Համեցեք, դուռը բաց է

[Գաղթական]

Գիտես, Գաղթական ջան, հարցին այդպիսի մոտեցմամբ պատկերասրահի պետք էլ չունես: Կարելի է ուղղակի կանգնել կայարանում ու ոչ մի գնացք չնստել: Էհ, ուրիշ գնացք միշտ էլ հարկավոր է: Բայց եթե առաջին գնացքի արժեքն այդպես էլ չիմացար, գնացքդ փոխելը ո՞րն է...

Պետք չի գերագնահատել առաջին գնացքի արժեքը, եթե դա կյանքի ու մահի հարց չէ:

Մարդիկ հակում ունեն կյանքի փորձ հավաքելով իմաստանալու:
Իհարկե սա չի վերաբերվում բոլորին, բայց խոսքս նրանց մասին է, ում որ վերաբերվում է:

Հիմա պատկերացրու, որ մարդ ինքն իր առջև նպատակ է դնում լավ ոստիկան դառնա ու օրենք պաշտպանի:
ՈՒ, սրա համար, որոշում է գնա սկզբից իրավաբանություն սովորի, որ օրենքից ավելի տեղյակ լինի (այսինքն՝ նշածդ լաբիրինթոսյան 7 ճանապարհներից այլ տեղ տանողնա ընտրում):
Բայց իր ուսուցման տարիների ընթացքում նա հասկանում է, որ որպես իրավապաշտպան նա շատ ավելի պիտանի գործունեություն կարող է ծավալել, քան որպես ոստիկան:

Հիմա՝ քո բնորոշմամբ նա չհասկացավ առաջին գնացքի, ասել է թե՝ ոստիկան դառնալու արժեքը:
Իսկ ես համարում եմ, որ նա վերաիմաստավորեց իր կյանքն ու նպատակները ու հասկացավ, որ, քո ասած, առաջին գնացքն այն արժեքը չունի, որ հետևից վազի ու նրան նոր գնացք է հարկավոր:

Կներես, սրա մասին բան չեմ կարող ասել, հեչ չհասկացա...

Սամ ջան, երբ ասում կամ գրում են «+1», սա ասել կուզի, թե համաձայնվում են քո հետ, զորակցում են քո էդ մտքին:
Ես էլ յանի չափազանցրեցի էլի՝ գրելով «100 հատ +1»

[Sambitbaba]

Պետք չի գերագնահատել առաջին գնացքի արժեքը, եթե դա կյանքի ու մահի հարց չէ:

Մարդիկ հակում ունեն կյանքի փորձ հավաքելով իմաստանալու:
Իհարկե սա չի վերաբերվում բոլորին, բայց խոսքս նրանց մասին է, ում որ վերաբերվում է:

Հիմա պատկերացրու, որ մարդ ինքն իր առջև նպատակ է դնում լավ ոստիկան դառնա ու օրենք պաշտպանի:
ՈՒ, սրա համար, որոշում է գնա սկզբից իրավաբանություն սովորի, որ օրենքից ավելի տեղյակ լինի (այսինքն՝ նշածդ լաբիրինթոսյան 7 ճանապարհներից այլ տեղ տանողնա ընտրում):
Բայց իր ուսուցման տարիների ընթացքում նա հասկանում է, որ որպես իրավապաշտպան նա շատ ավելի պիտանի գործունեություն կարող է ծավալել, քան որպես ոստիկան:

Հիմա՝ քո բնորոշմամբ նա չհասկացավ առաջին գնացքի, ասել է թե՝ ոստիկան դառնալու արժեքը:
Իսկ ես համարում եմ, որ նա վերաիմաստավորեց իր կյանքն ու նպատակները ու հասկացավ, որ, քո ասած, առաջին գնացքն այն արժեքը չունի, որ հետևից վազի ու նրան նոր գնացք է հարկավոր:

Գերագնահատելու մասին խոսք այստեղ չի գնում, Բարեկամ ջան: Խոսքն այն մասին է ուղղակի, որ եթե որոշումներդ մինչև վերջ չես հասցնում, ուրեմն ոչ մի հիմք չունես դրանցից հրաժարվելու: Ու դա շատ վտանգավոր է նաև՝ մեկ անգամ այդպես վարվելուց հետո, կարող ես կրկնել: Վերևում ասածիս պես, դու կայարանում մնում ես կանգնած, իսկ դեմդ գնացքները հա գալիս ու գնում են:
Պատկերացրու, դու կոնիռեեժիսոր ես, մի սցենար ես ընտրել ու նկարում ես: Հասել ես կեսերին արդեն, ու քեզ մի ուրիշ, ավելի լավ սցենար են առաջարկում: Ու դու արդեն կեսը նկարած ֆիլմը մի կողմ ես նետում կամ, լավագույն դեպքում, ափալ թափալ անում ես գլխառատ, ու անցնում ես երկրորդ ֆիլմին: Հետո մի ուրիշ ավելի լավ սցենար, հետո մի ուրիշ... Քո ֆիլմերը որևէ արժեք ունանալու՞ են:
Եթե տանից հենց էնպես դուրս ես գալիս, աննպատակ, ասենք, երեկոյան քայլելու, այդ դեպքում կապ չունի, թե որ ուղղությունը կընտրես: Այդ դեպքում բոլոր ճանապարհներն էլ նմանապես հաճելի կարող են լինել ու ինչ-որ փորձ քեզ կտան: Բայց եթե տանից դուրս ես եկել, որ երեխաներիդ տանես գազանանոց, իսկ ճամփի կեսին միտքդ փոխում ու նրանց տանում ես դատարան, - երեխեքդ իրենց փափագած ռնգեղջյուրին ու ընձուղտին դատարանում կտեսնե՞ն:

Որոշումները փոխելու համար կոնկրետ դրդապատճառներ են հարկավոր, եղբայրս, թե չէ հեռու չէ բուդդիստ դառնալն էլ. տիպա՝ էս կյանքում չստացվեց, մյուսում կստացվի: Հա, մյուսում կստացվի, դեմ չեմ, կամ էն մյուսում, կամ էն մեկում, - բայց էս կյանքում ուղղակի դաառնում ես անկյալի մեկը: Ճշտեմ, որ մարդ կարող է անկյալ լինել նունիսկ ահավոր զբաղվածության դեպքում էլ, մոտավորապես վերևում ասածս "անգործ ցանկության" տարբերակով: Իսկ նպատակադրված "թախտին պառկելն" էլ կարող է արդեն անկյալություն չլինել:

Այսինքն, երկրորդ անգամ փորձեցի կրկնել, որ հա, կարելի է փոխել նախկինում կայացրած որոշումները, բայց դրա համար լուրջ պատճառներ են հարկավոր:
Հաջորդ գրառմանս մեջ կփորձեմ սեփական օրինակով ցույց տալ, թե ինչ նկատի ունեմ, լա՞վ...

[Գաղթական]

Այսինքն, երկրորդ անգամ փորձեցի կրկնել, որ հա, կարելի է փոխել նախկինում կայացրած որոշումները, բայց դրա համար լուրջ պատճառներ են հարկավոր:

Իհարկե լուրջ պատճառներ են հարկավոր:
Ես չասեցի էլ, թե անհիմն որոշում ու նպատակ փոխելը տեղին է:

Ընդամենն ասում էի, որ նախնական ընդունված որոշումը փոխելն (ինչ-ինչ պատճառներով) ընդունելի է, ինչի հետ դու սկզբից չհամաձայնեցիր, բայց վերջին գրառմանդ մեջ արդեն համաձայնեցիր:

Թեման կարծես թե սպառվեց, բայց եթե էլի բան էիր ուզում ավելացնել կյանքիդ օրինակով՝ խնդրեմ:

Գերագնահատելու մասին խոսք այստեղ չի գնում, Բարեկամ ջան:

Տառակերություն մի համարիր խնդրեմ, բայց ուշադրություն դարձնելը, թե ում ես պատասխանում, նույնպես հարգանք ցուցաբերելու մի ձև է )))

[Sambitbaba]

Տառակերություն մի համարիր խնդրեմ, բայց ուշադրություն դարձնելը, թե ում ես պատասխանում, նույնպես հարգանք ցուցաբերելու մի ձև է )))

Կներես...

