դու հավատում ես,
որ շուտով գարուն է
ու լուսանցքերում ծաղիկներ են բացվելու դեղին,
որ փետրվարները նահանջելու են հեռու-հեռու-հեռու
ու մնալու են նկարներում միայն՝
միասին բարձրացած տանիքներին արված:
դու մտածում ես,
որ շուտով կմոռանաս ձմռան մասին,
մտքիցդ կհանես սայթաքումները բոլոր,
ու ոչ միային սառույցին,
որ մուրաբայով թեյեր կխմես
հիշողություններ կուլ տալով,
ու մարտը թեթեւ ձեռքով ամեն ինչ
իր տեղը կգցի:
քեզ թվում է՝
ձյունի հետ մաքրվելու են
դեպքերն ու դեմքերը մայթերից,
որ նահանջները լինելու են հստակ ու անսահման պարզ,
որ գուցե, գիտե՞ս,
կփոխվի սարյանի այգու հին նստարանի դերը
գարնան հետ
ու սառույցը կդառնա ջուր,
կհոսի ինչ-որ տեղ հանդարտ:
քեզ ասել են՝
փետրվարն ունի 28 օր,
Թե այն տարվա ամենակարճլիկ ամիսն է,
որ կա:
բայց դու, ամեն դեպքում, հույս չունենաս,
մենք չտեղավորած տխրություն ունենք
ձմռան օրերում,
մի քանի ձեռքեր կան, որոնք պիտի տաքացնենք,
ու մի քանի պարանոց, որոնց համար շարֆ ենք դառնալու
ընթացքում մի քանի հոգեվարք պիտի ապրենք վրադիր՝
վերջին օրերին պարտավորվելով մոռանալ օրացույցին նայել.
փետրվարի 29,
30,
31:
(Նոթբուքում էնքան քիչ բան ունեմ, իրենցից մեկը)
Մեջբերել
Պի319-ի խոսքերից
Էջանիշներ