Տագնապային խանգարում և հաճույքի(դոֆամին) զգացման կորուստ

[Hakob9110]

Բարև ձեզ ակումբցիներ ես տառապում եմ տագնապով։Ընդունում եմ հակադեպրեսանտներ,բայց անօգուտ,ինձ կարող ե՞ք ասել թե տանը բուժվելու ինչ արդյունավետ մեթոդներ կան։Բացի դրանից տագնապի առաջացման շրջանում,չգիտեմ պատահականություն էր թե չէ,ես իրար հետևից դադարեցի հաճույք ստանալ տեսախաղերից,ֆիլմերից,սերիալներից և երաշտությունից։Երբեմն հաճույքի զգացումը հայտնվում է չբալանսավորված վիճակում ու նորից անհետանում,սրա մասին էլ կուզենայի կարծիքներ լսել։Կանխավ շնորհակալություն։

[ivy]

Բարև ձեզ ակումբցիներ ես տառապում եմ տագնապով։Ընդունում եմ հակադեպրեսանտներ,բայց անօգուտ,ինձ կարող ե՞ք ասել թե տանը բուժվելու ինչ արդյունավետ մեթոդներ կան։Բացի դրանից տագնապի առաջացման շրջանում,չգիտեմ պատահականություն էր թե չէ,ես իրար հետևից դադարեցի հաճույք ստանալ տեսախաղերից,ֆիլմերից,սերիալներից և երաշտությունից։Երբեմն հաճույքի զգացումը հայտնվում է չբալանսավորված վիճակում ու նորից անհետանում,սրա մասին էլ կուզենայի կարծիքներ լսել։Կանխավ շնորհակալություն։

Ողջույն։
Ենթադրում եմ, որ դիգնոզն ու դեղորայքը բժշկական հիմքեր ունեն, ոչ թե ինքնաբուժման շրջանակներում են արված։
Տագնապային խանգարումների դեպքում դեղերի հետ միասին սովորաբար կոգնիտիվ վարքային հեգեթերապիան է լավ արդյունք տալիս։ Իհարկե չգիտեմ՝ որ երկրում ես, ու հոգեթարապիան ոնց է ձեզ մոտ զարգացած։ Վարքային թերապիայի ժամանակ պացիենտները սովորաբար նաև «տնային հանձնարարություններ» են ստանում, որ նաև թերապևտիկ ժամերից դուրս մնան «թերապիայում»։
Իհարկե, մի քիչ կախված է նաև նրանից, թե կոնկրետ ինչ տագնապային խանգարման մասին է խոսքը, բայց ընդհանուր առմամբ կոգնիտիվ-վարքային թերապիան կարող է լավ արդյունքների բերել։
Ընդհանրացված տագնապային խանգարման դեպքում կարող են նաև յոգան ու աուտոտրենինգը կողքից օգուտ բերել, իհարկե՝ ոչ որպես «բուժում»։
Ամեն դեպքում, չարժի ինքնագլուխ «բուժումների» անցնել, ամեն քայլից առաջ պիտի անպայմանորեն խորհրդակցել բժշկի/թերապևտի հետ։

[One_Way_Ticket]

Հակադեպրեսսանտները ավելի շատ վնաս են տալիս, քան օգուտ։ Լիքը հետազոտություններ կան այդ թեմայով, բայց դե բիգ ֆարմայի փողերի շնորհիվ/խաթր բժիշկները շարունակում են աջ ու ձախ նշանակել։

[Sambitbaba]

Հետաքրքիր է արձանագրել, թե Հակոբի ենթագիտակցությունն ինչերից է "պատահականորեն" հրաժարվել. "տեսախաղերից, ֆիլմերից, սերիալներից և երաշտությունից"։
Ինձ թվում է, որ թվարկված այս ամենից հրաժարվելը (դե, երաժշտությունը ոչ այնքան…) մեզ բոլորիս ապասվում է մոտագա ապագայում։ Սրանք այն են, ինչը կասեցնում է մարդու ուղեղի գործունեությունը, բթացնում է ստեղծագործական ունակությունները, որովհետև մարդն աշխարհը սկսում է պատկերացնել արդեն ոչ թե իր սեփական, այլ ինչ-որ մեկ ուրիշի պատկերացմամբ։
Օրինակ, Հակոբը չի գրել, որ հրաժարվել է կարդալուց։ Իհարկե, կարող է մոռացել է, կամ կարող է ուղղկի չէր էլ կարդում, բայց և այնպես կարդալը նրա ցուցակում չկա։ Իսկ երևի թե ոչ ոք չի վիճի, որ հենց կարդալն է, որ զարգացնում է մարդու ֆանտազիան, այլ ոչ հակառակը։
Գուցե սա է՞լ է "պատահականություն"… Չգիտեմ։