[Sambitbaba]

Գաղթականի օրագրային մի գրառմանը պատասխանել ուզեցի, բայց դե: Համոզված եմ, որ նա չէր էլ նեղանա, բայց և այնպես որոշեցի այստեղ էլ ոչ թե մեջ բերել այն, այլ ուղղակի ասել կարծիքս:

Երեխաների սերը, կարծում եմ, շատ է տարբերվում մեծերի սիրոց նրանով, որ դեռ չի հասցրել առուծախ դառնալ. դու ինձ, ես՝ քեզ: Նա սիրում է քեզ առանց որևէ շահի, ուղղակի, որ դու իր ծնողն ես, կամ էլ ուղղակի, որ կյանքի մյուս անունն է սեր, ու նա այդ դեռ չի հասցրել մոռանալ:
Ու նաև, երեխան դեռ չի հասցրել առանձնանալ իր պատյանի մեջ, նա դեռ էգո չունի: Նա լավ գիտի մի բան, որ ինքն ու իրեն շրջապատող ամեն ինչ մի ամբողջականություն են, և երբ նայում է իր շուրջը, նա գիտի, որ ամեն ինչի մեջ, ինչպես հայելու մեջ, իր արտացոլանքն է տեսնում:
Բայց և այնպես նա արդեն սկսել է հասկանալ, որ մեծերը, տվյալ դեպքում իր ծնողները, այդ միասնությունը չեն գիտակցում: Եվ այդ պատճառով, երբ հանկարծ տեսնում է իր ծնողներին գրկված, նրա երջանկությանը սահման չկա: Նա թողնում է ամեն ինչ և շտապում միանալու իր պատկերացրած իրականությանը, իր պատկերասրած "Ես"-ին: Վերջապես, ծնողներ, - ասում է, - հիշեցի՞ք, թե ինչ ասել է Ես:

[Sambitbaba]

Կարծեմ 2004 թվականին էր, որ ընտանիքով Գերմանիայում էինք: Այնտեղ է բնակվում իմ լավագույն ընկերներից մեկը, Սանկտ Պետերբուրգում մի բակում էինք ապրում: Ու քանի որ նոր էի հայտնաբերել Ուոլշին ու տպավորություններս ահագին էին, ինչ խոսք, որ անկարող էի լռել նրա "Զրույց Աստծո հետ" գրքի մասին: Իսկ երբ վերադարձանք տուն, անմիջապես գնեցի այդ երեքհատորյակը, որպեսզի հետո, երբ նրանք ընտանիքով մեզ հյուր գան, նվիրեմ իրենց: Անցյալ տարի ամռանն ընկերոջս կինը վերջապես այցելեց մեզ՝ ընկերս չկարողացավ առողջական խնդիրներով:
Պարզ է, անցած 13 տարիների ընթացքում ես հասցրել էի ապրել կյանքիս վերևում հիշատակածս 7+7 տարիները, ավարտել էի "Զրույցի..." բոլոր երեք հատորների սևագիր թարգմանությունները և, Ակումբի էջերը թույլ չեն տա ստել, հասել եմ "Զրույցի..." փոխակերպված, "Մատեան Երանության" երկրորդ հատորի մոտավորապես կեսերին:

Ուրեմն, մի օր երեկոյան նստած աշխատում եմ "Մատեանի..." վրա: Իմոնք արդեն բարձրացել են ննջարան, իսկ Լենային մենք տեղ էինք առանձնացրել ցածում, ճաշասենյակում: Ես էլ եմ դեռ ներքևում, քանի որ աշխատասենյակս է այստեղ, և ստացվեց այնպես, որ Լենան ներս մտավ ու սկսեցինք զրուցել: Հարցրեց, ինչո՞վ եմ զբաղված, պատմեցի, հետո ցույց տվեցի գրադարակի վրա Ուոլշի մոտ տասնհինգ հատորները: Հարցրեց, առաջիններն այդքան մաշված են, իսկ մնացածներն ասես նոր լինեն, ինչ է, դրանք չե՞մ կարդացել: Ասացի ոչ, դրանք մաշված են, քանի որ տարիներ շարունակ ամբողջ օրը հետս քարշ եմ տվել այստեղ-այնտեղ, աշխատել եմ թե տանը, թե տաքսու մեջ և այլն... Բայց ասաի, որ իրենց համար ու նոր օրինակն ունեմ պահած, և նրա գնալիս իրենց եմ նվիրելու: Լենան ասաց, որ եթե իրոք որոշել եմ նվիրել, ուրեմն ինքը շատ ուրախ կլիներ, որ ես նվիրեի այդ մաշված երեքհատորյակը, քանի որ այդ տարիների ընթացքում ես նրանց մեջ ահագին դրական էներգիա եմ ներդրել: Ես շատ զգացվեցի նրա խնդրանքից, անմիջապես վերցրեցի բոլոր երեք հատորներն ու տվեցի նրան:
Հաջորդ օրը Լենան կնոջս ու դստերս հետ գնացին ինչ-որ տեղ ճամփորդության: Երեկոյան, երբ որոշեցի աշխատել, գնացի, որ վերցնեմ նոր երեքհատորյակը և... դրանք չգտա: Փնտրեցի այստեղ-այնտեղ, ոչ մի տեղ չկան: Զանգահարեցի կնոջս, ասում եմ, չգիտե՞ս, թե որտեղ են դրանք, ասում է, կարո՞ղ է նվիրել ես մեկին՝ այդ երեքհատորյակը ես նվիրել եմ շրջապատումս ում ասես, - բայց այս անգամ հաստատ գիտեմ, որ ոչ, քանի որ կոնկրետ նրանց համար էր նախատեսված, ու եթե նվիրելի էլ անգամ, կնոջս հաստատ տեղյակ էի պահելու... Հետո նրանք վերադարձան, հետո՝ Լենան վերադարձավ Գերմանիա, այդպես էլ անտեղյակ, որ իր հետ տանում է "Զգույցի..." իմ միակ օրինակը... Մոտ չորս ամսվա ընթացքում ես տակնուվրա արեցի ամբողջ տունը, բայց այդպես էլ այն նոր օրինակը չգտա:
Վերջապես, հույսս կտրելով, թե մի օր կգտնեմ, նստած, որոշում եմ կայացնում, որ պետք է գնալ ծանոթ ռուսական գրախանութ ու տիրոջը խնդրել, որ մի տեղից ճարի այդ գրքերը. դե, նոր հրատարակություններ, իհարկե, հեշտությամբ կարելի է գտնել, բայց ես այն հներն եմ ուզում... Մեկ էլ, հենց այդ պահին, զանգահարում է հիշատակածս գրախանութի տերն ու ասում, որ ստացել է ՞Զրույցի..." չորրորդ գիրքը:
Քանի որ Ուոլշի տասնյակից ավել գրքերը պատկանում են "Զրույց Աստծո հետ" շարքին, ես ասում եմ, ի՞նչ չորրոդ գիրք, արդեն երևի տասնոչրսն էլ կա: Չէ, ասում է, առաջին երեքհատորյակի չորրորդ հատորը: Եկ, կտեսնես:
Գնում եմ: Իրոք որ, չորրորդ հատորն է:

Իսկ հետո, երբ եկա տուն ու սկսեցի կարդալ նախաբանը, ինձ համար պարզ դարձավ, որ այս ամբողջ գլխիս եկածը պատահականություն չէր: Պատահականություն չէր, որ Լենան, անտեղյակ, ձեռքիս տակից խլեց ու տարավ հատորները, որոնց վրա աշխատում էի, պատահականություն չէր, որ այդպես էլ չգտա երեքհատորյակի նոր օրինակը: Ոչ, ամեն ինչ հենց այդպես էլ պետք է լիներ, որովհետև ես պետք է մի կողմ դնեի այդ ամենը և սկսեի զբաղվել հենց վերջին հատորի թարգմանությամբ...

Այսօր հավանաբար կավարտեմ գրքի ընթերցումը, և կասկած անգամ չունեմ, որ անմիջապես սկսելու եմ թարգմանել: Ամենը, ինչ կա այնտեղ, շատ կարևոր է և մարդիկ օր առաջ պետք է իմանան դրա մասին: Իհարկե, խոսքս նրանց մասին է, որ ունեն դրա կարիքը: "Գառչիցայի սերմին" էլ ճիշտ չորս էջ բան է մնացել, կավարտեմ, որ դա էլ չխանգարի, ու կանցնեմ գործի:

Սա, օրինակ, ինձ համար լուրջ պատճառ է գործը, կամ նպատակը, կիսատ թողնելու համար:
Իհարկե, ամեն մարդու համար հենց իրեն հատուկ կարևոր պատճառներ կարող են լինել: Բայց եթե չկան, ավելի լավ է գնացքից չուշանաս...