Օրագրային զրույցներ

[Բարեկամ]

Նիկեայի օրագիրը երբեք չէի կարդացել։ Ցնցվեցի, թե ինչքան անկեղծ ա գրում։ Մի քանի ուրիշ գրառումներից էլ կարդացի, ու հասկացա, որ բոլորը նստելու եմ կարդամ։ Հազվադեպ են մարդիկ գրում էնպես, որ հավատում ես, ու ուզում ես իմանալ ավելին։

[Sambitbaba]

Նիկեայի օրագիրը երբեք չէի կարդացել։ Ցնցվեցի, թե ինչքան անկեղծ ա գրում։ Մի քանի ուրիշ գրառումներից էլ կարդացի, ու հասկացա, որ բոլորը նստելու եմ կարդամ։ Հազվադեպ են մարդիկ գրում էնպես, որ հավատում ես, ու ուզում ես իմանալ ավելին։

Երբ Նիկին նոր էր եկել, ոչ մի գրառում բաց չէի թողնում: Խելքս գնում էր ասածդ անկեղծության համար: Ցավում եմ, որ դադարեցի: ԻՆչ-որ տեղ ես էի մեղավոր, ինչ-որ տեղ ինքը... Բայց ասածիդ պես, մի օր նստելու եմ ու սկզբից մինչև վերջ բոլորը կարդամ:

[Ուլուանա]

Չիկարելին լավ հիշացրիր )))))

Համ էլ՝ հաջորդ ափդեյթի նյութ էլ արդեն կա.
կրիր դիմակ, փրկիր կյանքեր..

Հա, եթե հեղինակը որոշի մի քանի տարին մեկ ափդեյթ անել էդ վիպակը, տենց էլ կանի հավանաբար :

[Ուլուանա]

Նիկեայի օրագիրը երբեք չէի կարդացել։ Ցնցվեցի, թե ինչքան անկեղծ ա գրում։ Մի քանի ուրիշ գրառումներից էլ կարդացի, ու հասկացա, որ բոլորը նստելու եմ կարդամ։ Հազվադեպ են մարդիկ գրում էնպես, որ հավատում ես, ու ուզում ես իմանալ ավելին։

Հա, Նիկեան իրոք հավես ա գրում, ես էլ եմ սիրում իրա օրագիրը, մենակ թե, ափսոս, էս գրածդ երևի չի կարդա, քանի որ Ակումբում բացի իր օրագրից, ինքն ուրիշ թեմա համարյա չի մտնում...

[Նիկեա]

հեեեեեեյ

մերսի շատ արձագանքների համար։

ակումբում քիչ ա լինում որ օրագրիցս բացի ուրիշ տեղում գրեմ (վերջերս չի լինում ։))) բայց ձեզ կարդում եմ ։Դ

[ivy]

Էն որ, սպասում ես թե մեկ էլ երբ ա ձև տալու թե իբր գրում ա

ո՞վ

[Sambitbaba]

ո՞վ

մարդ եղած վախտը...

[ivy]

Ահավոր տխուր ու ցավոտ ա Վիստի անժամանակ մահը, ուղեղիդ մեջ չտեղավորվող... Բայց էսօր իր շնորհիվ`Ակումբում իր թեմայից ու հատկապես Ակումբի Ֆեյսբուքյան խմբի գրառումից ու դրա արձագանքներից, նաև էն ջերմ զգացողությունն ունեցա, որ չնայած ամեն ինչին` մենք բոլորս մի ընտանիք ենք... Վաղուց չէի ունեցել էդ զգացողությունը:

Կոնկրետ բառը չգիտեմ ինչքանով է հարմար, բայց որ ինչ-որ անտեսանելի թելերով կապված ենք իրար, դա ես էլ եմ զգում։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր «պաշտոնապես Ակումբ չեն մտնում», կարծում եմ, որ էստեղ կամ ֆեյսբուքյան էջում նույնպես հետևում են իրավիճակին ու ապրումակցում։

[Sambitbaba]

Կոնկրետ բառը չգիտեմ ինչքանով է հարմար, բայց որ ինչ-որ անտեսանելի թելերով կապված ենք իրար, դա ես էլ եմ զգում։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր «պաշտոնապես Ակումբ չեն մտնում», կարծում եմ, որ էստեղ կամ ֆեյսբուքյան էջում նույնպես հետևում են իրավիճակին ու ապրումակցում։

Ինձ, օրինակ, "ընտանիք՞ բառը լավ էլ դուր է գալիս:

[ivy]

Ինձ, օրինակ, "ընտանիք՞ բառը լավ էլ դուր է գալիս:

Դե բառի ընկալումից է․ ինձ համար ընտանիքը արհեստական միավորում է, որը ոչ անպայմանորեն է ջերմություն ենթադրում, իսկ Ակումբի հանդեպ շատ ջերմ զգացմունքներ ունեմ, ու իմ մի մասն է։
Երեկ մտածում էի, որ քեռուս վիճակը (ընտանիք), ով Գերմանիայում է ու ծանր հիվանդ, ինչքան էլ ինձ ստիպեմ, ինձ առանձնապես չի հուզում, իսկ Վիստի համար (Ակումբ), ում երբևէ իրականում չեմ էլ տեսել, երեկվանից լացում եմ, էլ չասած, թե ինչքան էի ուզում օգնած լինել, երբ դեռ դրա հնարավորությունը կար։

[Ուլուանա]

Կոնկրետ բառը չգիտեմ ինչքանով է հարմար, բայց որ ինչ-որ անտեսանելի թելերով կապված ենք իրար, դա ես էլ եմ զգում։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր «պաշտոնապես Ակումբ չեն մտնում», կարծում եմ, որ էստեղ կամ ֆեյսբուքյան էջում նույնպես հետևում են իրավիճակին ու ապրումակցում։

Դե բառի ընկալումից է․ ինձ համար ընտանիքը արհեստական միավորում է, որը ոչ անպայմանորեն է ջերմություն ենթադրում, իսկ Ակումբի հանդեպ շատ ջերմ զգացմունքներ ունեմ, ու իմ մի մասն է։
Երեկ մտածում էի, որ քեռուս վիճակը (ընտանիք), ով Գերմանիայում է ու ծանր հիվանդ, ինչքան էլ ինձ ստիպեմ, ինձ առանձնապես չի հուզում, իսկ Վիստի համար (Ակումբ), ում երբևէ իրականում չեմ էլ տեսել, երեկվանից լացում եմ, էլ չասած, թե ինչքան էի ուզում օգնած լինել, երբ դեռ դրա հնարավորությունը կար։

Հասկանում եմ, բայց ես, ընտանիք ասելով, հենց էն ջերմ, հարազատ ու միասնական վիճակն եմ հասկանում, ոչ թե մարդկանց արհեստական միավորումը: Ընկերներ կան, որոնց ընտանիք եմ համարում, մինչդեռ ազգականներիս մեծ մասին (անմիջական ընտանիքիցս դուրս) ընտանիք չեմ զգում ու չեմ համարում, ու ըստ այդմ էլ կարող եմ ուղղակի ծանոթ կամ նույնիսկ հազիվ ծանոթ մեկի մահն էնքան ծանր տանել, որ մի քանի օր լացեմ, մինչդեռ որոշ ազգականների մահն էմոցիոնալ մակարդակում ընդհանրապես չի ազդել վրաս: Բայց, մեկ ա, ընտանիք բառն ինձ համար ամեն դեպքում ասոցիացվում ա հարազատության, ջերմության, կապվածության ու թեկուզ ոչ հստակ տեսանելի միասնականության հետ:

[Ուլուանա]

Երկու ամիս առաջ հետը գրվելուց մի քանի բան ասեց. մարմնովս դող անցավ:

Համ անհանգստացնող բաներ էր ասում, բայց միաժամանակ նաև մտածում էի՝ ուղղակի երևի իրեն բնորոշ պարանորմալ անալիզների ու ենթադրությունների մեջ ա ու ոչ մի ճիշտ բան երևի թե չկա:

- Կատուս, որ երբեք չէի տեսել կողքս քնելուց, արդեն 1 ամիս ա իրիկունները գալիս ա պառկում ա դոշիս ու էդպես դոշիս վրա քնում ա:
- Ձեռքերիս ափերի միջի գծերը շատ կարճ ժամանակում փոփոխության են ենթարկվել ու նկատում եմ, որ կյանքի գիծը գնում ու հատվում ա ինչ-որ մի տեղ: Առաջ տենց չէր…
- մտածում եմ՝ նախորդ կյանքումս երևի շատ մեղքեր եմ գործել , որ հիմա էս ամեն ինչի միջով եմ անցնում:

էն ինչ կատարվում էր Վիստի հետ՝ բժիշկների ասելով միլլիոն դեպքից մեկն էր:
Այսինքն միլիոն մարդուց ընդամենը մեկի մոտ ա հանդիպում: Ու էկել հենց իրան էր կպել:

Վիստի հետ տարիներ առաջ շփում ունեցել եմ վիրտուալում, թեև երբեք մտերիմ չենք եղել: Բայց շատ վաղուց չէինք շփվել, իսկ վերջին ամիսներին հա մտածում էի` մի օր գրեմ իրեն, խոսենք, բայց հա՛ հետաձգում էի, չգիտեմ ինչի... Չէի սպասում, որ ամեն ինչ էսքան արագ կվերջանա... Էս գրածներդ կարդալով` ավելի շատ եմ փոշմանում, որ չեմ գրել :

[Sambitbaba]

