Ինձ թվում է, որ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի դեպքում անհնար է բարիդրացիական հարաբերությունների զարգացումը: Վիսոցկին երգում էր. Ինչքան էլ գայլին կերակրես, մեկ է, նա անտառի կողմն է նայում:Արէա-ի խոսքերից
Այս երկուսի մտքին մի բան կա միայն. քեզ հոշոտել: Իսկ դու էլ չես կարող ամբողջ կյանքդ նստել և ուրախանալ նրանով, որ նրանք տունդ խլել են:
Մարդու բնույթն է սա:
Մի ուրիշ հանգամանք էլ կա: Ըստ իս, այդ խնդիրը շուտով ընդհանրապես չի լինելու:
Ինձ չի լքում զգացումը, որ տեղի է ունենում մի կատարյալ խաղացված շախմատային գամբիտ ու որ շուտով ամեն ինչ տեսանելի է դառնալու լրիվ այլ լույսի տակ:
Համարյա համոզված եմ, որ շուտով Ադրբեջանը չի լինելու: Սրանում ես համամիտ եմ լիքը ադրբեջանցի պրոգնոզ անողների հետ, բայց ինքս այս մասին ասել եմ արդեն մի ամիս առաջ, իմ "Մուհամմեդն ու հայերը" թողարկման մեջ: Արցախը կհասնի Ռուսաստանի սահմանին ու մինչև Քուռ, Քռից այն կողմ կլինեն չորս-հինգ ավտոնոմ մարզեր (մեկը՝ Արդբեջանական կամ կովկասյան թաթարների), բոլորը Ռուսաստանի կազմի մեջ: Հետո Նախիջևանը կմիանա Հայաստանին: Հետո, հնարավոր է, նաև Արարատն ու Վանը:
Եվ սակայն, եթե անգամ էս ամբողջ ծիածանագույնը իրականություն դառնա, մեկ է, մեր գլխավոր խնդիրները չեն լուծվելու:
Չեն լուծվելու այնքան ժամանակ, քանի դեռ մենք չենք բարձրացրել մեր ինքնագնահատականը: Քանի դեռ մենք մեզ չենք սիրել: Իսկ մենք մեզ չենք սիրում: Ավելին. մենք մեզ արտում ենք: Մեզանից ամաչում ենք:
Նախ, մեզ պետք է բարձրացնել մեր ինքնագնահատականը որպես մարդու: Մենք էս մասին խոսել ենք արդեն ժամանակին, ահագին կռիվ ենք տվել "Ով է մարդն իրականում" թեմայում: Գնացեք-նայեք: Ժամանակը ցույց է տալիս, որ ես այնուհանդերձ ճիշտ էի ու ճիշտ եմ հիմա. պետք է բարձրացնել մեր միջի մարդու ինքնագնահատականը:
Պետք է բարձրացնել մեր միջի հայի ինքնագնահատականը:
Ճոռոմ հպարտությունն այստեղ բացարձակապես կապ չունի: Այստեղ խոսքն ավելի շուտ պատասխանատվության մասին է:
Էս առիթով ես նույնիսկ դեվիզի պես մի բան ունեմ սարքած. "Հայ լինելը՝ հպարտություն չի, հայ լինելը՝ պատասխանատվություն է": Հիմա ժամանակ չկա, հետո, հնարավոր է, ավելի շատ խոսեմ այս մասին: Բայց յուրաքանչյուրն էլ, մի քիչ լուրջ հարցին նայելու դեպքում ինքն էլ իր եզրակացությունները կանի:
Ու լավ կլիներ նաև վերարժեքավորել որոշ կարևոր հասկացություններ.
Պատասխանատվություն;
Պարտավորություն;
Ճշմարտություն;
Ազնվություն;
Հավատարմություն;
Սեր;
Հավատ;
Կրթություն և այլն:
Նայել այս ամենին շատ ավելի խորն ու լրջորեն և փորձել պարզել, թե ի՞նչ կարևոր բաներ կան այս հասկացությունների մեջ, որոնք մինչը օրս հաշվի չէինք առել:
Եվ մեր ամենամեծ խնդիրներից մեկը. վերաներմուծել մեր կյանք հոգևորը: Ոչ թե կրոնը: ՀՈԳԵՎՈՐԸ: Հիշել և ընդունել, որ հոգևորը կրոնի հետ ոչ մի կապ չունի: Վերաիմաստավորել հոգևորի գաղափարը և վերադարձնել մեր առօրեականություն: Հազարամյակների փորձը ցույց տվեց, որ առանց հոգևորի մենք ոչնչի չենք հասնում:
Ընդ որում սա առավելապես կարևոր է հենց մեր՝ հայերիս համար, որովհետև հենց մենք ենք հոգևորի կրողն այս մոլորակի վրա: Եվ երբ վերևում ասացի, որ հայ լինելը պատասխանարվություն է, սրան էլ էր վերաբերվում:
Մեջբերել
Էջանիշներ