Փոխակերպումների մեր ժամանակաշրջանում, այն ժամանակներում, երբ մարդու հոգևոր ասպեկտը նորից սկսում է գրավել իր արդար, գերիշխող տեղը, այս ամենը լրիվ տրամաբանական է, այսինքն, լրիվ հնարավոր է, որ մեր ենթագիտակցությունը որոշել է ազատվել իրեն այլևս ոչ պիտանի, կամ նույնիսկ իր զարգացման համար վտանգ հանդիսացող անպետք բաներից։

Իսկ քանի որ այդ ամենը մեր կյանքում արդեն հասցրել է ահագին մեծ տեղ գրավել թե գիտելիքների սնանկացման և թե մեր ազատ ժամանակն իրենով լցնելու առումով, ուրեմն այդ վիճակի փոփոխումը կամ այդ ժամանակի ազատագրումը կարող է իրոք տագնապ առաջացնել։

Ինչ խոսք, որ չեմ չնդում, որ հենց այսպես է, ու ոչ էլ մասնագետ եմ։ Բայց ինձ թվում է, որ կարելի էր հարցին նման մոտեցումն էլ հաշվի առնել։

[Վիշապ]

Էս ահագին ծավալուն թեմա է, ու ամենահեշտը՝ հարցեր տվողին բժշկի կամ «մասնագետի» մոտ ուղարկելն ու ձեռքերը լվանալն է ։Ճ

Ինքս երկար տարիներ խրոնիկ տագնապներ ունեցող մեկն եմ։
Տագնապային խանգարումները բավականին կոմպլեքս խնդիր են մի երկու դեղահաբով լուծվելու համար։
Ես կայուն հակակրանք ունեմ այն «բժիշկների» նկատմամբ, որ տագնապներ և/կամ դեպրեսիա ունեցողին մի 10 րոպեանոց «կոնսուլտացիայից» հետո անտիդեպրեսանտ են նշանակում ու ճամփում տուն՝ մի քանի ամսից «ստուգելու» ու դոզայի կոռեկցիայի համար։
Ես չեմ պատկերացնում, թե ինչ են էդ «բժիշկները» սովորում 10 տարի ինստիտուտներում քարշ գալով, որ ընդամենը կարողանան այսպես «բուժել» իրենց կլիենտներին։
Դրա համար, որպես հետևանք, մարդկանց մի զգալի քանակություն ստիպված լուծումներ են փնտրում ինտերնետում ու ֆորումներում։

Կարճ․ Ինձ օգնեց հետևյալը․
1. Գիտակցության ու վերաբերմունքի վրա աշխատելը՝ ընդունել իրողություններն այնպես, ինչպիսին կան ու հաշտվել, առհամարել բոլոր այն տագնապալից հանգամանքները, որոնց վրա դու մեծ ազդեցություն չունես, սա Այվիի ասած կոգնիտիվ-վարքային թերապիան է։
2. Կետոգենային դիետա,
ԻՀԿ ամենաէֆեկտիվ ու արագ բուժումը տարբեր խրոնիկ երևույթների՝ ներառյալ թեմայի առարկայի համար։ Սրա մեջ մտնում է վերամշակված ու սինթետիկ սնունդից ամբողջությամբ հրաժարվելը։
3. Վիտամին D3+K2 մեծ դոզաներով (10000+ միավոր օրեկան), կամ լիքը արևի տակ կիսատկլոր զբոսանք։ Կարելի է զգուշորեն գումարել մագնեզումային հավելումներ, օրգանական հիմքով (ոչ սինթետիկ) վիտամին B կոմպլեքս, ամինաթթուներ (GABA, 5HTP, tryptophan), բայց պարտադիր ստուգել, որ հավելումները տոքսիկ նյութեր չեն պարունակում, հաճախ դժվար է պարզելը, որովհետև արտադրողներն իրենք էլ չգիտեն, լիքը անորակ ու թունավոր աղբ կա շուկայում։
4. Չափավոր ակտիվություն՝ քայլարշավներ, դանդաղ հեծանվավազք, միջին ծանրության քաշերով մարզանք – Թե պասիվ վիճակը, թե չափից շատ եռանդով վարժությունները վնասակար են։
5. Քնի ռեժիմի խիստ պահպանում։
6. Ինտերնետային հիգիենա՝ սոց ցանցերի ու լուրերի վրա անցկացվող ժամանակի խիստ կրճատում։

Կարելի է նաև գրել, թե ինչ դեպքից հետո են սկսվել տագնապները, որոնք են կոնկրետ անհանգստություններն ու մտքերը և այլն։

[Վիշապ]