Դե բառի ընկալումից է․ ինձ համար ընտանիքը արհեստական միավորում է, որը ոչ անպայմանորեն է ջերմություն ենթադրում, իսկ Ակումբի հանդեպ շատ ջերմ զգացմունքներ ունեմ, ու իմ մի մասն է։
Երեկ մտածում էի, որ քեռուս վիճակը (ընտանիք), ով Գերմանիայում է ու ծանր հիվանդ, ինչքան էլ ինձ ստիպեմ, ինձ առանձնապես չի հուզում, իսկ Վիստի համար (Ակումբ), ում երբևէ իրականում չեմ էլ տեսել, երեկվանից լացում եմ, էլ չասած, թե ինչքան էի ուզում օգնած լինել, երբ դեռ դրա հնարավորությունը կար։

Դրա համար էլ, Այվ ջան, քեռիների ու հորաքույրների համար այլ բառեր կան՝ բարեկամների ազգականներ և այլն, իսկ ընտանիք՝ նշանակում է. ընդհանուր տանիք, որի տակ մի արև է ծագել ու հավասարապես ջերմացնում է այդ տանիքի տակ բոլոր գտնվողներին:

[Ուլուանա]

Հիշեցի՝ երբ եմ Վիստին հանդիպել առաջին անգամ. 2009-ի նոյեմբեր կամ դեկտեմբեր ամիսն էր, ակումբով գնացել էինք կինոմոսկվա՝ Ավատարը նայելու: Ինքն էլ առաջին անգամ ամաչկոտությունը հաղթահարել էր ու հանդիպման էր եկել:
Իրա մանկական անմեղ անսահման բարի հայացքով:
Հիշում եմ՝ շատ ամաչկոտ էր, համարյա ոչինչ չէր խոսում: Դրանից առաջ էլ վիրտուալով գրում էր թե բա »արժի՞ գամ հանդիպման … մի տեսակ քաշվում եմ»:

Ինչ անմեղ ու գրեթե նախադեպը չունեցող բարի հոգի ուներ Վիստը:

Ադամ, ինձ թվում ա` ինչ-որ բան խառնում ես: Ես էլ Վիստին առաջին անգամ 2010-ի հունվարին եմ հանդիպել, երբ 2009-ի դեկտեմբեր-2010-ի հունվար ամիսներին եկել էինք Հայաստան: Ես, դու, ինքը հանդիպել էինք երեքով, հիշու՞մ ես: Սկզբում ես ու Վիստը դրսում հանդիպեցինք, գնացինք կարծեմ Տաշիր Պիցա, հետո դու էլ եկար էնտեղ: Ենթադրում եմ, որ դու էդ ժամանակ իրան առաջին անգամ չէիր հանդիպում: Դա եղել ա հունվարին: Ուղղակի բանն էն ա, որ «Ավատարը» նայելիս էլ ես կայի, իմ հիշելով` էդ մեկը դեկտեմբերին էր, բայց կարող ա հունվարին էր, էդ մեկը հաստատ չեմ հիշում: Բայց «Ավատարը» նայելու օրը Վիստին չեմ հիշում: Մի խոսքով` կամ դեկտեմբերին ենք Ավատարը նայել, ու Վիստը էդ ժամանակ չի եղել, կամ էլ հունվարին ենք նայել, ինքն էլ ա եղել, բայց էդ դեպքում դու իրան էդ օրը հաստատ առաջին անգամ չէիր տեսնում:
Ես էլ եմ հիշում, որ շատ չխոսկան էր. համարյա չխոսեց, զգացվում էր, որ քաշվում ա:

[Adam]

կարծեմ Տաշիր Պիցա, Դա եղել ա հունվարին: Ուղղակի բանն էն ա, որ «Ավատարը» նայելիս էլ ես կայի, իմ հիշելով` էդ մեկը դեկտեմբերին էր, բայց կարող ա հունվարին էր, էդ մեկը հաստատ չեմ հիշում: Բայց «Ավատարը» նայելու օրը Վիստին չեմ հիշում: Մի խոսքով` կամ դեկտեմբերին ենք Ավատարը նայել, ու Վիստը էդ ժամանակ չի եղել, կամ էլ հունվարին ենք նայել, ինքն էլ ա եղել, բայց էդ դեպքում դու իրան էդ օրը հաստատ առաջին անգամ չէիր տեսնում:
Ես էլ եմ հիշում, որ շատ չխոսկան էր. համարյա չխոսեց, զգացվում էր, որ քաշվում ա:

Լրիիվ մտքիցս թռել էր մեր Տաշիր պիցցայի հանդիպումը:
Երեքով էի՞նք , թե՞ ինչ-որ մեկն էլ հետո մեզ միացավ…
շատ աղոտ եմ հիշում: Մենակ հիշում եմ, որ հետո ես ու դու քայլեցինք դեպի օպերա՝ բաղրամյան բարձրացող մարշրուտկաների մոտ ու քեզ ճանապարհեցի…
ճի՞շտ եմ հիշում: