3․ Գեղարվեստական հեղափոխություն
Ես մի աղջիկ եմ: Ես իմ կյանքում առաջին անգամ ստեղծել եմ հեղափոխական հիշողությունների մի բույլ, որը կպատմեմ ձեզ:
Ես ապրում եմ Արագածոտնի մարզի Արտենի համայնքում ,այն նաև խոշորացված համայնք է համարվում: Այստեղ ամեն ինչ իրոք թեժ էր և անսպասելի գարնանային-հեղափոխական այդ օրերին:
Մտքերը կարդալուն միշտ հանդիպել եմ և երբ ապրիլի 20-ն էր ընկերուհիս կարդաց իմ մտքերը, գրեց իմ և նրա զուգադիպված գաղափարը, որը հետևյալն էր. ինչու պետք է մեր ապագայի համար պայքարեն միայն երևանցիները և մի քանի այլ համայնքներ, իսկ մենք նստենք մեր տեղերում: Եվ որոշեցինք ապրիլի քսանմեկին`շաբաթ առավոտ կազմակերպել ցույց: Ահա. գրեթե հիանալի է, բոլորը ծանոթները ում առաջարկում ենք մասնակցել, ասում են, որ գալու են, մեր ուրախությանը սահման չկա:
Շաբաթ է, գնում ենք մշակույթի տուն, այնտեղ պատրաստում ենք պլակատներ, արդեն բոլորին հայտնի արտահայտություններով՝ «Մենք ենք տերը մեր երկրի», «Քայլ արա մերժիր Սերժին», «Ազատ, անկախ ՀԱՅԱՍՏԱՆ»:
Քայլում ենք Երևան-Գյումրի ավտոճանապարհով, վանկարկելով, ժպտալով, ֆոտոներ անելով: Հասնում ենք մեր կայանատեղիին, որտեղ մինչ այդ հավաքվել էին մի քանի ավտոմեքենաներ և նաև կային ոստիկանության աշխատակիցներ:
Մենք սկսում ենք վանկարկել, մոտենում են ոստիկանները արհեստական ձևով հարցնում են, թե ինչու՞ ենք հավաքվել,պատասխանում ենք, բացատրելով, որ մեր քայլն ենք անում: Շարունակում ենք, ասում են, որ գնանք տուն, քանի որ բան չի փոխվելու, իմաստ չկա: Դե իհարկե չենք լսում: Մոտ մեկ ժամ նույն իրադրությունն է: Եվ մենք որոշում ենք փակել ճանապարհը: Մեծերից մի քանիսը քարերր են գլորում և մենք նստում են դրանց վրա. վերջ ճանապարհը փակ է: Մի քանի ավտոմեքենաներ են գալիս, սկսում են բանակցություններ վարել, սակայն մենք անփոփոխ կերպով հայտնում ենք մեր որոշման մասին: Մի տատիկ է գալիս, ասում է, որ հիվանդանոցից է գալիս, և մենք հարգելով նրա վիճակը ընդամենը մեկ րոպեով նրա համար բացում ենք ճանապարհը ու նորից փակում: Այս ընթացքում մեզնից չեն հեռանում և’ հանդիմանությունները, և’ գովասանքները: Կան մոտ հինգ բեռնատար մեքենաններ, որոնց վարորդները հայեր չեն, նրանք թերթ են ընթերցում ու հետում են մեզ: Փորձում ենք գտնել որևէ լրագրողական էջ, սակայն չի ստացվում: Բոլորին բացատրում ենք, որ մեր նպատակը այն է, որ Նիկոլ Փաշինյանը և մյուս ցուցարարները իմանան, որ մենք հոգեպես իրենց հետ ենք և աջակցում ենք գործնականորեն: Երեք ժամ փակված ճանապարհը բացելուց հետո մենք գնում ենք տուն: Ես պատմում եմ մեր քայլերի,արկածների մասին: Մեկ օր ոչ մի գործողություն չենք կազմակերպում: Ապրիլի 23-ին նորից նույնն ենք կրկնում, սակայն այս անգամ մեզ միանում է հարևան Արագածավան գյուղը։ Ճանապարհը փակվում է, մի քանի ժամ անց խաբարբզիկ ինտերնետը ուրախ լուր է հայտնում` Սերժ Սարգսյանը հրաժարական է տվել: Բառիս բուն իմաստով քեֆ-ուրախություն է սկսվում, պարեր, երգեր: Համագյուղացիները կատակելով ասում են, թե մինչև երկու գյուղ չմիացան, ճանապարհը չփակեցին, վարչապետը հրաժարական չտվեց:
Այս ամենը շարունակվեց նաև մայիսի 2-ին: Այս անգամ Արտենիի հիմնական և միջնակարգ դպրոցների, հիվանդանոցի, գյուղապետարանի աշխատակիցների հետ միասին նորից ճանապարհ փակվեց, երգեր, պարեր, և այս անգամ վանկարկում էինք. «ՆԻ-ԿՈ՜Լ ՎԱՐ-ՉԱ-ՊԵՏ»: Եվ կարծես մեր և բազմահազար մարդկանց վանկարկումները տեղ հասան: Մայիսի 8-ին հաղթեց թավշյա, սպիտակ հեղափոխությունը, և այդ օրը պապիկս ասաց.
-Նիկոլը գեղարվեստական հեղափոխություն արեց՝ սիրուն ու խաղաղ:
Մեր պայքարը չավարտվեց: Մայիսի 17 ին մենք ամբողջ գյուղով պտտվելով ստորագրություններ հավաքեցինք մեր համայնքի բնակիչներից, ովքեր ուզում են, որ մենք լինենք անկախ համայնք, առանձնացված և ոչ թե խոշորացված. պատճառները շատ էին: Այդ մեկ օրվա ընթացքում պտտվելով, վերցնելով ստորագրություններ, անձնագրի տվյալներ ես շփվեցի իմ համագյուղացիերի հետ և հասկացա, որ շատ բան է փոխվել, նրանք հույսով սպասում ու հավատում են փոփոխությունների ալիքին: Եվ հիմա մենք էլ սպասում ենք մեր պատասխանին խոշորացման վերաբերյալ: Եվ այս նյութը գրելով հիմա, ես հաստատապես ասում եմ, որ ալիքը փոփոխությունների արդեն սկսվել է, իրոք սկսվել է:
Իրոք, չլսված ու չտեսնված քայլը կատարվեց մեր փոքրիկ ու ՄԵԾ երկրում: Մենք ինչ-որ չափով կրթվեցինք, գործնականորեն «շփվեցինք» մեր իրավունքների հետ և զարգացանք որպես Հայաստանի հպարտ քաղաքացիներ: Շատերը հիմա էլ են թերագնահատում, բայց ես հավատում եմ ու սպասում եմ ու գիտեմ, որ ՀԱՅ ԱԶԳԻՆ ԻՐ ՀԱՎԱՏԻ ՉԱՓՈՎ ԿՏՐՎԻ, ԴՈՒԽՈ՛Վ: Վերջիվերջո տարիներ հետո ես էլ հպարտանալու տեղ կունենամ, որ մի մասն եմ կազմել հեղափոխական գործողությունների, և կասեմ` ինձ բացակա չդնեք, թավշյա հաղթանակը դաջվեց նաև մեր համայնքում`գործնականորեն:
Մեջբերել
Էջանիշներ