Հաճույքի կորստի (հատուկ տերմին կա՝ անգեդոնիա) մասին մոռացա գրել։ Դա էլ ախտանիշ ու հետևանք է, ասենք` խրոնիկ տագնապներ ունեցողների մոտ հաճույք ստանալը դժվար է, քանզի հաճույքի համար լիցքաթափված վիճակ է անհրաժեշտ, այսինքն անհրաժեշտ է վերացնել առաջնային պատճառը՝ ստրեսներն ու տագնապները։
Բացի այդ, մարսողության ու ինսուլինի վիճակը կարելի է ստուգել, համ էլ մարդուս տարիքը, քաշը, սեռը, սոցիալական դրությունն ու էլի լիքը հանգամանքներ պետք է հաշվի առնվեն էֆեկտիվ լուծում առաջարկելու համար։

Հաշվի առնելով, որ տագնապներ ու դեպրեսիա ունեցող մարդիկ համ մտավոր, համ ֆիզիկական առումով մի քիչ հալումաշ եղած են, նրանց համ էլ մի քիչ ոգի ու հավատ է պետք, որ ինքնուրույն քայլեր անեն ու գտնեն ելքը։
Սկզբի համար սննդակարգը ուղղելը վայթե ամենամեծ քայլն է, որ կարելի է անել։ Մարդուս սննդակարգի ազդեցությունը ահավոր թերագնահատված է ժամանակակից բժշկության մեջ։

Սննդակարգը մարդու վրա ազդող հաջորդ ամենամեծ գործոնն է՝ արտաքին միջավայրից հետո։ Միջին վիճակագրական մարդը օրեկան ընդունում է 1.5–ից 2.5 կգ ուտելիք, որը օրգանիզմը պիտի մշակի այս կամ այն կերպ, վերածի տարբեր սննդանյութերի ու էներգիայի ու թափոններն էլ բարեհաջող հեռացնի օրգանիզմից։
Հետևաբար էական է, թե էդ ուտելիքի յուրաքանչյուր միկրոգրամը ինչ է իրենից ներկայացնում։ Կարևոր է համ բովանդակությունը, համ քանակությունը, համ էլ ուտելու հաճախականությունը։
Ցանկացած խրոնիկ խնդիր ունեցողի կառաջարկեի սկսել մարսողությունից ու սննդակարգից, ուսումնասիրել մարսողական համակարգի ու ինսուլինի աշխատանքի սկզբունքը, հասկանալ թե ինչ բան է ինսուլինի դիմադրողականությունը, ու ոնց օրգանիզմը reset անել ու ինքնավերականգնվելու շանսերը մեծացնել։
Օրինակ, եթե մարդուս կյանքում լուրջ ստրեսներ առաջանալու ակնհայտ պատճառներ չկան, բայց առկա են տագնապային խանգարումներ, ապա կարելի է արյան մեջ շաքարը ստուգել՝ շաքարային դիաբետը տագնապների պոտենցիալ պատճառներից մեկն է։

[Վիշապ]

Լավ, որ շատ եք ուզում, մի երկու բան էլ ավելացնեմ իմ սերտածից (ես հո ինքս ինձնից բաներ չեմ հնարում)։
Երբեմն, կամ գուցե հաճախ, տագնապներ ու դեպրեսիա կարող են առաջանալ երկարատև, բայց առաջին հայացքից թեթև թվացող խրոնիկ այնպիսի խնդիրներից, ինչպիսին օրինակ ալերգիաներն են, կամ ասենք սինուսիտը։
Ոչ բոլորի մտքով կարող է անցնել, որ ասենք սինուսիտից մարդուս շնչառությունը մի փոքր դժվարանում է, որից կարող է թթվածինը մի փոքր ընկնել, բացի այդ քունը մի փոքր խանգարվի ու ամենօրյա ոչ շատ մեծ անհանգստություն պատճառող խնդիրը մանր–մանր քայքայում է օրգանիզմը։
Ալերգիաների, կամ սինուսիտի համար էլ ծոմը, դիետան ու վիտամինները (D, C, B) կարող են ահագին օգտակար լինել, ինչպես նաև որոշ սպրեյներ, ասենք քսիլիտոլով ու թուրինջի սերմերի էքստրակտով։

Ուրիշ բան ասեմ․ Մարդուս մոտ ինսուլինային դիմադրողականություն, հոգնածություն, անքնություն, տագնապներ ու դեպրեսիա կարող է առաջանալ մի այնպիսի սթրեսից, ինչպիսին հարազատի կորուստն է։
Ու եթե վերականգնողական քայլեր չեն ձեռնարկվում, ապա օրգանիզմում դիսբալանսը շարունակվում ու խորանում է։
Նման պարագայում էլ լուծումը գրեթե նույնն է՝ կենոգենիկ վիճակ, ծոմեր, շնչառային վարժություններ, յոգա, քնի հիգիենա, ԿՎԹ, կպչուն մտքերից ազատում, և այլն։
Պետք է հիշել, որ սեփական առողջության մասին հոգ տանելու նվազագույն մոտիվացիան մնացած հարազատների ու այլոց համար բեռ չդառնալն է։