* * *

Ձեր միտքը միշտ հարցնում է. "Ինչու՞: Ինչի՞ համար": Եվ ամենն, ինչ պատասխան չունի "Ինչու՞" հարցին, աստիճանաբար կորցնում է ձեզ համար իր ամեն նշանակություն: Ինչի՞ է պետք սերը: Ինչի՞ այն կբերի: Ի՞նչ կտա: Կհասցնի՞ այն ձեզ արդյոք մի ինչ-որ ուտոպիայի, կբերի՞ այն արդյոք ձեզ մի ինչ-որ դրախտ:
Իհարկե, նման հարցադրման դեպքում սերն իմաստ չունի:
Այն անիմաստ է:
Ո՞րն է գեղեցկության իմաստը: Դուք նայում եք մայրամուտին՝ և հիանում եք. այնպիսի՜ գեղացկություն է, բայց միայն ապուշը կարող է հարցնել. "Ի՞նչ իմաստ կա դրանում": Եվ դուք պատասխանելու ոչինչ չեք ունենա: Բայց եթե գեղեցկության մեջ ոչ մի իմաստ չկա, ուրեմն ինչու՞ եք դուք այն փառաբանում:
Գեղեցիկ ծաղիկ, գեղեցիկ կտավ, գեղեցիկ երաժշտություն, գեղեցիկ բանաստեղծություն՝ սրանք բոլորն իրենց մեջ ոչ մի իմաստ չեն պարունակում: Նրանք չեն ջանում ինչ-որ բան ապացուցել, դեպի ոչ մի նպատակ նրանք չեն տանում:
Եվ կյանքը բաղկացած է միայն անիմաստ բաներից:
Թույլ տվեք կրկնեմ. կյանքը բաղկացած է նրանից միայն, ինչը ոչ մի նշանակություն չունի; ասելով՝ նրանից, ինչը նշանակություն չունի, - ես ի նկատի ունեմ, որ կյանքը ոչ մի տեղ չի տանում, որ անձամբ ձեզ համար դուք նրանից ոչինչ չեք ստանա:
Այլ խոսքերով ասած, կյանքն արժեքավոր է միայն ինքնին:


* * *