախտին, սպասի բախտին:
Մեջբերել
Էջանիշներ