14. Ամեն ինչ մեր շուրջ կախված է Մեկ Աղբյուրից, այն ժամանակ երբ Աղբյուրն ինքը կախված է Մեկից և Միակից: Աղբյուրն, առավել ևս, գտնվում է շարժման մեջ, որպեսզի նորից Աղբյուր դառնա; այն ժամանակ երբ Միակը մնում է հավերժ և անշարժ:
Դա նշանակում է, որ գոյություն ունեն միայն երեքը. “Աստված, Հայրն ու Բարին”, Տիեզերքը և մարդը:
Աստված իր մեջ ամփոփում է Տիեզերքը, Տիեզերքն իր մեջ ամփոփում է մարդուն, Տիեզերքը՝ հավերժական Որդին է Աստծո, մարդն՝ այսպես ասած զավակն է Տիեզերքի:
15. Սակայն Աստված չի անտեսում մարդուն; ընդհակառակը, Նա բավական լավ ճանաչում է նրան, և Նա ինքը ցանկանում է լինել ճանաչված:
Դա միակ փրկությունն է մարդու համար՝ Աստծո Գնոզիսը: Դա Ուղին է Համբարձման:
Նրա, միակի պատճառով, հոգին դառնում է բարի, ոչ թե երբեմն բարի, իսկ երբեմն չար, այլ բարի ըստ անհրաժեշտության:
ԹԱԹ. – Դու ի՞նչ նկատի ուես, ով Եռամեծագույն:
ԹՈԹ. – Նայիր նորածնի հոգուն, որդիս, որը դեռ բաժանված չէ Համաշխարհային Հոգուց, քանի որ մարմինը նրա փոքր է դեռ և իր զարգացումը չի ստացել:
ԹԱԹ. – Ինչպե՞ս:
ԹՈԹ. - Այն սքանչելի է արտաքինից ինչպես և Հոգին, պղծված չէ դեռևս մարմնական կրքերով, դեռևս կառչած է Համաշխարհային Հոգու՛ց: Բայց երբ մարմինը ձեռք է բերում իրեն անհրաժեշտ ծավալը և քաշում է հոգուն ցած իր մարմնի ծանրության մեջ, այդ ժամանակ հոգին անջատվում է իր “Եսից” և մոռանում է նրան, և չի տարբերում այլևս Սքանչելին ու Բարին: Եվ այդ մոռացումը փոխակերպվում է մեղքի:
Էջանիշներ